Η πανδημία, η τηλεργασία (και σαν πρόβλημα κόστος για την επαγγελματική στέγη λόγω των ενοικίων που έχουν εκτοξευτεί), η πτώση της παραγωγής, αλλά και η σχεδιαζόμενη δεύτερη (προεκλογική) αύξηση το βασικό μισθό από την Πρωτομαγιά του 2022 φέρνει στη επικαιρότητα την… μείωση του χρόνου εργασίας.
Αλλά όχι για την βελτίωση και ποιοτική αναβαθμίη του ελεύθερου χρόνου του εργαζομένου, αλλά για τη αποφυγή καταβολής των αυξήσεων στους μισθούς δια της (τεθλασμένης) μερικής απασχόλησης...
Πώς συνδέονται όλα αυτά;
Μετά την πολιτική-επικοινωνιακή πανωλεθρία της κυβέρνησης με την αναπροσαρμογή κατά 2% από την 1/1/2022, μια «αύξηση» 13 ευρώ στο βασικό μισθό που ήρθε μετά από τρία χρόνια (τον Φεβρουάριο του 2019 η προηγούμενη) και ενώ η ακρίβεια στα βασικά ειδή διατροφής πληγώνει κάθε οικογένεια, για ορισμένες επιχειρήσεις ανακύπτει θέμα εργατικού κόστους. Παρά την μείωση του έμμεσου μη μισθολογικού κόστους (περικοπή επιβαρύνσεων υπέρ ΟΑΕΔ, Εργατικής Εστίας κ.α.), πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δηλώνουν αδυναμία να ανταποκριθούν.
Πόσο μάλιστα όταν δεν έχουν κάνει τις αναγκαίες επενδύσεις εκσυγχρονισμού όλα τα προηγούμενα χρόνια της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης. (Χαμηλή παραγωγή, απουσία τραπεζικού δανεισμού, παραγωγική ανασφάλεια κ.α.)
Επιπρόσθετα, τα Λογιστήρια των επιχειρήσεων φοβούνται μια εντυπωσιακή ανακοίνωση αναπροσαρμογών λόγω προεκλογικού κλίματος. Κάτι που θα μετέτρεπε τις επιχειρήσεις σε μη βιώσιμες. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι σε μεγάλο ποσοστό οι επιχειρήσεις αναζητούν προσωπικό χαμηλής εξειδίκευσης, κάτι που μεταφράζεται σε χαμηλό εργατικό κόστος. Αυτό θεωρούν ότι είναι το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα (στο κόστος παραγωγής). Έστω και εάν στη συνέχεια κάτι τέτοιο πολλές φορές συνεπάγεται και αδιαφορία για την παραγωγή ή την προσέλκυση πελατείας…
Σαν αντιστάθμισμα λοιπόν ορισμένες εταιρείες εξετάζουν την μείωση του ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας έτσι ώστε και μετά την αύξηση του ερχόμενου Μαΐου το συνολικό μισθολογικό κόστος να παραμείνει το ίδιο.
Παράδειγμα
Για παράδειγμα, η μείωση του ημερήσιου χρόνου εργασίας στις 7 ώρες (35ωρη εβδομάδα) συνεπάγεται μείωση του χρόνου εργασίας κατά 12,5%. Ακόμη και εάν η κυβέρνηση ανακοινώσει τον Απρίλιο αυξήσεις 6% ή και 8%, οι εν λόγω εργαζόμενοι δε… δικαιούνται αναπροσαρμογή καθώς θα αμείβονται , αναλογικά, υψηλότερα εν σχέσει με το χρόνο εργασίας που προσφέρουν. Θα συνεχίσουν να παίρνουν τον παλιό μισθό του 8ωρου και θα εργάζονται για 7ωρο.
Ήδη ορισμένες επιχειρήσεις έχουν ανακοινώσει 6ωρη και 7ωρη εργασία, ενώ για την μετατροπή της εργασίας από πλήρους απασχόλησης (8ωρο) σε μερικής δεν απαιτείται πλέον συλλογική σύμβαση. Με τον νόμο του περσινού καλοκαιριού η σύμβασης πλήρους απασχόλησης μετατρέπεται σε παρτ τάιμ με... ατομική σύμβαση.
Πρόσθετα, ισχύει εδώ και χρόνια το διευθυντικό δικαίωμα για την μετατροπή της 5νθήμερης-πλήρους απασχόλησης σε εκ περιτροπής εργασία 2-3 ημερών την εβδομάδα, χωρίς καν ατομική σύμβαση.
Κοντολογίς, υπάρχει ο κίνδυνος να ανακοινωθούν αυξήσεις αλλά σε πολλές περιπτώσεις αυτές να μην περάσουν στους μισθωτούς, το διαθέσιμο εισόδημα να μην βελτιωθεί, η κατανάλωση να μείνει χαμηλά, να μην αναθερμανθεί η αγορά και, εν τέλει, οι εργαζόμενοι να παραμείνουν στη ζώνη της φτώχειας…
Ως προς την αύξηση του εργατικού κόστους ανά μονάδα προϊόντος, σίγουρα ένα «σφιχτό» 7ωρο έχει καλύτερα, αναλογικά, αποτέλεσμα από το 8ωρο. Η εντατικοποίηση είναι άλλο ένα μέτρο εξισορρόπησης. Επίσης πολλές επιχειρήσεις «ξεσκαρτάρουν» προϊόντα προκειμένου να πληρώσουν το ρεύμα. Άρα, προσωρινά δεν γεννάται θέμα μοναδιαίου κόστους…