Η «Super Κατερίνα» με την Κατερίνα Καινούργιου έκανε σήμερα πρεμιέρα. Όμως, λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν σε μεγάλο μέρος της χώρας μετά από την επέλαση της κακοκαιρίας Daniel, η πρώτη εκπομπή της σεζόν δεν κυλάει με τον αναμενόμενο τρόπο. Η καταστροφή στην Θεσσαλία βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης, επισκιάζοντας την showbiz.
Και ποιος θα μπορούσε να μεταφέρει το κλίμα στα χωριά του κάμπου που βυθίστηκε στη λάσπη από τηνΤατιάνα Στεφανίδου που βρίσκεται επιτόπου για τις ανάγκες του «Τ-Live».
Η Τατιάνα μίλησε στην «Super Κατερίνα» σε απευθείας τηλεφωνική σύνδεση και οι εικόνες που ζωγράφισε με τα λόγια της ήταν απελπιστικές.
«Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές (της καριέρας μου) και η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος εδώ έχει τεράστια αγανάκτηση, οργή, απόγνωση, έχουν χάσει τα πάντα. Μίλησα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που στην ουσία είναι με μια μπλούζα, ένα παντελόνι και οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε παπούτσια. Γιατί φύγανε νύχτα από τα σπίτια τους με τις παντόφλες.
Σε αυτούς τους ανθρώπους βρέθηκα κοντά, ανθρώπους που δεν ξέρουν αυτή τη στιγμή αν πρέπει να ξαναφτιάξουν τα χωριά τους. Γιατί μου λένε, “Τατιάνα, αν ξαναπνιγούμε;”. “Να ξαναρχίσουμε αυτό που κάναμε πριν από μερικά χρόνια στον Ιανό, να ξαναφτιάξουμε το σπίτι μας, να ξαναφτιάξουμε τα χωράφια μας, Και πως να τα ξαναφτιάξουμε;”.
Αυτά τα χωράφια δεν καλλιεργούνται τα επόμενα χρόνια. Αυτά τα χωράφια είναι λάσπη και μπάζα. Η καταστροφή είναι τεράστια. Είναι κοινωνική καταστροφή, είναι οικονομική, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη χώρα μας και πρόκειται για την καρδιά της χώρας.
Η κατάσταση είναι ασύλληπτη και ο κόσμος μας θέλει κοντά του, θέλει να μεταφέρουμε την αγανάκτησή του, την απόγνωσή του. Και κυρίως, ο κόσμος θέλει επιτέλους να υπάρξει ένα οργανωμένο σχέδιο από την ελληνική πολιτεία έτσι ώστε να γίνουν τα σωστά αντιπλημμυρικά έργα, να καλλιεργηθούν οι σωστές περιοχές, να ξέρει ο κόσμος, να ξαναφτιάξουν τα χωριά τους ή όχι.
Βρέθηκα σε ένα χωριό, τον Βλοχό, όπου δεν υπάρχει πρόσβαση. Για να φτάσω εκεί χρειάστηκε να στείλουν οι κάτοικοι που είναι αποκλεισμένοι στο χωριό και ζουν όλη την εβδομάδα μέσα σε μια εκκλησία, ένα εκκλησάκι πάνω στον λόφο όπου εκεί βρήκαν σωτηρία, έστειλαν δύο δεκαπεντάχρονα και ένα εικοσιεπτάχρονο αγόρι που έχουν τη δύναμη να περπατήσουν στα βουνά μια ώρα και με πήραν από τα βουνά και περπατήσαμε.
Η κάθοδος δεν είχε μονοπάτι, από τον γκρεμό, τα κατσάβραχα, και περπατήσαμε για να φτάσουμε ως εκεί. Σκέψου ότι εκεί είναι γιαγιάδες, ηλικιωμένοι, αποκλεισμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν μου λένε: “θέλουμε κάποιος να μας απαντήσει. Το χωριό μας να το ξαναφτιάξουμε; Ή στην επόμενη νεροποντή θα πεθάνουμε όλοι;” Τα χωράφια μας να τα καλλιεργήσουμε ή να φύγουμε να εγκατασταθούμε κάπου αλλού;” Και μιλάμε για ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα. Είναι αρχοντάνθρωποι, είναι οικογενειάρχες, είναι άνθρωποι που είχαν τα χωράφια τους, είχαν τα ζώα τους, ο καθένας με 2-3 παιδιά, περήφανοι άνθρωποι, αξιοπρεπείς άνθρωποι, που έχουν γίνει πρόσφυγες στην ίδια τους την χώρα».
Δείτε το σχετικό βίντεο:
