Για τα ενεργειακά αποθέματα και όχι για την ευημερία του λαού της Λιβύης ενδιαφέρεται η Διεθνής Κοινότητα και ιδιαιτέρως οι χώρες αυτές που έχουν αποστείλει στρατεύματα στο βόρειο δυτικό τμήμα της Αφρικανικής Ηπείρου.
Η Λιβύη αποτελεί το τέλειο παράδειγμα αποτυχημένου σχεδιασμού ξένης επέμβασης για την εδραίωση ενός καθεστώτος με Δυτικά πρότυπα, άγνωστα και ενδεχομένως εχθρικά ως προς την κουλτούρα του Λαού της Λιβύης.
Γι αυτό και κατά την «Αραβική Άνοιξη», όταν στα τέλη του 2010, η Δύση έσπευσε να «βοηθήσει» τον αντι-Κανταφικό συνασπισμό, από την πρώτη στιγμή η προσπάθεια κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος…
Με την πτώση του Καντάφι δεν υπήρξε αφύπνιση του Λαού, απεναντίας συνεχίστηκαν κανονικά οι διαμάχες για τα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο , ενώ οι όποιοι σχεδιασμοί για το μέλλον της χώρας, είχαν ως κοινό παρονομαστή την μεταβίβαση της εξουσίας σε όσο το δυνατόν λιγότερους, εξαθλιώνοντας τους υπόλοιπους.
Διαρθρωτικές αδυναμίες και θεσμικές ανεπάρκειες φρενάρουν κάθε προσπάθεια για συγκρότηση ενός σύγχρονου κράτους. Καθημερινές συγκρούσεις μεταξύ φατριών έχουν ακρωτηριάσει κάθε πιθανότητα ώστε για το κράτος να ανακάμψει και να αναλάβει πλήρως τον ρόλο του ως εγγυητής μιας μετάβασης. Δέκα χρόνια από την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι, ο απολογισμός είναι καταστροφικός.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους . Σύμφωνα με διεθνείς εκτιμήσεις, το 1/5 του πληθυσμού της Λιβύης, ή περίπου 1,4 εκατομμύριο άνθρωποι, χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας. Εξ αυτών το 1/4 αναγκάζεται να ζει σε τρώγλες ή κατεστραμμένες κατοικίες. Άλλο 1/4 είναι τόσο φτωχό που δεν μπορεί να ανοικοδομήσει ή να προσφέρει καλύτερες εναλλακτικές λύσεις. Επίσης άλλο 1/4 παραμένει εσωτερικά εκτοπισμένο λόγω συγκρούσεων, ανίκανο να επιστρέψει στις πατρογονικές του εστίες, στα κατεστραμμένα σπίτια τους και στις φτωχές κοινότητες τους. Ενώ όσοι καταφέρνουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους , βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν απο ανεξέλεγκτη διασπορά πυρομαχικών που δεν έχουν εκραγεί κατά την ρίψη τους στην διάρκεια των εχθροπραξιών. Από το Μάιο του 2020 εξαιτίας των διάσπαρτων πυρομαχικών έχουν χάσει την ζωή τους περισσότεροι από 300 Λίβυοι πολίτες! Παράλληλα περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Λίβυοι έχει άμεση ανάγκη από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Κατά την δεκαετή παρουσία των ξένων «σωτήρων» στην Λιβύη η υποχρηματοδότηση προγραμμάτων κοινωνικής μέριμνας , η διαφθορά και η κακοδιαχείριση αφαίρεσαν κάθε προοπτική παρέμβασης του κράτους για να απαλύνει τον πόνο του Λαού.
Η διεθνής ανθρωπιστική βοήθεια σπάνια φτάνει στους Λίβυους αναξιοπαθούντες.
Η Λιβύη με την ανοχή - αν όχι και με την προτροπή- των ξένων Δυνάμεων την τελευταία δεκαετία μετά την «Αραβική Άνοιξη» οδηγήθηκε σε πιο χαοτικές και βίαιες καταστάσεις. Οι αντιμαχόμενες φατρίες προτιμούσαν να υπερισχύσουν η μία της άλλης με τα όπλα.
Το χρονικό του Λιβυκού θρήνου εν τάχει έχει ως εξής:
Με την πτώση του Καντάφι και την αποσύνθεση της κρατικής εξουσίας, εμφανίστηκαν δύο αντίπαλα κέντρα εξουσίας, καταδικάζοντας κάθε προοπτική μιας ενοποιημένης Λιβύης.
Εκτός από τους Αμερικανούς που είχαν ενορχηστρώσει το γενικότερο σχέδιο της «Αραβικής Άνοιξης» με σειρά εξεγέρσεων και κυβερνητικών ανατροπών σε ολόκληρο τον άξονα της βορείου Αφρικής, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον και άλλες ξένες δυνάμεις πέραν της βορειοατλαντικής συμμαχίας.
Ειδικότερα στην Λιβύη κατέφθασαν ξένοι παίκτες (Τούρκοι, Ρώσοι , Καταριανοί) επιδιώκοντας να καταλάβουν στρατηγική θέση στην καρδιά της Μεσογείου με το πλούσιο υπέδαφος και τους τεράστιους πόρους πετρελαίου και φυσικού αερίου.
- Η Ρωσία χρησιμοποίησε τον Χάφταρ και τις ανατολικές πολιτοφυλακές του ως «δούρειο ίππο» για να εισέλθει στη Λιβύη. Σήμερα λίγοι πιστεύουν ότι ο Χάφταρ έχει πλέον τον έλεγχο της ρωσικής παραστρατιωτικής ομάδας Βάγκνερ που δρα επί Λιβυκού εδάφους. Η Ρωσία είδε τη Λιβύη ως βάση για τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες της στην Αφρική, μια πρώτη θέση στη Μεσόγειο και ένα αγκάθι στο μάτι της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ.
- Η Τουρκία παίζει το δικό της παιχνίδι στην καρδιά της Μεσογείου καθώς βλέπει την Λιβύη ως ιδανικό προγεφύρωμα για περαιτέρω διείσδυσή της στην Αφρικανική ήπειρο , αλλά και ως ιδανικό σημείο για να λειτουργεί σαν «μύγα στο ρουθούνι» της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη παράλληλα τα νέο οθωμανικά της οράματα για εσωτερική κατανάλωση.
Στο μεταξύ άλλες γειτονικές χώρες έθεσαν ως προτεραιότητα την αντιμετώπιση πιο άμεσων προκλήσεων.
-Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, έδωσε την υποστήριξή της στον ανατολικό πολέμαρχο Χαλίφα Χάφταρ με την ελπίδα να στοχοποιήσει τις ισλαμιστικές δυνάμεις (Αδελφοί Μουσουλμάνοι) που εκμεταλλευόμενοι το χάος στη Λιβύη δημιουργήσαν βάσεις δυτικά των συνόρων της Αιγύπτου.
- Για την ΕΕ, η Λιβύη έχει ειδική αξία όχι μόνο για την αποτροπή μεταναστών και προσφύγων από τη διέλευση της Μεσογείου, αλλά και για την ενεργειακή της ασφάλεια, δεδομένης της εγγύτητας των τεράστιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων της. Για την Ιταλία η Λιβύη αποτελούσε ανέκαθεν μία ενεργειακή δεξαμενή που κινεί την οικονομία της.
- Κατά την άποψη της Γαλλίας, πέρα από τους μετανάστες και το πετρέλαιο, οι ανύπαρκτες υποδομές ασφάλειας και τα πορώδη σύνορα της Λιβύης επιτρέπουν τη διακίνηση όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων, προς όφελος των εξτρεμιστικών στοιχείων που η Γαλλία μάχεται αυτή τη στιγμή στο Σαχέλ. Έτσι, κατέστη επιτακτική ανάγκη να γίνουν εισβολές με δυνάμεις που εδρεύουν στην Ανατολή, διατηρώντας παράλληλα διπλωματικούς δεσμούς με την κυβέρνηση της Τρίπολης.
Στην Λιβύη σήμερα το ξένο προσωπικό συμφέρον υπερισχύει της βούλησης και της φωνής των Λιβύων, οι οποίοι και οι ίδιοι έχουν παγιδευτεί στα διασταυρούμενα πυρά των μαξιμαλιστικών φιλοδοξιών και των κυκλικών αντιποίνων μεταξύ των φατριών.
Σήμερα στην χώρα παραμένουν 20.000 ξένοι μαχητές και μισθοφόροι και εξοπλίζουν μη κρατικούς λιβυκούς παράγοντες και με τον τρόπο αυτό οι εξωτερικοί παράγοντες είναι σε θέση να προστατεύσουν την επιρροή τους στην τροχιά των υποθέσεων της Λιβύης.
Παρά τις εξαγγελίες υπέρ των εκλογών, ξένοι παράγοντες, με πρώτη και καλύτερη την Τουρκία, έχουν αντιταχθεί στην αποχώρηση τους από τη Λιβύη παρά την παρότρυνση του ΟΗΕ. Γι αυτό θεωρείται απίθανο ότι οι εκλογές τον ερχόμενου Δεκεμβρίου στην Λιβύη θα μπορέσουν να ανοίξουν τον δρόμο για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων.