Ο Χρήστος Νικολόπουλος, ήταν ο βράδυ της Τρίτης, καλεσμένος του Γρηγόρη Αρναούτογλου.
Ο σπουδαίος λαϊκός καλλιτέχνης μίλησε για την πορεία του στο μουσικό στερέωμα, από τα πρώτα του βήματα μέχρι σήμερα.
Περιέγραψε τις δυσκολίες, τις κακοτοπιές, τις αντιζηλίες, τον φθόνο που βίωσε και τον έφτασαν στο σημείο να παθαίνει κρίσεις πανικού.
Στο επίκεντρο αυτής της συνάντησης, και οι συνεργασίες που έκανε με τους Μ. Χιώτη, Μ. Αγγελόπουλο, Στ. Καζαντζίδη, Γ. Ζαμπέτα, αλλά και πολλούς άλλους καταξιωμένους δημιουργούς.
Η ιστορία με τα δυο μπουζούκια που χάθηκαν και… ξαναβρέθηκαν
«Δάνεισα σε κάποιον το πρώτο μου μπουζούκι και εκείνος το πούλησε γιατί είχε ανάγκη χωρίς να με ρωτήσει. Εκείνο το μπουζούκι το βρήκα και τώρα είναι στο μάστορα και φτιάχνεται. Πριν ένα χρόνο που μου έκλεψαν το μπουζούκι μου, είχα μεγάλο δεσμό μαζί του και τελικά το βρήκα και αυτό. Αυτός που το έκλεψε ο νεαρός, το πήγε σε ένα παλαιοπωλείο και αυτός που πήγε να το αγοράσει κατάλαβε ότι είναι το δικό μου από μια ανάρτησή μου στο διαδίκτυο και ειδοποίησε την αστυνομία.»
Η στεναχώρια και οι κρίσεις πανικού
«Είμαι ευαίσθητος. Συγκινούμαι εύκολα. Στο χώρο μας υπάρχει αντιζηλία και φθόνος. Πληγώθηκα αρκετές φορές και η στεναχώρια μου με οδήγησε σε κρίσεις πανικού. Μια φορά, άρχισα να χάνω τον αέρα μου, να μην έχω οξυγόνο, μέσα στο αεροπλάνο. Μετά άρχισα να έχω θέμα με κρίσεις πανικού και λίγο μελαγχολία… Μπαίνω πλέον στα αεροπλάνα αλλά όχι για μεγάλα ταξίδια.
Το «Υπάρχω» ήταν μια μελωδία που είχα δώσει για τον Μητροπάνο
Ο Έλληνας συνθέτης αποκάλυψε πως το τραγούδι «Υπάρχω» το είχε γράψει για τον Μητροπάνο αλλά τελικά κατέληξε στον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος μόλις άκουσε τη μουσική δεν ενθουσιάστηκε. Μόλις όμως μπήκαν οι στίχοι έγινε αυτή η μεγάλη επιτυχία.
«Τότε δίναμε μελωδίες, στις εταιρείες δίσκων για να μας πουν ότι τους κάνει για να το δώσουμε στους στιχουργούς. Έτσι έδωσα και τη μελωδία του "Υπάρχω" για τον Μητροπάνο αλλά για 6 μήνες δεν το ζήτησε κανείς. Μετά όταν μου ζήτησε ο Καζαντζίδης τραγούδια, του έπαιξα τη μελωδία αυτή η οποία δεν του άρεσε γιατί ήταν αργό ροκ. Μόλις μπήκε ο στίχος του Πυθαγόρα τρελάθηκε».