Η τελευταία ατραξιόν του δημοσίου βίου σκηνοθετείται από τον ένδοξο κλάδο των δημοσκόπων.
Τη μόνη επιχειρηματική ομάδα στη χώρα, που παράγει προϊόντα για δημόσια κατανάλωση – χωρίς έλεγχο από καμία δημόσια Αρχή.
Ουδείς γνωρίζει πόσο κοστίζει μια δημοσκόπηση, ποιος την πληρώνει και – ανεξάρτητα από την επιστημονική μέθοδο που χρησιμοποιείται – μόνο από την εταιρία προέρχεται η διαβεβαίωση ότι τα ανακοινωθέντα «ευρήματα» είναι αυτά που προκύπτουν από τα ερωτηματολόγια.
Ενθαρρυμένες από την «ασυλία», οι εταιρίες εκτός από το γκάλοπ παραδίδουν και ένα παράγωγό του, που ονομάζουν «εκτίμηση ψήφου».
Είναι η… γνώμη του δημοσκόπου, την οποία ωστόσο προτιμούν τα ΜΜΕ και τα κόμματα, περισσότερο από το κυρίως «σώμα» της έρευνας.
Το 2023, κλονισμένοι από την αποτυχία τους… προς τη «σωστή κατεύθυνση» – με τα απρόβλεπτα 41% Μητσοτάκη και 18% του Τσίπρα – αυτοπυροβολήθηκαν: «το βρίσκαμε, αλλά δεν το λέγαμε γιατί δεν το πιστεύαμε»! Απίστευτο ε;
Δεν προκαλεί εντύπωση ότι η νέα δημοσκοπική μόδα είναι να μετρώνται κόμματα που δεν υπάρχουν και ενδεχομένως δεν θα υπάρξουν ποτέ.
Όπως δεν υπήρξε παλαιότερα το «κόμμα Αβραμοπούλου», παρά το 25% που του έδιναν – και είχε ήδη ανακοινωθεί ως «κίνημα», με την επωνυμία ΚΕΠ.
Τώρα πληροφορούμαστε ότι κοντά στο 20% της κοινωνίας «θα ψήφιζε» ένα κόμμα Τσίπρα, ενώ δεν υπάρχει ούτε ίχνος κόμματος: λογότυπο, στελέχη πρόγραμμα, δημόσια παρουσία.
Ευφυής πάντα ο πρώην Πρωθυπουργός, αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν συνιστά ψήφο και αποφεύγει να δεσμευτεί. Δεν βλέπει άλλωστε και πλήθη που συνωστίζονται, για να τον υποστηρίξουν στη μετά ΣΥΡΙΖΑ ζωή του.
Στο πιθανολογούμενο, αντιμητσοτακικό, κόμμα Σαμαρά κατευθύνεται, δημοσκοπικά, ένα πολύ πικρότερο ποσοστό, ικανό να αποθαρρύνει τον διαγραφέντα από τη ΝΔ να βρει το δρόμο για τον Άρειο Πάγο.
Έχει και κακή πείρα από τις επιδόσεις της Πολιτικής Άνοιξης, απέναντι σε έναν άλλο Μητσοτάκη.
Η μεγάλη συζήτηση πάντως γίνεται για το 25% που ήδη πιστώνεται από τους δημοσκόπους, στο κόμμα της Μαριάς Καρυστιανού – που προσωποποιεί τη λαϊκή κινητοποίηση για τα Τέμπη.
Η «πρόβλεψη», την παρακινεί να μεταβολίσει την απήχησή της σε πολιτικό φορέα και να αναμετρηθεί με τα μεγάλα μεγέθη της πολιτικής – από τα οποία ηττώνται οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις.
Δεν έχει εκδηλώσει τέτοια πρόθεση, αλλά πρακτικά ωθείται να τεθεί απέναντι στο σύνολο του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του.
Η προσεκτική παρατήρηση δείχνει πως κάποιοι κρίνουν ότι θα ωφεληθούν, αν ντυθεί πολιτικός μιας χρήσης…
Το μυστικό αποκάλυψε – εκών, άκων – ο συνηθής μαρτυριάρης το Νεομητσοτακισμού, Άδωνις Γεωργιάδης: Η ΝΔ επιθυμεί να υπάρξει κόμμα Καρυστιανού.
Όσο η «μάνα των Τεμπών» υπάρχει στον δημόσιο χώρο ως επικεφαλής του αγώνα για δικαίωση, δεν τολμούν να την αγγίξουν.
«Υποκλίνονται» ενώπιόν της, όπως λέει και ο Πρωθυπουργός από το τσιγκέλι που τον κρεμάει κάθε τόσο.
Γι’ αυτόν είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: Κάθε λέξη της στις εκλογές θα του κόβει ψήφους και η επίθεση εναντίον της θα τον καταστρέψει.
«Αν αύριο είναι πολιτική μας αντίπαλος δεν θα έχει την ίδια ασυλία και αντιμετώπιση», λέει ο Γεωργιάδης.
Πιο απλά θα τη βάλουν στην κρεατομηχανή της μιντιακής και οικονομικής υπεροπλίας τους – που χρησιμοποίησαν για τον Τσίπρα, την Τουλουπάκη και άλλους και θα την τελειώσουν.
Κοντά στο νου κι η γνώση. Αν η Καρυστιανού ηγηθεί κόμματος – προφανώς συντηρητικού – θα είναι σαν να βλέπει το τυρί, αλλά όχι και τη φάκα.
