Ανεξάρτητα από την όποια τελική έκβαση της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, η παλινδρόμηση σε μια σκληρή ψυχροπολεμική αντιπαράθεση είναι μη αντιστρέψιμη για το ορατό μέλλον.
Έτσι η χθεσινή εξαγγελία από τον Σολτς της αύξησης των αμυντικών δαπανών της χώρας τερματίζει τρείς δεκαετίες εξισορρόπησης από γερμανικής πλευράς δύο Ειδικών Σχέσεων της μίας με την Ουάσιγκτον και της άλλης με την Μόσχα.
Η Γερμανία εκ των πραγμάτων θα κινηθεί πλέον στην διεκδίκηση μιας Ειδικής Σχέσης με τις ΗΠΑ σαν κι αυτήν που είχαν προτείνει ο Μπους ο πρεσβύτερος και ο Κλίντον στους Κολ και Σρέντερ, την φόρμουλα δηλαδή των Συνεταίρων στην Ηγεμονία (partnersinleadership).
H συμπαραγωγή αεροσκαφών ,πλοίων και drones με την Γαλλία που εξήγγειλε χθες ο Σολτς είναι μια χειρονομία καλής θέλησης προς την Γαλλία αλλά δεν συνιστά από μόνη της αποδοχή της πρότασης Μακρόν για αμυντική χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου.
Το Βερολίνο υπό το φως των νέων δεδομένων και ανατροπών που δρομολογήθηκαν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία διεκδικεί τον ρόλο του υπ αριθμόν δύο μετά τις ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ για δύο λόγους:
-Πρώτον δεν επιθυμεί να αφήσει την εγγύηση της ασφάλειας της Ανατολικής Ευρώπης αποκλειστικά στην αρμοδιότητα των ΗΠΑ η οποία θα έχει έτσι το προνόμιο της κλιμάκωσης και αποκλιμάκωσης της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης της Δύσης με την Ρωσία.
Για να έχει λόγο η Γερμανία στην εγγύηση της ασφάλειας των χωρών πρώτης γραμμής του ΝΑΤΟ απέναντι στην Ρωσία πρέπει να είναι παρούσα στο πλευρό των αμερικανικών δυνάμεων από την Εσθονία μέχρι και την Φιλανδία.
-Δεύτερον η παλινδρόμηση της Ευρώπης στην ψυχροπολεμική αντιπαράθεση δεν αλλάζει σε καμιά περίπτωση την καχύποπτη διαχρονική περιχαράκωση της Γερμανίας στην αποδοχή της πρότασης Μακρόν για αμυντική χειραφέτηση της Ε.Ε
Μια επιλογή συνολικά των προτάσεων Μακρόν από το Βερολίνο θα εξασφαλίσει για την Γαλλία που είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και Πυρηνική Δύναμη ηγετικό ρόλο στην κοινή άμυνα ανάλογο του παρόμοιου ρόλου που διαδραματίζει η Γερμανία στην Ευρωζώνη.
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι χωρίς πλέον τις δεσμεύσεις και της οριοθετήσεις που προέκυπταν από την στενή της συνεργασία με την Ρωσία η Γερμανία έχει κάθε λόγο να προτιμά από μια ευρωπαϊκή χειραφέτηση την ενίσχυση της διατλαντικής σχέσης.
Μια επιλογή που έχει εξίσου βαθιές με την Οστπολιτίκ ρίζες καθώς μετά το 1945 οι ΗΠΑ προώθησαν την ανοικοδόμηση, ανασυγκρότηση και επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας ως την πιο αποτελεσματική θωράκιση της Δυτικής Ευρώπης από την σοβιετική απειλή.
