Οι μονάρχες φέρουν βασιλικά ονόματα μετά την άνοδό τους στον θρόνο από την αρχαιότητα, όπως και ένας Πάπας επιλέγει – πλέον – το όνομά του με το που εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ακολουθώντας πολλούς συμβολισμούς.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το IFL Science, ένας Πάπας επιλέγει το όνομά του για να τιμήσει τους αποθανόντες Πάπες ή έναν Άγιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά αυτός δεν ήταν πάντα ο κανόνας. Άλλωστε, η εκλογή ενός Πάπα δεν απαιτούσε απαραίτητα την αλλαγή του ονόματός του – τουλάχιστον μέχρι τον Πάπα Ιωάννη Β’.
Ο Πάπας Ιωάννης Β’ και η αλλαγή ονομάτων
Επισημαίνεται ότι ο Πάπας Ιωάννης Β’ ήταν Πάπας για λίγο περισσότερο από δύο χρόνια, από τις 2 Ιανουαρίου 533 έως τις 8 Μαΐου 535. Κατά τη διάρκεια της σύντομης παποσύνης του, υπήρξαν ορισμένα αξιοσημείωτα γεγονότα. Αναλυτικά, εξανάγκασε έναν από τους επισκόπους της Γαλατίας (της σημερινής Γαλλίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου), τον Κοντουμέλιο του Ριέζ, να οδηγηθεί σε μοναστήρι επειδή διέπραξε μοιχεία. Επίσης, αφόρισε τους «Ακοίμητους», δηλαδή ένα τάγμα μοναχών που τελούσε τη Θεία Λειτουργία συνεχώς μέρα και νύχτα, εναλλάξ, αλλά χωρίς διακοπή.
Ο μακροχρόνιος αντίκτυπος του Ιωάννη Β’ στην Εκκλησία, όμως, προέρχεται από την απόφασή του να πάρει ένα βασιλικό όνομα. Η επιλογή να αλλάξει αυτό το όνομα έγινε επειδή τον αποκαλούσαν «Μερκούριο» – από τον αγγελιοφόρο θεό των Ρωμαίων στον οποίο αντιστοιχούσε ο θεός Ερμής. Για τον λόγο αυτό, πήρε το όνομα Ιωάννης και επειδή υπήρχε ήδη ένας Ιωάννης 10 χρόνια πριν, έγινε Ιωάννης Β’.
Με τη σειρά του ο Ιωάννης Γ’, γεννημένος ως «Κατιλίνας», άλλαξε επίσης το όνομά του 25 χρόνια μετά τον Ιωάννη Β’, αλλά η πρακτική αυτή ήταν σποραδική για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολλοί Πάπες είχαν κανονικά ονόματα που είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί από την Εκκλησία. Για παράδειγμα, ο Πάπας Λάνδων, το 913, ήταν ο τελευταίος Πάπας που χρησιμοποίησε ένα όνομα το οποίο δεν είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως μέχρι τον Πάπα Φραγκίσκο (εξαιρουμένων των συνθετικών ονομάτων του Ιωάννη Παύλου Α’ και Β’). Μόνο με τον Ιωάννη ΙΔ’ (κατά κόσμον Πιέτρο Κανεπανόβα), τον τέταρτο Πάπα που άλλαξε το όνομά του, το 983, και στη συνέχεια με τον Γρηγόριο Ε’ (κατά κόσμον Μπρούνο της Καρινθίας), το 996, η παράδοση των παπικών ονομάτων άρχισε να τηρείται απαρέγκλιτα.
Το Αστεροσκοπείο του Βατικανού
Η κοσμική και παγανιστική σύνδεση ήταν υπερβολική για τον Πάπα Ιωάννη Β’, αλλά το Βατικανό έχει μακρά ιστορία ενδιαφέροντος για την Αστρονομία. Ένας άλλος Γρηγόριος, ο Γρηγόριος ΙΓ’, είναι υπεύθυνος για το σημερινό ημερολόγιό μας, το οποίο αναπτύχθηκε με αστρονομικά δεδομένα και οδήγησε στην εξαφάνιση 10 ημερών το 1582.
Επίσης, η Αγία Έδρα ίδρυσε ένα ερευνητικό ίδρυμα αστρονομίας, το Specola Vaticana, δηλαδή το Αστεροσκοπείο του Βατικανού, το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του αιώνα, όπως οι αστρονομικές παρατηρήσεις για την καταγραφή των άστρων.
Το έργο τους συνεχίζεται, επίσης, σε έρευνες αιχμής. Ο αδελφός Μπομπ Μάκε, έφορος μετεωριτών στο Αστεροσκοπείο του Βατικανού, ανέπτυξε ένα ειδικό όργανο, το λεγόμενο πυκνόμετρο, για να μετρήσει τον όγκο και συνεπώς την πυκνότητα και το πορώδες του δείγματος του αστεροειδούς Bennu, που συνέλεξε το OSIRIS-REx.
