Κάνει μπαμ από μακριά: Ο κουρνιαχτός που προκάλεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Άγνωστο Στρατιώτη, ήταν για να κρύψει άλλα θέματα.
Ασφαλώς μπορεί να γίνει συζήτηση για τον χώρο γύρω από το Μνημείο – που συμβολίζει και τους πολίτες που έπεσαν ως έφεδροι υπέρ πατρίδος, όχι μόνο τους κληρωτούς.
Αλλά εν προκειμένω η εργαλειοποίηση ήταν αδέξια – με δόσεις φαιδρότητας, που της προσέδωσαν οι παρεμβάσεις Σκέρτσου και Χατζηδάκη.
Ακόμη και ο πρόθυμος Τασούλας το κατάλαβε και είπε, δημοσίως, στον Πρωθυπουργό: Δεν το αφήνεις για αργότερα;
Πώς να μην το καταλάβει όταν άλλα έλεγε την Κυριακή κι άλλα τη Δευτέρα;
Στο ιντερνετικό κήρυγμα είπε ότι θα αναθέσει στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας «την αποκλειστική ευθύνη για την προστασία και σωστή λειτουργία του Αγνώστου Στρατιώτη».
Στον πρόεδρο της Δημοκρατίας – μάλλον επειδή από το Πεντάγωνο ακούστηκαν κανόνια – το άλλαξε: «Θα αναλάβει τον καθαρισμό, την ανάδειξη, τη φροντίδα, τη συντήρηση». Χειρότερο το έκανε.
Και οι πέτρες είδαν το μαχαίρι για πισώπλατο χτύπημα στον αρχιδελφίνο: Να χρεωθεί και το σβήσιμο των ονομάτων των νεκρών στα Τέμπη.
Αν αποδυναμώνονται και οι απεργίες – αφού η ρύθμιση Χρυσοχοΐδη αποδείχθηκε ανεφάρμοστη – ακόμη καλύτερα.
Πίσω από τον αντιπερισπασμό βρίσκεται η μοναξιά του Μητσοτάκη αυτή την εποχή. Τίποτε δεν του πάει καλά – τίποτε όμως.
Ακόμη και τα ερείσματά του στην Ευρώπη καταρρέουν, με τον τελειωμένο Μακρόν και την διαβόητη «αγαπητή Ούρσουλα», να βλέπουν στον ύπνο τους τον Σαρκοζί.
Εφιαλτική ιδέα για μια κυβέρνηση που, εκτός από την ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ελέγχεται και από τους αδέκαστους της OLAF για απάτες.
Το ταξίδι στην Αίγυπτο πήγε πιο άσχημα κι από την Αμερική. Τζίφος η προσπάθεια να καταστεί και η αφεντιά του μέρος της «ιστορικής στιγμής» – με την πρόσκληση να παραστεί στην τελετή, για τη λήξη της σφαγής στη Γάζα.
Η παράσταση είχε στηθεί για άλλους. Ούτε καν για τον καταζητούμενο ως εγκληματία πολέμου Νετανιάχου – τον οποίο έκοψε ο Ερντογάν και όχι οι λατρευτικοί περιορισμοί του.
Ο πλανητάρχης έχρισε τον Τούρκο πρόεδρο… βοηθό του στη μέλλουσα ειρήνευση στην Ουκρανία και τον εγκατέστησε ως αφεντικό στην περιοχή:
– «Διαθέτει έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, είναι πολύ πιο ισχυρός από ό,τι αφήνει να εννοηθεί, έχει κερδίσει πολλές συγκρούσεις». Και… «θέλει να τον αφήσουν ήσυχο». Ωχ… έρχεται η κατραπακιά για όσους τον παρενοχλούν.
Ο πλανητάρχης είχε έναν καλό λόγο για τον Όρμπαν και τη Μελόνι – ονομαστικά. Αλλά δεν έδειξε καν να θυμάται το όνομα του δικού μας, αναφέροντας απλώς την παρουσία της «Ελλάδας».
Ο ημέτερος σπεσιαλίστας στη ΙΧ εξωτερική πολιτική, που είχε βάλει σε «διπλωματική απομόνωση» του Ερντογάν και τον υποχρέωσε να υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» στην Αθήνα, κατά το πρότυπο Βενιζέλου-Κεμάλ, γύρισε άπρακτος.
Λίγο το κακό. Το θέμα είναι αν το επιτελείο του κατάλαβε ότι παραεκτέθηκαν, με τους ύμνους στην ειρηνοποιό δύναμη του Τραμπ.
Με την έννοια ότι μπορεί να τους επιφυλάσσει εκπλήξεις όταν – μετά τη Παλαιστίνη και την Ουκρανία – επιχειρήσει να «τακτοποιήσει» τα πράγματα στο Αιγαίο και το Κυπριακό. Έχοντας διαμορφώσει «ειρηνευτικά» προηγούμενα διόλου ευνοϊκά για τον Ελληνισμό.
Όταν μπροστά σε τέτοιο ενδεχόμενο ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να στήσει παγίδες στον υπουργό Άμυνας, ακόμη και τα περιστέρια μπροστά στον Άγνωστο πρέπει να ανησυχούν…
