Η Ιστορία δεν πρέπει να υποτιμάται, στις συζητήσεις για το μέλλον.
Όχι γιατί κατά τον Μαρξ «επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Ούτε ως «χρονοντούλαπο», που «έκλεισε τη Δεξιά» ο Ανδρέας Παπανδρέου – μέχρι να της ανοίξουν την πόρτα οι επίγονοί του.
Περισσότερο επειδή πάντα «είναι ευγενική, με όσους της γράφουν», όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ. Και υπάκουη στους νικητές, κατά τον χρησμό του Βοναπάρτη.
Η ΝΔ από την ίδρυση της υπήρξε απολύτως καραμανλικό κόμμα. Ακόμη και όταν ο Καραμανλής «περισυνέλλεξε» τον – αποσυνάγωγο του 1974 – Κώστα Μητσοτάκη.
Για να συμπληρωθούν οι 180 έδρες στη Βουλή του 1977 και να εγκατασταθεί στον θρόνο που φιλοτέχνησε για τον εαυτό του – δια του Συντάγματος.
Ως καραμανλικό κόμμα πορεύθηκε με διαδόχους τον Ράλλη και τον Αβέρωφ.
Αλλά το 1984, κάποιοι είχαν την ιδέα να αναγορεύσουν τον Μητσοτάκη αρχηγό, ως «αντί-Ανδρέα». Όπως είχε δράσει προδικτατορικά, ως μαριονετίστας της Αποστασίας.
Το 1985 ο Παπανδρέου τον μάσησε. Αλλά όταν αρρώστησε και έπεσε επάνω του το σκάνδαλο Κοσκωτά, ο «εφιάλτης» τον νίκησε το 1990 – μετά το «βρόμικο ‘89» και τρεις εκλογές.
Δεν του βγήκε όμως η χαριστική βολή με την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο.
Αλλά η ιστορία δεν θα έδινε ποτέ την τελευταία λέξη στον Μητσοτάκη. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι «Καραμανλικοί» – και άλλες δυνάμεις, που τρόμαξαν με τη βουλιμία του.
Ο Παπανδρέου επανήλθε δια της… αποστασίας του Σαμαρά. Γέρων και ανήμπορος, αλλά δικαιωμένος και μεγαλόψυχος. Αίρων την αντίστοιχη παραπομπή Μητσοτάκη.
Δια του Έβερτ, ο Καραμανλισμός ξαναπήρε το κόμμα – καταχρεωμένο και αναξιόπιστο – αλλά υπέκυψε στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη για οκτώ χρόνια.
Το 2004 οι Καραμανλικοί, δια του μόνου αξιολόγου ανεψιού του Καραμανλή, πήραν ξανά τα ηνία της χώρας. Που να φανταστεί ότι βάζοντας στο ψηφοδέλτια τον νεότερο Μητσοτάκη, τοποθετούσε εγκαιροφλεγή βόμβα στα κομματικά θεμέλια;
Όταν, παρά τις καλές προθέσεις του, δεν άντεξε στην κρίση του 2008 και στον πόλεμο των «νταβατζήδων» και το 2009 παρέδωσε – αξιοπρεπώς, αλλά εκτροχιασμένη δημοσιονομικά – τη χώρα στον τρίτο Παπανδρέου, δεν ήταν κακή εξέλιξη για τους Καραμανλικούς…
Αφού απέκρουσαν τη δεύτερη επίθεση της οικογένειας Μητσοτάκη – με την Ντόρα, που χρέωσε στον Καραμανλή την ήττα της από τον Σαμαρά – επέστρεψαν στην κυβέρνηση, παρέα με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά τους ήλθε από τον Τσίπρα.
Και μετά τους πήρε αποκάτω. Με επαγγελματισμό και χωρίς δισταγμούς ο Κυριάκος, αφού έβγαλε από τη πρίζα την Ντόρα, κατανίκησε ολοσχερώς τον Καραμανλισμό. Και μεθοδικά αντικατέστησε του Καραμανλικούς με τα πρωτοπαλίκαρα της ακροδεξιάς του Καρατζαφέρη και τους «εκσυγχρονιστές» του Σημίτη. Μπίνγκο!
Αφού «υποχρέωσε» τον Καραμανλή σε ιδιώτευση, μετά τον θρίαμβο του 2023, εκμαύλισε τους την ισχνή «καραμανλική συνιστώσα» με αξιώματα, διέγραψε τον Σαμαρά και τώρα διαγράφει από τον κομματικό χάρτη και τον ιδρυτή.
Η ιστορία επιβεβαιώνεται: Ο νικητής τα πιάνει όλα.
Μετά τον Νικήτα και τον Χαρακόπουλο, που πήραν ρόλους, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης – με ηγετικές φιλοδοξίες στο παρελθόν, παρά το μέτριο βιογραφικό του – έκανε το μόνο που απομένει.
Με αφορμή ένα βιβλίο που επιμελήθηκε, οργάνωσε παράσταση ενότητας υπέρ του Πρωθυπουργού, τοποθετώντας τους Καραμανλή και Σαμαρά στο ακροατήριό του…
Ο πρώτος έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Ο δεύτερος εκτός από το τυρί είδε και τη φάκα.
Αυτό δεν απομειώνει την προσπάθεια του τελευταίου των Μοϊκανών, που είχαν κορώνα τους, τους Καραμανλήδες. Ευλόγως πλέον, περιμένει την «αξιοποίησή» του.
