Οι προμήθειες στις τράπεζες είναι ο εύκολος και… πρ(ωτ)οφανής τρόπος τραπεζικής κλοπής, καθώς χρεώνουν «μεσιτικά» για κάθε πράξη, παρακρατούν χρήματα από κάθε μεταβίβαση (εντολή) και κλείνουν τα καταστήματα για το κοινό και, μετά, πουλάνε τα ΑΤΜ ώστε ένας τρίτος να βάλει τα προμήθειες. Και είναι αναμενόμενο ότι οι συναλλασσόμενοι θα ξεσπαθώσουν για τα προφανή.
Και κάθε φορά που μπαίνει ένα όριο στις αυθαιρεσίες, οι τράπεζες επανέρχονται από άλλο δρόμο (προμηθειών). Όταν δεν υπαγορεύουν οι ίδιες τα… παράθυρα ευκαιρίας, προκειμένου να ξεφύγουν από την τσιμπίδα του νόμου.
Ωστόσο, οι προμήθειες είναι μόνο μια χαραμάδα υπερεκμετάλλευσης των πολιτών από ένα ολιγοπωλιακό τραπεζικό συστήματα που όχι μόνο δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός αλλά, περίπου, έχει αναγορευτεί σε προστατευμένο είδος. Η διάσωση των τραπεζών έχει αναδειχτεί σε εθνική υπόθεση όπου οι φορολογούμενοι καλούντα, πυκνά-συχνά, να πληρώσουν για τη διάσωσή του.
Το τραπεζικό σύστημα σε πολλές περιπτώσεις έχει περιέλθει σε οικονομικό αδιέξοδο λόγω της απληστίας του. Όπως την περίοδο μέχρι το 2009 με τα επιχειρηματικά θαλασσοδάνεια, τα χωρίς όριο καταναλωτικά δάνεια, τα διακοποδάνεια, τις άμετρες τραπεζικές χορηγήσεις στεγαστικών δανείων στο 120% ή 130% της αξίας του ακίνητου.
Παράδειγμα: Με κύριο δάνειο αγοράς ακινήτου στο 90% και επισκευαστικό στο 30% ή, αναφορικά με το οικόπεδα, δάνειο περίφραξης στο 500% του δανείου αγοράς του γηπέδου.
Οι τράπεζες και το παιχνίδι έντασης των κρίσεων
Μάλιστα, ταυτόχρονα με των λογής-λογής προμηθειών, οι τράπεζες παίζουν και ένα πολύπλοκο παιχνίδι έντασης των κρίσεων και οικονομικής καθυστέρησης του τόπου. Όχι από επιλογή ή προσανατολισμό, αλλά λόγω απληστίας που ενισχύεται από την έλλειψη ανταγωνισμού και τη χαρακτηριστική χαλαρότητα που επιδεικνύει η σημερινή κυβέρνηση.
1. Μόλις 1 στα 5 σπίτια στην Ελλάδα αγοράζονται/κατασκευάζονται (και) με δανεισμό από τις τράπεζες. Είναι κάτι που εντείνει τη στεγαστική κρίση αφού, ελέω και χρυσής visa, σπίτια πλέον αποκτούν μόνο οι «επενδυτές» από το εξωτερικό και όσοι έχουν (μαύρα) χρήματα (εκτός ή εκτός τραπεζικού συστήματος). Και πάντως όχι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Το σημαντικό είναι ότι από το 20% της τραπεζικής διαμεσολάβησης στην αγορά κατοικίας, το μισό αφορά σε δανεισμό για τη δικαιολόγηση του «πόθεν έσχες», οπότε μόλις για το 10% των μεταβιβάσεων «ευθύνονται» πραγματικά οι τράπεζες.
2. Με τα μηδενικά τραπεζικά επιτόκια καταθέσεων ψαλιδίζουν ασύστολα την ιδιωτική περιουσία. Μάλιστα, καθώς δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός, οι χειρότερες και αρνητικές επιπτώσεις αφορούν στους μικροκαταθέτες.
3. Είναι δε οι μικροί καταθέτες με τους 2-3 ή και περισσότερους λογαριασμούς σε κάθε τράπεζα (παιδιά που σπουδάζουν, παιδικοί-αποταμιευτικοί λογαριασμοί, λογαριασμοί για την πιστωτική κάρτα που θεωρείται αναγκαία σε κάθε αγορά, για την καταβολή των αποδοχών κ.α.), οι οποίοι θα κληθούν το επόμενο διάστημα να πληρώνουν έως 1 ευρώ ανά λογαριασμό τον μήνα για την διατήρησή του. Ήδη την αρχή κάνει η Εθνική Τράπεζα με 0,80 ευρώ τον μήνα ανά λογαριασμό.
4. Οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν τους μικρομεσαίους για την ενίσχυση της οικονομικής μεγέθυνσης και τη διάχυση του οφέλους στην κοινωνία, γιατί τους θεωρεί επισφαλείς πελάτες, με αποτέλεσμα το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ), το ΕΣΠΑ και άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα να καταλήγουν στους πολύ μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι έχουν υψηλό πιστοληπτικό προφίλ, καταθέσεις στην (ίδια) τράπεζα κ.α. Κοντολογίς, τα κοινοτικά χρήματα καταλήγουν σε όσους δεν τα έχουν ανάγκη.
5. Και πώς κερδίζουν οι τράπεζες, εάν δεν δανείζουν την αγορά; Από τις προμήθειες, τις απομακρύνσεις προσωπικού, ην μεταφορά εκτός τράπεζας πολλών εργασιών και τον δανεισμό στο… εξωτερικό. Λόγω των χαμηλών επιτοκίων καταθέσεων, οι ελληνικές τράπεζες μπορούν και δανείζουν με ανταγωνιστικά επιτόκια επιχείρησης του εξωτερικού. Κατά συνέπεια, οι τράπεζες αφαιρούν εισόδημα από τους καταθέτες και χρηματοδοτούν την ανάπτυξη στην αλλοδαπή. Δεν ρίχνουν νέο χρήμα στην ελληνική αγορά, κάτι που είναι αναγκαίο για την αναθέρμανση της οικονομίας.
6. Οι τράπεζες διατηρούν πολύ υψηλά διαφημιστικά πακέτα, ακόμη και χωρίς να έχουν τραπεζικές εργασίες. Χαρακτηριστική περίπτωση οι διαφημιστικές καμπάνιες μέσα στην πανδημία.
Με αυτόν τον τρόπο ενισχύουν τον καθεστωτικό έλεγχο των μέσων ενημέρωσης προς αναπαραγωγή των πρότυπων του Μαξίμου.
