Στα δικαστήρια φαίνεται να εναποθέτουν τις όποιες ελπίδες για βελτίωση των αποδοχών τους συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι και στη… δεύτερη δουλειά οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.
Τις τελευταίες ημέρες έχει προκληθεί πραγματική «δικαστική κινητοποίηση» των συνταξιούχων οι οποίοι παρακινούνται από δικηγορικά γραφεία που αναζητούν «εύκολη» δικαστική ύλη, να καταθέσουν αγωγές για τη διεκδίκηση της 13ης και 14ης σύνταξης. Πρόκειται για μια «Δικομανία» η οποία εδράζεται στην κακή οικονομική κατάσταση των συνταξιούχων, αλλά μάλλον πάσχει… δικονομικά.
Η όλη δραστηριοποίηση συμπίπτει με την εκδίκαση την προσεχή Παρασκευή (6/6) στο Συμβούλιο της Επικράτειας (πρότυπη δίκη) του αιτήματος της ΑΔΕΔΥ για καταβολή του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα.
Όμως αυτή η, μάλλον απέλπιδα, στροφή στα δικαστήρια καταδεικνύει τόσο την απογοήτευσή τους από τη μακρόχρονη οικονομική στέρηση, όσο και την μη υιοθέτηση αυτών των αιτημάτων από το πολιτικό/κομματικό σύστημα: Τα κόμματα της αντιπολίτευση μοιάζουν απρόθυμα να τοποθετηθούν στην ατζέντα των δικηγορικών γραφείων και είναι λογικό λόγω της απουσίας εδραίας διεκδικητικής βάσης του αιτήματος, αλλά και του συνολικού (δημοσιονομικού) κόστους.
Η πλήρης καταβολή 13ης και 14ης σύνταξης, όπως εμφανίζεται από τα δικηγορικά γραφεία, συνεπάγεται ετήσια δαπάνη άνω των 5 δισ. ευρώ, ένα κόστος μάλλον δυσβάστακτο. Παρά τα θηριώδη πλεονάσματα του προϋπολογισμού. Καθώς αυτά προέρχονται από την υπερφορολόγηση και εκεί πρέπει να πράξει διόρθωση…
Ενώ, την ίδια στιγμή, οι συνταξιούχου έχουν σειρά αιτημάτων που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Όπως:
- Τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και αύξηση του αφορολόγητου ορίου.
- Διόρθωση της Εισφοράς Αλληλεγγύης ώστε η επιβολή της, σαν δεύτερης φορολογίας, να αποκτήσει ένα πιο προοδευτικό χαρακτήρα (κλιμάκωση των παρακρατήσεων άνω του ταχθέντος, κάθε φορά, ορίου και όχι εφαρμογή της ποσοστιαίας εισφοράς από το πρώτο ευρώ και στο σύνολο της σύνταξης, ακόμη και στο αφορολόγητο όριο, όταν αυτή υπερβαίνει κάποιο όριο).
- Αυξήσεις άνω του πληθωρισμού (ενώ μέχρι σήμερα υπολείπονται ακόμη και αυτού του Δείκτη).
- Χορήγηση αναπροσαρμογών και στους (παλαιούς) συνταξιούχους που έχουν προσωπική διαφορά.
- Καταβολή των αναδρομικών Δώρων του 11μήνου (2015-16).
- Επαναφορά του ΕΚΑΣ (με εισοδηματικά κριτήρια) ώστε να ξεφύγουν οι συνταξιούχου από τον κίνδυνο φτωχοποίησης.
- Χορήγηση επιδόματος τέκνου σε μια κοινωνία που γηράσκει. (Σ.σ.: Ένας εργαζόμενος που αποκτά παιδί στην ηλικία των 39 ετών, όταν συνταξιοδοτηθεί στο 62ο έτος της ηλικίας με 40 έτη ασφάλισης, δεν θα λάβει για το 23χρονο παιδί του επίδομα ενός φοιτά…)
Τα Δώρα
Να σημειωθεί ότι τα Δώρα από (πλήρη) 13η και 14η σύνταξη, είχαν περιοριστεί σε 800 ευρώ το χρόνο το 2010 (400 € τα Χριστούγεννα και από 200 € Πάσχα και καλοκαίρι) και, ακολούθως, καταργήθηκαν. Ομοίως, και για τους δημοσίως υπαλλήλους. Ωστόσο, με το νόμο 4387/116 (νόμος Κατρούγκαλου) ενσωματώθηκαν οι συνολικές ετήσιες αμοιβές στο συντάξιμο μισθό του ασφαλισμένου, άρα και τα Δώρα. (Εκτός των δημοσίων υπαλλήλων καθότι δεν λαμβάνουν Δώρα μετά το 2012 και δεν πληρώνουν προς τούτο εισφορές…)
Έτσι, δεν υφίσταται νομική βάση για μια αποτελεσματική διεκδίκηση των Δώρων, αφού ενόσω καταβάλλονται (ιδιωτικός τομέας) σαν αμοιβές, αυτά υπολογίζονται στη σύνταξη.
Το μείζον πρόβλημα του θεσμικού πλαισίου (Κατρούγκαλου/Βρούτση (ν.4670/20) είναι τα χαμηλά ποσοστά της ανταποδοτικής αναπλήρωσης (σύνταξης) και οπωσδήποτε, οι χαμηλοί μισθοί και τα μικρά ασφάλιστρα των ελευθέρων επαγγελματιών που οδηγούν σε πενιχρές συντάξεις και προκαλούν τη φτωχοποίηση των νέων συνταξιούχων.
Ως προς τους δημοσίους υπαλλήλους η απόφαση του ΣτΕ για τα Δώρα υπολογίζεται ότι δεν θα εκδοθεί πριν από τα τέλη του έτους αλλά, πιθανότατα, θα έχει προηγηθεί η απόφαση του Μισθοδικείου όπου έχουν προσφύγει οι Δικαστικοί διεκδικώντας των καταβολή 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα.
