Η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και οι χώρες της πρώην ΕΣΣΔ που βρίσκονται στην Γηραιά Ήπειρο, είναι στο επίκεντρο μιας διαμάχης των ΗΠΑ και της Δύσης συνολικά με την Ρωσία που κρατά τρείς δεκαετίες από την διάλυση της ΕΣΣΔ στα τέλη του 1991 μέχρι και σήμερα.
Η τελευταία παροξυσμική κορύφωση της κρίσης στην Ουκρανία και οι επικείμενες διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ρωσίας στις 10 Ιανουαρίου στη Γενεύη, επιβεβαιώνουν ότι η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και οι χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, αποτελούν μια διακεκαυμένη γεωπολιτικά περιοχή μια στρατηγικής σημασίας εκτεταμένης Γκρίζας Ζώνης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.
Μέχρι την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το καλοκαίρι του 1914 η Κεντρική και η Ανατολική Ευρώπη ήταν τριχοτομημένη ανάμεσα σε τρείς Αυτοκρατορίες, την Τσαρική Ρωσία, την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία, τα σύνορα των οποίων συναντιόντουσαν στο έδαφος της σημερινής Πολωνίας, προς Βορρά της Κρακοβίας.
Με την Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ που υπέγραψαν οι Μπολσεβίκοι με την Γερμανία τον Φεβρουάριο του 1918 ολόκληρη η Γκρίζα Ζώνη πέρασε στην κυριαρχία η την επιρροή του Βερολίνου.
Φιλανδία, Βαλτικές Χώρες και Πολωνία αποσπάστηκαν από την Ρωσία, και μαζί με την Ανεξάρτητη Ουκρανία αποτελούσαν μια Γερμανική Ζώνη Επιρροής.
Το Βερολίνο δεν πρόλαβε να χαρεί την νίκη του στο Ανατολικό Μέτωπο γιατί ηττήθηκε στο Δυτικό τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς με αποτέλεσμα η Κεντρική και η Ανατολική Ευρώπη να αποτελέσουν για την Δύση, κυρίως την Γαλλία, πρώτον μια Ανατολική Ευρώπη που θα εξισορροπούσε την απουσία της Σοβιετικής Ρωσίας από τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και δεύτερον θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην εξάπλωση του κομμουνισμού προς δυσμάς.
Εδώ να θυμίσουμε ότι μετά το 1918 η επανάσταση των Σπαρτακιστών απέτυχε στο Βερολίνο αλλά στην Βαυαρία και στην Ουγγαρία συγκροτήθηκαν βραχύβιες Σοβιετικές Δημοκρατίες.
Σε όλη την διάρκεια του Μεσοπολέμου οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης συν η Ρουμανία και η Γιουγκοσλαβία ονομάζονταν είτε Χώρες-Μαξιλάρια είτε Υγειονομικός Διάδρομος μια σαφής δηλαδή και επίσημη εργαλειοποίησή τους στην πολιτική περικύκλωσης και απομόνωσης της ΕΣΣΔ.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1945, η Γκρίζα Ζώνη γρήγορα «κοκκίνισε» καθώς η Μόσχα μετέτρεψε την περιοχή σε ζώνη ασφαλείας των δυτικών της συνόρων στην οποία με την εξαίρεση της Φιλανδίας επέβαλλε το Σταλινικό Μοντέλο.
Όταν στην διετία 1989 -1991 από την κατάρρευση δηλαδή του τείχους του Βερολίνου μέχρι και την διάλυση της ΕΣΣΔ ακυρώθηκε η διαίρεση της Ευρώπης που συμφωνήθηκε στην Γιάλτα σε πρώτη φάση η πιο λογική φόρμουλα για τους πρώην δορυφόρους της Μόσχας πρόβαλλε να είναι η σταθεροποίηση της περιοχής ως Γκρίζας Ζώνης ανάμεσα στην Δύση και την Ρωσία κατά το μοντέλο που ίσχυσε για την Φιλανδία στην περίοδο 1945-1991.
Πολύ γρήγορα την σώφρονα και προσεκτική πολιτική του Μπους πατρός την αντικατέστησε η πολιτική της Ομάδας Κλίντον που επέλεξε να διατηρήσει και να ενισχύσει τη διαίρεση της Ευρώπης μεταθέτοντας το Σιδηρούν Παραπέτασμα από την καρδιά της Γερμανίας στα σύνορα της Ρωσίας.
Τα παραπάνω αποτυπώνουν και το μέγεθος της πρόκλησης που αντιμετωπίζουν σήμερα ο Πούτιν και ο Μπάιντεν να διατυπώσουν δηλαδή εγγυήσεις για την ασφάλεια της Κεντρικής – Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην ΕΣΣΔ που να μην συνιστούν απειλή για τα ρωσικά συμφέροντα αλλά και που δεν θα επιβάλλουν καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας στις χώρες της περιοχής.
Με άλλα λόγια Λευκός Οίκος και Κρεμλίνο καλούνται να συμφωνήσουν για το ποια απόχρωση του γκρίζου θα έχει η Γκρίζα Ζώνη…
Γκρίζα Ζώνη που θα μπορούσε να ονομασθεί και Ζώνη Γεωπολιτικής Πυρασφάλειας.