Όταν ακούς τον Μητσοτάκη να λέει ότι θα «εκσυγχρονίσει την εργατική νομοθεσία», είναι σαν να ακούς τον λύκο να υπόσχεται ότι θα αναλάβει την κουρά των προβάτων.
Ηδη έχει κάνει αρκετούς «εκσυγχρονισμούς» στην αφορά εργασίας , με την υπογραφή του αλήστου μνήμης Γιάννη Βρούτση.
Όλοι αφαιρούσαν δικαιώματα από τους εργαζομένους και πρόσθεταν προνόμια στους εργοδότες , ή στο κράτος. Αθροιζόμενοι προσθέτουν δυναμική στους μηχανισμούς που μεγαλώνουν τον απόσταση ανάμεσα στους πτωχούς και τους πλούσιους.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν έκρυψε ποτέ τη γνώμη του για τους συνδικαλιστές που «αδιαφορούν για την ταλαιπωρία του κοινωνικού συνόλου». Ηδη από το 2017 ζητούσε «καμία απεργία να μην αποφασίζεται αν δεν έχει τη στήριξη του 50% + 1 των εργαζομένων». Ζήτω η άμεση δημοκρατία, τα σωματεία δεν χρειάζονται.
Αν μπουν στον αποστακτήρα όσα έχει δηλώσει ως επικεφαλής της ΝΔ γι αυτά τα θέματα , η τελική υγροποίηση αποδίδει τα εξής σκληρά «σπίρτα» , για γερούς πότες.
-Ο συνδικαλισμός είναι κακή συνήθεια και πρέπει να περιοριστεί. Η απεργία βλάπτει και η προκήρυξη της θα γίνεται με όρους που την αποτρέπουν. Οι εργαζόμενοι απλώς δουλεύουν και αν η επιχείρηση παει καλά , ο εργοδότης κατι θα βγάλει και γι αυτούς.
Ηδη στην περασμένη δεκαετία η μακρά μνημονιακή περίοδος ανεργίας διευκόλυνε να εκκολαφθούν μικρά νομοθετικά τέρατα στον εργασιακό χώρο
Η επικυριαρχία της επιδημίας εκλαμβάνεται από την κυβέρνηση ως ευκαιρία ενηλικίωσής τους , για να δαγκώνουν καλύτερα..
Δεν είναι εύκολη δουλειά για καμία κυβέρνηση. Ο φόβος του συνδικαλιστικού ευνουχισμού , μπορει να νικήσει το φόβο του κορονοιου και οι δρόμοι να πλημυρίσουν διαδηλωτές.
Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πρωτίστως μαριονεττίστας. Απέσυρε τον επιβαρυμένο Βρούτση και έβαλε στη θέση του τον Κωστή Χατζηδάκη.
Όχι για να τροποποιήσει τα πατρόν του νόμου που έστειλαν στο υπουργείο Εργασιας από το μέγαρο Μαξίμου- με εντολή να αποκτήσει ισχύ νόμου η πρωθυπουργική βούληση για τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές -μη – ελευθέριες.
Απλώς ως βιτρίνα. Ο νέος υπουργός δεν έχει το οπισθοδρομικό προφίλ του προκατόχου του και οι αντεργατικοί ίσως περάσουν ευκολότερα, πασπαλισμένοι με την προσωπική του αστερόσκονη.
Είναι βετεράνος του φοιτητικού συνδικαλισμού στα χρόνια της περιθωριακής ΔΑΠ, είχε δεκατρία χρόνια επιτυχούς παρουσιας στο Ευρωκοινοβούλιο , στο πέτο του κρέμεται το παράσημο ιδιωτικοποίησης της «Ολυμπιακής» και επιπλέον έχει ευπρεπή δημόσια παρουσία και πολιτικό ήθος.
Η κοψιά και η πολιτική ημιμάθεια Βρούτση αγρίευε τους συνομιλητές του. Το «αγγελικό» πρόσωπο του νέου υπουργού Απασχόλησης θα χρησιμοποιηθεί για να γλυκάνει τις πιο «διαβολικές» ρυθμίσεις στα εργασιακά.
Θα πετύχει; Η παράδοση δεν είναι με το μέρος του, αν ανατρέξουμε σε ένα προηγούμενο αντίστοιχης έντασης: την περίπτωση Τάσσου Γιαννίτση.
Το 2001 ο Κώστας Σημίτης τον έβγαλε μπροστά για να δώσει με το ύφος του στοιχεία ηπιότητας στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση , που ειχε ετοιμάσει ο σημιτικός πυρήνας του «εκσυγχρονισμού» -με μοντέλα του καθηγητή Γιάννη Σπράου.
Όταν εμφανίσθηκαν στους δρόμους πυκνοί όγκοι διαδηλωτών, ο Γιαννίτσης υποχρεώθηκε -από τον Πρωθυπουργό- να υποβάλει την παραίτηση του- και το νομοσχέδιό του δεν έφτασε ποτέ στη Βουλή.
