Οι νέοι που διαμένουν με τους γονείς τους στα «παιδικά δωμάτια» μοιάζει να είναι οι πιο αδικημένοι από τις εξαγγελίες της ΔΕΘ.
Συνήθως είναι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι, όταν εργάζονται αμείβονται με το βασικό μισθό ή, έστω, με το μέσο μισθό της τάξης των 1.000-1.1000 ευρώ.
Γι αυτή την κατηγορία δεν έχει τιμαριθμοποιηθεί το αφορολόγητο όριο, δεν έχει αναπροσαρμοστεί η φορολογική κλίμακα, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά προκειμένου να τύχουν φορολόγησης με μικρότερα ποσοστά (πάντα υπό την προϋπόθεση ότι το ατομικό εισόδημα ξεπερνά τον βασικό μισθό…)
Τα στεγαστικό δεν ανακινήθηκε εν όψει νέου προϋπολογισμού, αν και είναι κοινός τόπος ότι το Δημογραφικό, εκτός από μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό είναι, πρωτίστως, εθνικό πρόβλημα.
Την ίδια στιγμή το πρόγραμμα «Σπίτι 2», όχι μόνο δεν πέτυχε να ανακουφίσει τους ευάλωτες πολίτες από την οξεία κρίση στέγης αλλά, ανέθετα, συνέβαλε στην εκτίναξη των τιμών στις αξίες και των παλιών κατοικιών. Ωθώντας, κατά συνέπεια, υψηλότερα και τα ενοίκια.
Η δε μείωση των συντελεστών φόρου για τους ιδιοκτήτες, όχι μόνο δεν θα περάσει στον τελικό χρήστη/ενοικιαστή αλλά, ουσιαστικά, κινητροδοτεί τους αποταμιευτές να επενδύσουν σε ακίνητα (έναντι των μηδενικό τραπεζικών επιτοκίων), οδηγώντας σε μεγαλύτερη συγκέντρωση ακινήτων (όγκου οικοδομών).
Από τις 130.000 αιτήσεις που έγιναν στους εννέα μήνες του προγράμματος «Σπίτι 2», μόλις το 1/4 αυτών έγιναν αποδεκτές και μόλις το 2,5% στεγάστηκε: Από τις αρχές του χρόνου αγοράστηκαν 3.500 διαμερίσματα μέσης ηλικίας 43 ετών.
Συνολικά, μαζί με το «Σπίτι 1» που προηγήθηκε, το κράτος ενίσχυσε μόλις 11.000 οικογένειες να στεγαστούν, δαπανώντας λιγότερα από 1,1 δισ. ευρώ. Σχεδόν 100.000 ανά κατοικία.
Τα σημειωθεί ότι και τα δύο προγράμματα μαζί στόχευαν στην παροχή 30.000 κατοικιών συνολικού κόστους 3 δισ. ευρώ.
Αν και αυτός ο αριθμός των 30.000 κρίνεται ανεπαρκής, καθώς η «απόσυρση» του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας σήμανε την απώλεια 170.000 κοινωνικών κατοικιών στη 15ετία 2010-24 ωστόσο, ούτε αυτά τα κονδύλια απορροφήθηκαν.
Κύριες αιτίες αποτυχίες του μέτρου είναι:
- Η αναζήτηση αυστηρά παλαιών κατοικιών (οικοδομική άδεια προ του 2007), με αποτέλεσμα να ανέβουν σε υπέρογκο ύψος όλες οι κατοικίες.
- Η ανάγκη συμμετοχής του αγοραστή με ένα (μαύρο) ποσό χρημάτων άνω του 20% επί της επίσημης/αντικειμενικής αξίας του ακινήτου.
- Την εξεύρεση πρόσθετης χρηματοδότησης για τις αναγκαίες επισκευές (μέση ηλικία των μεταβιβασθέντων κατοικιών τα 43 έτη).
