Την Κυριακή 21 Απριλίου του 2002 το σοκ των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των Προεδρικών Εκλογών δεν είχε προηγούμενο στα πολιτικά χρονικά της Γαλλίας.
Ενώ είχαν προεξοφληθεί ως μονομάχοι για τον Δεύτερο Γύρο ο Πρόεδρος Σιράκ και ο Πρωθυπουργός Ζοσπέν συνέβη το αδιανόητο ο επικεφαλής της κυβέρνησης της «Πληθυντικής Αριστεράς» να αποκλεισθεί σε όφελος του ηγέτη του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου Ζαν Μαρί Λεπέν.
Τον Ιανουάριο του 2017 ενώ οι δημοσκοπήσεις έδειχναν την επερχόμενη εξαέρωση του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος με τον Πρόεδρο Ολάντ να μην τολμά να διεκδικήσει την επανεκλογή του ήλθε ως από μηχανής Θεός ο Εμμανουέλ Μακρόν ως επικεφαλής μιας ετερόκλητης πολιτικά συσπείρωσης όλων όσοι δεν ήθελαν να δουν την επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου να περνά την πόρτα του Μεγάρου των Ηλυσίων.
Το πέτυχε αλλά επέλεξε μια συγκρουσιακή γραμμή στο όνομα του εκσυγχρονισμού της Γαλλίας ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προσκλήσεις της παγκοσμιοποίησης με μια βροχή παρεμβάσεων με σημαντικότερες την μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και του Ασφαλιστικού.
Στην προεκλογική του εκστρατεία ο Μακρόν είχε δώσει προτεραιότητα στην περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που την κωδικοποίησε μετά την εκλογή του στους λόγους του στην Πνύκα και στη Σορβόννη τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Σήμερα όλα δείχνουν ότι οι μονομάχοι του δεύτερου γύρου θα είναι ξανά ο Μακρόν και η Λεπέν.
Παρά το φαινόμενο Ζεμούρ και την εμφάνιση μιας Ακροδεξιάς στα δεξιά της Λεπέν, παρά την στροφή προς την σκληρή Δεξιά της κεντροδεξιάς Πεκρές, η συμμετοχή της Λεπέν στον δεύτερο γύρο μοιάζει προεξοφλημένη.
Μέχρι στιγμής, χάρη στην ακαμψία αδιαλλαξία της Γερμανίας και των Φειδωλών του Βορρά στο θέμα της αμοιβαιοποίησης του κινδύνου μέσω κοινού δανεισμού με την έκδοση Ευρωομολόγου καθώς και της μεταφοράς πόρων από τον πλεονασματικό Βορρά στον ελλειμματικό Νότο, η ευρωπαϊκή Ατζέντα του Μακρόν έχει σχεδόν βραχυκυκλωθεί, όπως άλλωστε φάνηκε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.
Την Άνοιξη του 2020 η πρωτοβουλία Μέρκελ – Μακρόν για την ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης δημιούργησε την ψευδαίσθηση περί στροφής στην ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου.
Έτσι μετά από πέντε χρόνια ο Μακρόν δεν φαίνεται να έχει υλοποιήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις κυρίως ως προς μια μεταρρύθμιση στην Ε.Ε που θα επιτρέψει την χαλάρωση της μόνιμης περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής.
Οι ψηφοφόροι από το 2007 και μετά δεν έδωσαν σε κανέναν Πρόεδρο δεύτερη πενταετή θητεία λόγω της διάστασης των προεκλογικών δεσμεύσεων με τις μετεκλογικές επιλογές.
Τα παραπάνω μάλλον νομιμοποιούν ως υπόθεση εργασίας ότι ο Μακρόν του 2022 είναι σε πολύ δυσκολότερη θέση από ότι το 2017 απέναντι στην Λεπέν.
Σήμερα, στην σκιά της Πανδημίας αλλά και της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία που έχει πυροδοτήσει νέο κύμα προσφυγικών ροών, έχει μεγεθύνει την ενεργειακή κρίση και απειλεί με μια επισιτιστική κρίση η όχι και τόσο πιθανή αλλά μη αποκλειόμενη νίκη της Λεπέν θα είναι ένα μη ανατάξιμο από ότι φαίνεται πλήγμα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Από την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες μέχρι και το Βερολίνο η αγωνία για τις γαλλικές εκλογές δεν έχει προηγούμενο.