Με 11 χρόνια λιγότερα στην εργασία μπορεί να συνταξιοδοτηθεί ένας ασφαλισμένος που εισήλθε αργά στην αγορά εργασίας κοντά στα 30, σε σχέση με κάποιον άλλο που μπήκε στη βιοπάλη από τα 18 έτη. Με βάση το ασφαλιστικό καθεστώς, δεν έχει τόση σημασία η εργασία όσο η ασφάλιση. Την οποία μπορεί κανείς και να (εξ)αγοράσει.
Καταρχάς, υπάρχει ένα ελάχιστο κατώφλι εξόδου, που είναι το 62ο έτος και μια οροφή στα 67 χρόνια.
Ως προς την οροφή απαιτούνται 15 χρόνια ασφάλισης ή έστω 14 έτη και 6 μήνες, συν ένα εξάμηνο πλασματικά, προκειμένου να αποδοθεί μία μικρή σύνταξη από τον ΕΦΚΑ. Σε διαφορετική περίπτωση, δυστυχώς, χάνονται οι εισφορές. Και ο ασφαλισμένης θα πρέπει να αναζητήσει «σύνταξη ανασφάλιστου ηλικιωμένου», περί τα 413 ευρώ μεικτά το μήνα (μείον 25 ευρώ ασφαλιστικές εισφορές υπέρ ΕΟΠΥΥ/Υγεία).
Αλλά και πάλι υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει στην οικογένεια εισόδημα πάνω από περίπου 8.500 ευρώ τον μήνα ή (δεύτερη) σύνταξη του/της συζύγου πάνω από 4.500 ευρώ.
Ως προς την έξοδο με βάση στο ασφαλιστικό κατώφλι των 62 ετών, το μόνο ανελαστικό κριτήριο είναι η ηλικία. Τα αναγκαία 40 έτη ασφάλισης δεν προβλέπεται να είναι και αντίστοιχα έτη… εργασίας.
Κατά συνέπεια, ένας απασχολούμενος που εισήλθε στην αγορά εργασίας στο 29ο έτος, έχει συμπληρώσει 33 έτη εργασίας (ως μισθωτός ή αυτοαπασχολούμενος) στο 62ο έτος και, αναγνωρίζοντας 7 πλασματικά έτη (σπουδές, στρατός, τέκνα, ασφαλιστικό κενό, ανεργία κ.α.), εξέρχεται με πλήρη σύνταξη.
Βεβαίως, υπάρχει το κόστος της εξαγοράς (20% επί των αποδοχών του προηγούμενου, της κατάθεσης αίτησης αναγνώρισης πλασματικών, μήνα). Ωστόσο, αυτά τα χρήματα, αφενός παρακρατούνται από τη σύνταξη έως και το 25% των μηνιαίων αποδοχών και, αφετέρου, φοροεκπίπτουν. Γλιτώνει φόρο ο ασφαλισμένος.
Ταυτόχρονα με τη σύνταξη και καθώς θα έχει εργαστεί συνολικά μόλις 33 χρόνια, θα έχει το σθένος να συνεχίσει ως εργαζόμενος συνταξιούχος. Με μια μικρή παρακράτηση 10% επί των αποδοχών του ως μισθωτός ή με ένα επασφάλιστρο ίσο με 90 ευρώ τον μήνα οι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Αντίθετα όμως, ένας που μπήκε στην αγορά εργασίας στα 18 του χρόνια, θα πρέπει να εργαστεί 44 συνολικά έτη, προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί στο 62ο έτος. Ναι μεν χωρίς να χρειαστεί να αναγνωρίσει πλασματικά έτη, ωστόσο εξαντλημένος από την πολύχρονη βιοπάλη.
Η τιμωρία στη νοσηλεύτρια
Πιο χαρακτηριστική και σκληρή είναι η περίπτωση των νοσηλευτριών του δημόσιου τομέα, οι οποίες εισήλθαν στις παραγωγικές σχολές των νοσοκομείων αμέσως μετά το Λύκειο, εκτελούν πολύ βαριά καθήκοντα στους θαλάμους νοσηλείας με βάρδιες και σε ένα… μικροβιακό περιβάλλον, αλλά δεν θα συνταξιοδοτηθούν πριν συμπληρώσουν 44 χρόνια δουλειάς.
Και καλούνται οι εν λόγω κυρίες [σ.σ. τη δεκαετία το 1980 μόνο κορίτσια πήγαιναν σε αυτές τις θέσεις], ύστερα από τόσων ετών εργασία, ορθοστασία, με σωματική και ψυχική εξάντληση, να αλλάξουν καθετήρα, να βάλουν ορό, να πάρουν αίμα. Και αυτό καθώς στο δημόσιο σύστημα μία νοσηλεύτρια δεν έχει Βαρέα και Ανθυγιεινά (ΒΑΕ), όπως ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Είναι ένα δίκαιο το αίτημά τους, το οποίο το έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση ύστερα από αγώνες και διεκδικήσεις των εργαζομένων, αλλά έχει ξεχαστεί.
Με τα ΒΑΕ δεν θα γινόταν καμία μεγάλη ανατροπή, αλλά μια νοσηλεύτρια θα μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί στο 62ο έτος με 35ετία (αντί για 40 χρόνια) ή στο 60ό με μειωμένη (μείον 52 ευρώ τον μήνα).
Υπό αυτό πρίσμα, μοιάζει «εκ των ων ουκ άνευ» το αίτημα των συγκεκριμένων ασφαλισμένων για σύνταξη με 40 πραγματικά έτη ασφάλισης, χωρίς όριο ηλικίας. Πέραν του αυτονόητου αιτήματος για την ασφάλιση των νοσηλευτών/-τριών στο καθεστώς των ΒΑΕ.
