Πρόκειται για τον αγωγό που έχει σχεδιαστεί να μεταφέρει ρωσικό αέριο προς την Τουρκία κι από εκεί μέσω της Ελλάδας στην ΕΕ. Όμως υπάρχουν ακόμη πολλά να ξεπεραστούν προκειμένου το αέριο να φτάσει στα σπίτια και στα εργοστάσια των ευρωπαίων. Ακόμη και ο Σ.Λαβρόφ είχε φτάσει κάποια στιγμή στο σημείο να δηλώνει ότι ο αγωγός θα επεκταθεί προς ΕΕ μόνο αν δοθούν απαραίτητες εγγυήσεις αλλά και νομικές δεσμεύσεις. Και δεν το είχε πει τυχαία αφού το προηγούμενο ενεργειακό πρότζεκτ της Μόσχας με τον αγωγό South Stream, που θα περνούσε μέσω Βουλγαρίας, σταμάτησε άδοξα.
Προς το παρόν λοιπόν η Δύση όχι μόνο δεν δεν έχει δεσμευτεί ότι θα εισάγει επιπλέον φυσικό αέριο από την Ρωσία, αλλά κάνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα πάνω στο δόγμα απεξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό αέριο.
Τι εξυπηρετεί λοιπόν όλο αυτό το πανηγυρικό κλίμα στην Κωνσταντινούπολη ανάμεσα στην Ρωσία και στην Τουρκία;
Κατ ‘ αρχήν είναι ζήτημα εσωτερικής κατανάλωσης και στις δύο χώρες. Γίνονται επενδύσεις (ανεξαρτήτως της μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας τους) , μειώνεται η ανεργία, και ταυτόχρονα δίνεται το σήμα στην κοινή γνώμη ότι «δεν είμαστε αποκλεισμένοι ή απομονωμένοι όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν κάποιοι».
Από την άλλη γίνεται και για να δώσουν σήμα και στην διεθνή κοινότητα.
Η Ρωσία τονίζει εμμέσως πλην σαφώς στην Δύση ότι ένας σύμμαχός τους από το ΝΑΤΟ , όπως η Τουρκία, είναι με το πλευρό της. Η διείσδυσή της μάλιστα αν προχωρήσουν όλες οι συναλλαγές που έχουν ανακοινωθεί, από τα πυρηνικά εργοστάσια που θα κατασκευάσει η Μόσχα στην Τουρκία, έως και την εξαγορά των S400, θα είναι εξαιρετικά σημαντική για να μην πούμε πολυεπίπεδη και δυσθεώρητη σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από μερικά μόλις χρόνια.
Από την άλλη η Τουρκία χρησιμοποιεί την Ρωσία για να δείξει στην δύση ότι κινδυνεύει να μείνει σε πολλά μέτωπα χωρίς την συμπαράσταση της Αγκυρας, αν συνεχίσει να «παίζει» ενεργειακά με την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα.
Τεκτονικές μετατοπίσεις
Κι έχουμε πλέον το πιο χαρακτηριστικό ιστορικό παράδοξο.
Στην Κύπρο, μια χώρα που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και είναι διχοτομημένη ύστερα από επέμβαση που έχει κάνει μια Νατοΐκή χώρα όπως η Τουρκία, να κάνει γεώτρηση για εξόρυξη φυσικού αερίου, και να «προστατεύεται» το δικαίωμα εκμετάλευσης των φυσικών πόρων της Λευκωσίας από την Ουάσιγκτον . Από ποιον την προστατεύει η Ουάσιγκτον; Από τις απειλές της Τουρκίας!
Και την ίδια ώρα η Τουρκία να προχωρά σε ενεργειακά project με την Ρωσία που είναι ενάντια με τα δημοσιοποιημένα ενεργειακά σχέδια της Δύσης. Οι τεκτονικές μετακινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου δεν γίνονται σε κάποιες σκοτεινές αίθουσες . Είναι πλέον δημόσιες κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας.
Πως αντιμετωπίζει η Ουάσιγκτον την νέα αντιδυτική, φαινομενικά σε ορισμένα σημεία αλλά και ουσιαστική σε ορισμένα άλλα, στρατηγική της Αγκυρας;
Πολλοί αναλυτές επισημαίνουν ότι υπάρχουν δύο σχολές σκέψεις για το τουρκικό ζήτημα στις ΗΠΑ. Το ένα κομμάτι θεωρεί την Τουρκία χαμένη υπόθεση και απλά προσπαθεί να διαχειριστεί την νέα κατάσταση. Ενώ ένα άλλο κομμάτι θεωρεί πως πάση θυσία η Τουρκία πρέπει να μείνει στη Δύση.
Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση παρουσίασε ο Steven A. Cook στο Council of Foreign Relations. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά : Η Τουρκία θα παραμείνει μέλος του ΝΑΤΟ και στο μέλλον θα οι σχέσεις των δύο χωρών θα βασίζονται στο νέο δόγμα: «Ούτε φίλος, ούτε εχθρός». Δηλαδή σε άλλα ζητήματα θα εργάζονται από κοινού και σε άλλα ζητήματα ο ένας ενάντια στον άλλον.
Πόσο θα αντέξει αυτό αν επικρατήσει αυτή η λογική, κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι η νοτιοανατολική Μεσόγειος θα είναι η αφετηρία πολλών και σημαντικών αλλαγών στην διεθνή γεωπολιτική σκηνή.