Ευρωπαϊκές πηγές προχθές Παρασκευή επισήμαναν ότι η Τεχεράνη έδωσε θετικά σήματα ως προς την έναρξη ανεπίσημων διαπραγματεύσεων σχετικά με τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού της προγράμματος.
Λίγες ώρες αργότερα ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν Ζαρίφ δήλωσε ότι σύντομα θα παρουσιάσει ένα εποικοδομητικό σχέδιο δράσης.
Τα παραπάνω δείχνουν ότι οι πρόσφατοι βομβαρδισμοί βάσεων φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής στην Βορειοανατολική Συρία από τις ΗΠΑ ως αντίποινα του βομβαρδισμού αμερικανικών στόχων εντός της Πράσινης Ζώνης στην Βαγδάτη δεν βραχυκύκλωσαν την δυναμική της επιστροφής της Ουάσιγκτον στην Συμφωνία του 2015 μεταξύ του Ιράν από την μια μεριά και από την άλλη των Πέντε Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία και Βρετανία) συν την Γερμανία.
Η ανατροπή της ανατροπής της πολιτικής Ομπάμα από τον Τραμπ, από την κυβέρνηση Μπάιντεν εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επαναχάραξης της αμερικανικής στρατηγικής στην Μέση Ανατολή.
Μια αναζήτηση με ρίζες στο παρελθόν καθώς οι μυστικές διαπραγματεύσεις στις αρχές του 2013 μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν στο Ομάν δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων.
Το 1997 λίγο μετά την εκλογή του μετριοπαθούς Χαταμί στην Προεδρία του Ιράν άρχισαν να κυκλοφορούν στην Ουάσιγκτον σενάρια προσέγγισης με την Τεχεράνη.
Το πιο γνωστό από αυτά ήταν το σενάριο της ταυτόχρονης διπλής συγγνώμης με τις ΗΠΑ να ζητούν συγγνώμη για την ανατροπή από την CIA του Πρωθυπουργού Μοσαντέκ στις αρχές της δεκαετίας του 50 και το Ιράν να απολογείται για την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη το φθινόπωρο του 1979.
Τα κίνητρα του Ομπάμα που τον οδήγησαν στις μυστικές συνομιλίες με το Ιράν είναι προφανώς η παραδοχή ότι τα ζωτικά συμφέροντα των δύο χωρών δεν είναι εξορισμού ανταγωνιστικά στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Νοτιοδυτική Ασία και όχι μόνον.
Από τους Τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους και της Αλ Κάιντα στην Συρία και στο Ιράκ μέχρι του Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν οι κοινοί αντίπαλοι της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης δεν λείπουν.
Έτσι διαμορφώθηκε εν μέσω εμποδίων και παλινδρομήσεων η προσέγγιση του Μεγάλου Σατανά με το Κράτος Τρομοκράτη μια Ρεαλπολιτίκ της εγκατάλειψης από το Ιράν των φιλοδοξιών να αποκτήσει Πυρηνικά Όπλα έναντι της αναγνώρισης του ρόλου, παρουσίας και επιρροής του στην ευρύτερη περιοχή.
Μια επιλογή που πρόβαλλε ως μονόδρομος καθώς όλοι οι εμπειρογνώμονες συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η διασπορά και η υπογειοποίηση των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν καθιστά αδύνατη την καταστροφή τους με χειρουργικά πλήγματα.
Αν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο θα πυροδοτήσει την διασπορά πυρηνικών όπλων, καθώς Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος σε καμία περίπτωση δεν θα αφήσουν την Τεχεράνη με το τεράστιο προβάδισμα προβολής ισχύος που δίνουν τα όπλα μαζικής καταστροφής.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα πώς θα αντιδράσει το Ισραήλ που θεωρεί θανάσιμη απειλή για την εθνική του ασφάλεια την παρουσία φιλοϊρανικών οργανώσεων στο Νότιο Λίβανο και στην Συρία.
Η απάντηση εμπεριέχεται στην σιωπηρή αποδοχή από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές στην διαπραγμάτευση των 5 συν 1 με την Τεχεράνη του Ισραήλ ως «ανεπίσημης» Πυρηνικής Δύναμης.
Μέλος της Πυρηνικής Λέσχης από τα μέσα της δεκαετίας του 60 το Ισραήλ αρνείται να επιβεβαιώσει αλλά και να διαψεύσει το συντριπτικό προβάδισμα ισχύος που έχει αποκτήσει.