Η κυβερνητική ανατροπή στην Βόρεια Μακεδονία μετά την συντριπτική ήττα του Ζάεφ και του κυβερνώντος κόμματος στις Δημοτικές Εκλογές δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου μιας γενικευμένης κρίσης όχι μόνον στα Δυτικά εκτός Ε.Ε Βαλκάνια αλλά στο σύνολο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Είκοσι έξη χρόνια μετά την συμφωνία του Ντέιτον τον Νοέμβριο του 1995 που τερμάτισε την πολεμική σύγκρουση στην Βοσνία και είκοσι δύο χρόνια μετά τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, που οδήγησε στην απόσχιση του Κόσσοβου από την Σερβία, καταρρέει το επιχείρημα ότι αν μη τι άλλο οι δύο επεμβάσεις του ΝΑΤΟ το 1995 και το 1999 τουλάχιστον τερμάτισαν δύο επικίνδυνες εθνικιστικές συγκρούσεις.
Οι δύο Βαλκανικές Χώρες που εντάχτηκαν στην Ε.Ε το 2007, η Ρουμανία και η Βουλγαρία, ζουν μια ένταξη δεύτερης κατηγορίας χωρίς τις κοινοτικές εισροές που στήριξαν την προσαρμογή του Νότου στην δεκαετία του 1980 με συνέπεια μια παρατεταμένη πολιτική αστάθεια.
Στην γειτονική Βουλγαρία οι εκλογές της επόμενης Κυριακής δεν αναμένεται να αποτελέσουν ανατροπή των παραπάνω δεδομένων, ενώ την ίδια στιγμή εδώ και μερικές βδομάδες η Ρουμανία παραμένει ακυβέρνητη.
Σχεδόν την ίδια στιγμή με την παραίτηση Ζάεφ ανησυχητικά μηνύματα εκπέμπονται από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη με τον ηγέτη των Σερβοβοσνίων Ντόντικ επί της ουσίας να απειλεί με απόσχιση.
Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η Βόρεια Μακεδονία υποτίθεται ότι θα ήταν το πεδίο επίδειξης της αποφασιστικότητας της διεθνούς κοινότητας, καθώς η μεγαλύτερη εγγύηση της εδαφικής τους ακεραιότητας ήταν η γραμμή πλεύσης που υιοθετήθηκε από την τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητας των 12 στα τέλη του 1991, δηλαδή το απαραβίαστο των εσωτερικών συνόρων της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Το παραπάνω Στάτους Κβο υποτίθεται ότι θα το εγγυότανε η ένταξή των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε
Εδώ και ένα και πλέον χρόνο το Βελιγράδι και η Πρίστινα φαίνεται να έχουν συζητήσει μια ενδεχόμενη μεταξύ τους αλλαγή συνόρων στο όνομα της εθνικής ομοιογένειας, ενώ στις αρχές του 2021 ο
Πρωθυπουργός της Σλοβενίας απέστειλε στις Βρυξέλλες πρόταση συνολικής αλλαγής συνόρων στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Το ταμπού των συνόρων έσπασε σχεδόν ταυτόχρονα με το βραχυκύκλωμα της ενταξιακής προοπτικής των Δυτικών Βαλκανίων με πρώτο το Βέτο της Γαλλίας, που βλέπει διαχρονικά την διεύρυνση ως απειλή για την θέση της στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και στην συνέχεια το Βέτο της Βουλγαρίας, που σταθερά θεωρεί την Βόρεια Μακεδονία δεύτερο Βουλγαρικό Κράτος, χωρίς ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα και γλώσσα.
Αν οι Αλβανοί του Κοσσόβου δικαιούνται απόσχιση από την Σερβία, γιατί δεν δικαιούνται το ίδιο οι ομοεθνείς τους στην Βόρεια Μακεδονία;
Αν οι Σέρβοι της Βοσνίας δικαιούνται να αποσχισθούν σήμερα Ντε Φάκτο και να αναζητήσουν αύριο την ενσωμάτωση τους στην Σερβία ποιος νομιμοποιείται να απαγορεύσει μια παρόμοια επιλογή στους Κροατοβόσνιους;
Τα Δυτικά Βαλκάνια δεν θα παραμείνουν για πολύ καιρό «Μαύρη Τρύπα» στον χάρτη της Ευρώπης .
Αν οι Σέρβοι και οι Κροάτες της Βοσνίας στραφούν προς το Ζάγκεμπ και το Βελιγράδι, γιατί να μην πράξουν το ίδιο Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί της Βόρειας Μακεδονίας στρεφόμενοι προς την Σόφια και στα Τίρανα;
Ένα είναι σαφές από όπου και να ξεκινήσει η αναζωπύρωση των συγκρούσεων στην πρώην Γιουγκοσλαβία το Ντόμινο αποσταθεροποίησης που θα προκαλέσει θα συμπαρασύρει όλες τις χώρες της περιοχής εντός και εκτός Ε.Ε.
Και φυσικά με τα σημερινά δεδομένα θα είναι δύσκολο να υπάρξει ενιαία στάση όχι μόνον της διεθνούς κοινότητας αλλά και του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, με την Ρωσία, την Κίνα αλλά και την Τουρκία να μεγιστοποιούν την αξιοποίηση της προαναγγελθείσας παλινδρόμησης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στις εθνικιστικές συγκρούσεις.