Στην Ελλάδα σήμερα όταν λέμε «κυβέρνηση» εννοούμε δύο πρόσωπα, οι υπόλοιποι έχουν τυπικούς ρόλους.
Το πρώτο είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Έστησε γύρω του ένα πολυπλόκαμο σύστημα εξουσίας που ονόμασε «επιτελικό κράτος» για να ελέγχει τα πάντα και τους πάντες:
Το κράτος, τη ροή του χρήματος, τις διεθνείς σχέσεις, την ενημέρωση, τις πληροφορίες, τη Δικαιοσύνη, τους θεσμούς, ενίοτε και τον… προσωπικό βίο ορισμένων – με επιδίωξη να ελέγξει τελικά την κοινωνία.
Αναλαμβάνοντας προσωπικά ο ίδιος την εποπτεία της ΕΥΠ και των κρατικών φορέων ενημέρωσης, συμβόλισε την καθεστωτική κουλτούρα του: Δεν λειτουργεί ως συνταγματικός Πρωθυπουργός, αλλά ως «Κυβερνήτης».
Πλαισιώνεται από σχεδόν τέσσερις χιλιάδες (αριθμός: 4.000) μετακλητούς υπαλλήλους και εξήντα υπουργούς και υφυπουργούς, κατά το ένα τρίτο εξωκοινοβουλευτικούς.
Μετέχουν στο υπουργικό Συμβούλιο, χωρίς αρμοδιότητες στη διοίκηση και δικαίωμα καθ’ ύλην νομοθετικής πρωτοβουλίας. Υπογράφουν ό,τι τους αναθέτουν οι «χειριστές» τους, παρά τω Πρωθυπουργώ.
Ωστόσο η αδιαφανής διακυβέρνηση δια της ίντριγκας και ο ασφυκτικός έλεγχος των δημόσιων λειτουργιών, λειτουργεί αμφίδρομα:
Από τη μια επιβάλει τη βούληση του συστήματος Μητσοτάκη κι από την άλλη μεταφέρει στον πυρήνα του τις ευθύνες – όταν αποκαλύπτονται – και μοιραία αυτό το υδροκεφαλικό τερατούργημα πέφτει πλέον τον πλακώνει.
Τότε αναλαμβάνει το δεύτερο πρόσωπο της κυβέρνησης: Ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Πλαισιωμένος από υποστηρικτές του Πρωθυπουργού στα ΜΜΕ, υπουργούς που διακρίνονται για τον φανατισμό του γενιτσαρισμού τους και τη διαβόητη «Ομάδα αλήθειας», μεταφέρει στην πολιτική σκηνή το ύφος και την υποκουλτούρα των μεταμεσονυκτίων εκπομπών του σε περιθωριακά κανάλια, προτού γίνει «φίρμα».
Πλήρως εργαλειοποιημένος από τον Μητσοτάκη, είναι ο πραγματικός πορτ παρόλ του. Ο Μαρινάκης κάνει τη λάντζα…
Υπερκινητικός, φιλόδοξος, ανεμοδούρας και τόσο ικανός ώστε να είναι ικανός για τα πάντα, πυροβολεί ασύδοτα εναντίον όσων με τη δράση, τον λόγο και τη δημόσια παρουσία τους απειλούν τη Νεομητσοτακική κυριαρχία.
Αποφαίνεται για τα πάντα, σε όλο φάσμα των κυβερνητικών αρμοδιοτήτων, καπελώνοντας τους κάτοχους των χαρτοφυλακίων και τοποθετείται χωρίς δισταγμούς και χωρίς όρια.
Από την Τουλουπάκη, ως τον ΟΗΕ – δίκην υπουργού του… Νετανιάχου! – και την Κοβέσι που έκανε την κυβέρνηση χαλκομανία κι ας κάνει ότι απλώς ψιχάλισε.
Τελευταίος στόχος ο Πάνος Ρούτσι και η γιατρός του! Όσα εκτόξευσε εναντίον τους, βάζουν τη χώρα στον κύκλο των τριτοκοσμικών καθεστώτων: Υπουργός Υγείας δηλώνει ότι «δεν έχει καμία εμπιστοσύνη» στην προσωπική γιατρό ενός πολίτη – σαν να του πέφτει λόγος – και απειλεί με… φυλακίσεις, σαν εισαγγελέας υπηρεσίας…
Σ’ αυτό σκηνικό του ζόφου, από την κυβέρνηση ως τώρα μόνο ο Χρυσοχοΐδης είπε μισή κουβέντα υπέρ του πατέρα απεργού πείνας. Οι υπόλοιποι λουφάζουν δουλικά και συνένοχα.
Η ηχηρή διαφοροποίηση του Νίκου Δένδια από την προπαγανδιστική υπεκφυγή «ό,τι πει η Δικαιοσύνη» – όταν όλοι γνωρίζουν πως η Δικαιοσύνη λέει ότι διευκολύνει την κυβέρνηση, ακόμη και ότι δεν υπήρξε καμία κυβερνητική ή… κρατική ευθύνη στις υποκλοπές – συνιστά πολιτικό γεγονός.
Η τοποθέτηση «δεν διανοούμαι, πως μπορεί να απαγορευτεί το δικαίωμα ενός πατέρα να διερευνήσει οτιδήποτε αυτός κρίνει, με όποιο τρόπο κρίνει, για τον θάνατο του παιδιού του» αναμένεται να λειτουργήσει ως καταλύτης αποδιάρθρωσης του συστήματος Μητσοτάκη…
Δεν είναι ουμανιστική δήλωση, αλλά πολιτική καταδίκη των μηχανισμών του μεγάρου Μάξιμου. Όχι μόνο για τις μεθοδεύσεις του, αλλά και για τη γενικότερη απόπειρα επιβολή ησυχίας νεκροταφείου – στο κόμμα και την κυβέρνηση – για όλα.
Η παρέμβαση του δημοφιλέστερου υπουργού λειτουργεί λυτρωτικά για τους οπαδούς της συντηρητικής παράταξης: Στην κυβέρνηση δεν υπάρχουν μόνο ο Γεωργιάδης και ο Φλωρίδης…
Για τον Μητσοτάκη, που τους χρησιμοποιεί ως εμπροσθοφυλακή του, μπορεί να σημαίνει και κάτι περισσότερο: Ότι η σφαίρα έφυγε…
