Στο νέο επεισόδιο του Big Brother η Nancy εξομολογήθηκε πως ζούσε στον Λίβανο πριν έρθει στην Ελλάδα. Ο πόλεμος είπε χαρακτηριστικά είναι πια συνήθεια για τους κατοίκους εκεί. Αφού έχουν σκληραγωγηθεί ζώντας έτσι για πολλά χρόνια.
Όπως αναφέρει η Nancy, όταν ήρθε στην Ελλάδα πήγε στη γιαγιά της στην Κρήτη. «Όταν ήρθα στην Ελλάδα και έπιασα δουλειά αισθανόμουν σαν την ηλίθια. Ήθελα να μιλήσω και μου λέγανε π.χ για τα φρύδια που εγώ δούλευα πάνω σε αυτό. Και μου λέγανε πώς να το κάνω. Ήμουν στη γιαγιά μου, έχω τη γιαγιά μου είναι Ελληνίδα. Αυτή η γιαγιά μου είναι η ζωή μου. Και τώρα με τη γιαγιά μου είμαστε φίλες. Πάμε μαζί βόλτα. Έχουμε πάει και ταξίδι μαζί.
Όταν είχα πάρει την απόφαση να έρθω, δεν ήταν για μένα σίγουρο ότι θα είμαι στην Ελλάδα και δεν θα γυρίσω πίσω. Απλά ήρθα ένα καλοκαίρι και είχα ανάγκη για δουλειά. Μετά παντρεύτηκα, κρητικό και έκατσα. Δηλαδή δεν είχα στο μυαλό μου ότι έρθω για αυτό το λόγο. Η ζωή μου τα έφερε έτσι. Και τώρα όσο τρέλα έχει μαζί μου η γιαγιά μου, το ίδιο έχει και με την κόρη μου», είπε αρχικά.
Η Nancy μιλά στο Big Brother για τη ζωή της στον Λίβανο
Επίσης τόνισε πως η ζωή στον Λίβανο είναι όμορφη. Αλλά ο πόλεμος έχει γίνει συνήθεια και ο κόσμος ζει έτσι για χρόνια. Όμως υπάρχει πλούτος. «Αυτά που βλέπεις εκεί δεν τα βλέπεις εδώ. Στον Λίβανο είναι πάρα πολύ, πάρα πολύ όμορφα. Έχουμε πάρα πολύ ωραία μέρη. Υπάρχουν ωραίες παραλίες. Έχουμε πάρα πολύ ωραία μαγαζιά.
Όλος ο κόσμος είναι έτσι. Προσέχουν την εμφάνιση τους, τους αρέσει να ζουν. Τους αρέσει αυτή την εικόνα που έχουν για το Λίβανο. Δηλαδή, εγώ πιστεύω ότι μπορεί μετά από κάποια χρόνια να θέλω να γυρίσω πίσω. Θα γυρνούσω πίσω.
Το μόνο που, το θέμα που έχουμε εκεί είναι με τον πόλεμο. Αυτό είναι πρόβλημα μεγάλο, σε αυτό έχουμε θέμα. Και είναι πολύ δύσκολο να ζεις χωρίς να νιώθεις ασφάλεια. Έχω περάσει πόλεμο κάτω. Αλλά ξέρεις τι γίνεται; Μαθαίνεις και ζεις με αυτό. Αλλά αφού έτσι είναι η κατάσταση, τι να κάνουμε. Εδώ πέφτει βόμβα και τρέχουν όλοι εκεί πάνω να βλέπουν και τραβάνε φωτογραφίες. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα, είναι πολύ σκληροί άνθρωποι.
Φαντάσου θυμάμαι ότι καθόμασταν με τον πατέρα μου και με τη μαμά μου και τα αδέρφια μου στο μπαλκόνι όταν ήμασταν παιδάκια και ακούγαμε μπαμ, μπουμ. Και λέγαμε εκεί, επέναντι είναι, δεν είναι τίποτα. Έζησα το μεγάλο πόλημο που έγινε. Ήμουν 13, 14, το 99, 2000, με το Ισραήλ.
Δηλαδή, αν δεν ήταν αυτό, θα σκεφτόμουν να πάρω το παιδί και να φύγουμε, αλλά δεν υπάρχει ασφάλεια. Δηλαδή, δεν μπορώ να ζω έτσι.
