Μετά το Αφγανιστάν οι ΗΠΑ αποσύρονται από το Ιράκ σε μια κίνηση που κλείνει και τυπικά την περίοδο που ξεκίνησε μετά την 11.9.2001.
Η επέμβαση στο Αφγανιστάν τον Οκτώβριο του 2001 είχε γίνει με ομόφωνη την συναίνεση εταίρων και αντιπάλων των ΗΠΑ καθώς στόχευε στον τερματισμό της χρήσης της χώρας ως ορμητηρίου εξαγωγής Ισλαμικής Τρομοκρατίας.
Ενάμιση χρόνια αργότερα την Άνοιξη του 2003 η απόφαση του Μπους υιού να εισβάλλει στο Ιράκ στο όνομα μιας επαναχάραξης των περιφερειακών γεωπολιτικών συσχετισμών δίχασε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε με την Γαλλία και την Γερμανία να εναντιώνονται μετωπικά στην απόφαση της Ουάσιγκτον.
Σήμερα οι ΗΠΑ αποχωρούν από το Αφγανιστάν και στην πράξη ανοίγουν τον δρόμο για την επιστροφή των Ταλιμπάν στην Καμπούλ έχοντας προφανώς λάβει εγγυήσεις ότι η χώρα δεν θα ξαναγίνει βάση εξόρμησης Τζιχαντιστικής Τρομοκρατίας.
Με το Ιράκ η κατάσταση είναι διαφορετική καθώς από την ανατροπή του Σαντάμ την Άνοιξη του 2003 η σχετική σταθερότητα που επικρατεί στην χώρα οφείλεται κατά κύριο λόγο σε μια άτυπη Ντε Φάκτο συνεργασία των ΗΠΑ με το Ιράν.
Μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ στα τέλη του χρόνου είναι προφανές ότι η σταθερότητα στην Βαγδάτη θα είναι συνάρτηση μιας συμφωνίας κυρίων της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν αλλά και άλλων αραβικών χωρών όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία και τα Εμιράτα.
Όλα τα παραπάνω αυξάνουν ή για να είμαστε πιο ακριβείς πολλαπλασιάζουν την γεωπολιτική υπεραξία των Κούρδων που αναδεικνύονται για τις ΗΠΑ ως ο δεύτερος μετά το Ισραήλ στρατηγικός τους σύμμαχος στην περιοχή.
Το Κουρδικό Βόρειο Ιράκ αλλά και η Κουρδική Βορειανατολική Συρία θα επιτρέπουν στις ΗΠΑ και μετά την αποχώρηση των στρατιωτικών τους δυνάμεων να επηρεάζουν τις εξελίξεις τόσο στην Βαγδάτη όσο και στην Δαμασκό και όχι μόνον.
Τα δύο ημιανεξάρτητα κουρδικά κράτη στο Ιράκ και στην Συρία αλλάζουν τα δεδομένα και τους συσχετισμούς για το Ιρανικό Κουρδιστάν στο έδαφος του οποίου συγκροτήθηκε στην περίοδο 1943-46 το πρώτο Ντε Φάκτο Ανεξάρτητο Κουρδικό
Κράτος υπό την προστασία των σοβιετικών δυνάμεων κατοχής.
Έτσι η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και το Ιράκ δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι οι ΗΠΑ δεν θα εξακολουθήσουν να επιδιώκουν να επηρεάζουν τους περιφερειακούς συσχετισμούς και ισορροπίες.
Είναι με δεδομένα τα παραπάνω προφανές ότι η συνεργασία των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας δεν ήταν συγκυριακή στο όνομα της αντιμετώπισης των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.
Ρόλο κλειδί στις παραπάνω εξελίξεις θα διαδραματίσει μετά την επιστροφή των ΗΠΑ στην Συμφωνία για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν η εξεύρεση ενός modus vivendi ανάμεσα στην Τεχεράνη και το Ριάντ.
Έτσι δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε συμπτωματικό που η κυβέρνηση της Βαγδάτης εδώ και λίγους μήνες φιλοξενεί άτυπες παρασκηνιακές συναντήσεις Σαουδικής Αραβίας και Ιράν.
Μπροστά στις παραπάνω βαρύνουσες περιφερειακές ανακατατάξεις εύλογα τίθεται το ερώτημα για το αν η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ έχει την βούληση και την δυνατότητα να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα.
Τέλος σε ότι αφορά την Τουρκία του Ερντογάν το μήνυμα που εισπράττει είναι ότι η επένδυση των ΗΠΑ στο Κουρδικό Κίνημα είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)