Πώς μπορούν να χωρέσουν στον ίδιο κυβερνητικό τρικομματικό συνασπισμό είτε υπό τον Σολτς και τους Σοσιαλδημοκράτες, είτε υπό τον Λάσετ και τους Χριστιανοδημοκράτες, οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι;
Όταν τίθεται το παραπάνω ερώτημα προφανώς στηρίζεται στις ακραίες διαφορές των δύο κομμάτων τόσο ως προς την εδώ και τώρα επιστροφή στην μόνιμη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική όπως αυτή ορίζεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας στην Ε.Ε –Ευρωζώνη και από τον Κόφτη Χρέους στην Γερμανία όσο και στην φορολογική πολιτική των δυο κομμάτων οι θέσεις των οποίων βρίσκονται στους αντίποδες με τους Πράσινους να εισηγούνται σημαντικές αυξήσεις και τους Φιλελεύθερους εξίσου βαρύνουσες φοροελαφρύνσεις.
Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του Wolfgang Munchau στον ιστότοπο Eurointelligence με δεδομένο το προβάδισμα των δύο κομμάτων στους νέους ψηφοφόρους οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι οφείλουν να έχουν ως προτεραιότητα όχι την ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά την αποτροπή της τεχνολογικής παρακμής της χώρας.
Η κατάταξη της δύναμης των γερμανικών κομμάτων στους ψηφοφόρους της ηλικιακής ομάδας 18-29 ετών είναι Πράσινοι, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλδημοκράτες με τελευταίους τους Χριστιανοδημοκράτες!
Έτσι η μεγάλη κοινή για Πράσινους και Φιλελεύθερους πρόκληση είναι προφανώς να καταστήσουν την συμμετοχή τους σε κυβερνητικό συνασπισμό είτε Φωτεινού Σηματοδότη, είτε Τζαμάικα ως εφαλτήριο για την ανάδειξή τους ως πρωταγωνιστών του νέου διπολισμού που ήδη καταγράφεται στους νέους.
Πρόκειται για μια επιλογή που θα οδηγήσει μοιραία στην παράταση της ευρωπαϊκής ακινησίας του Βερολίνου καθώς οι παρενέργειες της Πανδημίας και της Κλιματικής Αλλαγής δεν επιτρέπουν στις χώρες του Νότου της Ε.Ε –Ευρωζώνης να συνεχίσουν να κινούνται στο πλαίσιο της άκαμπτης δημοσιονομικής πολιτικής έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την έναρξη της κρίσης της Ευρωζώνης το 2010.
Έτσι αντί της αναζήτησης μιας σύνθεσης των θέσεων των Πρασίνων και των Φιλελευθέρων κατά προτεραιότητα ως προς την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης οι δύο ήσσονες εταίροι του υπό αναζήτηση τρικομματικού συνασπισμού .
Οι υπέρμαχοι του ρόλου του κράτους Πράσινοι και οι υποστηρικτές του ιδιωτικού τομέα Φιλελεύθεροι είναι πιθανόν να αναζητήσουν κατά προτεραιότητα μια μέση γραμμή πλεύσης για την στήριξη των νέων τεχνολογιών που είναι αναγκαίες για την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής.
Τα παραπάνω θυμίζουν τον λόγο του Μπλερ στο Ευρωκοινοβούλιο τον Ιούνιο του 2005 λίγο πριν την έναρξη της Βρετανικής Προεδρίας.
Το ζητούμενο εκσυγχρονιστικό-μεταρρυθμιστικό στίγμα από τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους σίγουρα θα βρει ενθουσιώδες ακροατήριο στους Φειδωλούς του Βορρά και κατ εξοχήν στις Σκανδιναβικές Χώρες αλλά στον Νότο θα καταγραφεί ως ένα ακόμη άλλοθι για την άρνηση του Βερολίνου να συναινέσει στην αμοιβαιοποίηση του κινδύνου με εργαλείο τον κοινό δανεισμό καθώς και την μεταφορά πόρων.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος