Διόλου τυχαίο δεν είναι το ξαναζέσταμα και σερβίρισμα από στελέχη, κύρια της κυβερνητικής παράταξης, αλλά και ορισμένες πένες του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, της χρεοκοπημένης θεωρίας των δύο άκρων.
Και λέμε διόλου τυχαίο, γιατί οι θεωρίες αυτές δεν έπαψαν να διδάσκονται -παρά τη χρεωκοπία τους- σε σχολές κοινωνικών επιστημών, να αναπαράγονται σε εγνωσμένης ιμπεριαλιστικής φήμης «ευαγή» ιδρύματα (!), να βρίσκουν θέση στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Θυμούνται τις θεωρίες αυτές σε φάσεις, όπως αυτές των δολοφονικών ναζιστικών και φασιστικών χτυπημάτων στη Σταυρούπολη και το Νέο Ηράκλειο, τότε που αναδεικνύονται οι κυβερνητικές ευθύνες για τη δράση τέτοιων οργανώσεων σε σχολεία και γειτονιές, με την ανοχή τουλάχιστον του κρατικού μηχανισμού. Δικαιολογούν με αυτές την επίθεση των φασιστών, ως απάντηση τάχα στην πολιτική και μαζική δράση αγωνιστών, κομμουνιστών, όποιων οι φασίστες έχουν στο στόχαστρο.
Τα επιχειρήματα γνωστά, τα ακούσαμε έντονα το προηγούμενο διάστημα: «Φταίνε αυτοί που μοίραζαν ανακοινώσεις στα σχολεία», «τί θέλουν οι κομμουνιστές να προπαγανδίζουν έξω από τα σχολεία τις θέσεις τους», «τους προκάλεσαν με αυτό» κ.ά.
Ορισμένοι φτάνουν στο σημείο να ταυτίζουν τις δολοφονικές επιθέσεις στο Πέραμα, στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, την εγκληματική δράση των Ναζί, με την περιφρούρηση απεργιών από τους απεργούς εργάτες, τις κινητοποιήσεις έξω από τα υπουργεία, τις διαδηλώσεις και τη δράση κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Λέγοντας -είτε στα ίσια, είτε συγκαλυμμένα- πως το ΚΚΕ, τα ταξικά συνδικάτα, λειτουργούν σχεδόν σαν εγκληματικές οργανώσεις.
Βέβαια, η θεωρία των δύο άκρων δε γεννήθηκε τώρα. Είναι δεκαετίες που η σχολή του ιστορικού αναθεωρητισμού την αξιοποιεί ως βασικό εργαλείο στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο. Είναι κατοχυρωμένη στην ΕΕ, με τη μετατροπή της 23ης Αυγούστου ως μέρα κατά των ολοκληρωτισμών, όπου ταυτίζουν τον φασισμό με τον Σοσιαλισμό –Κομμουνισμό.
Με βάση αυτή την θεωρία, στη μια πλευρά της ιστορίας μπαίνει η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην άλλη, ίδια πλευρά, ο κομμουνισμός και ο φασισμός. Στη βάση αυτή ο κομμουνισμός ταυτίζεται και θεωρείται συνώνυμο της εγκληματικής δράσης του φασισμού-ναζισμού. Μοναδική αχτίδα «δημοκρατικού φωτός» θεωρείται η ΕΕ και το περιεχόμενο της δημοκρατίας που εκπροσωπεί.
Πρόκειται για μια χυδαία, ανιστόρητη και αντεπιστημονική θεωρία. Η ιστορική πείρα, η σύγχρονη πραγματικότητα εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους θιασώτες της.
Η προσπάθεια να μπουν στο ίδιο τσουβάλι οι ναζί εγκληματίες, που έσπειραν τη φρίκη και τον όλεθρο, που πίσω τους άφησαν σε όλη την Ευρώπη χιλιάδες Καλάβρυτα, Χορτιάτηδες και Δίστομα, με τον Κόκκινο στρατό, τα 20 εκατομμύρια νεκρών του Σοβιετικού λαού, που απελευθέρωσε την Ευρώπη από το τέρας του ναζισμού, είναι τουλάχιστον μια ανιστόρητη βρωμιά.
Η προσπάθεια να μπουν στην ίδια πλευρά οι ναζί εκτελεστές και οι εκτελεσμένοι στον τοίχο της Καισαριανής, αυτοί που ήθελαν έναν κόσμο «καθαρό» από κομμουνιστές, Εβραίους, Σλάβους, ομοφυλόφιλους, από κάθε τι διαφορετικό από αυτούς, με τους κομμουνιστές που αγωνίζονταν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και βαρβαρότητα, όπου ο κοινωνικός πλούτος θα επιστρέφει σε αυτούς που τον παράγουν, δεν μπορεί να σταθεί πουθενά.
Βέβαια βολεύει όχι μόνο τους φασίστες, αλλά και το κεφάλαιο, την ΕΕ, μια θεωρία που θα σβήσει από τη συλλογική μνήμη ποιος ευθύνεται για την άνοδο του Χίτλερ στην αστική δημοκρατία της Γερμανίας. Για το ποιος θρέφει τελικά το φασισμό. Πώς αλλιώς κάποιος να δικαιολογήσει τα μεγαλοστελέχη της γερμανικής πλουτοκρατίας που αποφάσισαν, μέσα σε μία νύχτα, να χρίσουν Καγκελάριο τον Χίτλερ, που είχε ήδη αποπειραθεί να κάνει πραξικόπημα κατά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης;
Δεν ήταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης που δεχόταν την ύπαρξη παραστρατιωτικών ακροδεξιών οργανώσεων, που απειλούσαν και δολοφονούσαν, που έσπερναν το ρατσιστικό τους δηλητήριο; Δεν ήταν στην Ελλάδα, που με την ανοχή του αστικού κόσμου, όλων των κομμάτων του, που επιβλήθηκε η δικτατορία του Μεταξά;
Αλλά και σήμερα, πως ανδρώθηκαν τα ναζιστικά και φασιστικά μορφώματα σε όλη την Ευρώπη; Δεν είναι η ΕΕ που ευλόγησε τους ναζί της Ουκρανίας, όταν δολοφονούσαν στο κτίριο των Συνδικάτων και έπαιζαν ρόλο στο γνωστό πραξικόπημα των ΗΠΑ-ΕΕ στην Ουκρανία; Δεν είναι η ΕΕ που ανέχεται, αν δεν επικροτεί, την απαγόρευση της δράσης ΚΚ, όπως στην Πολωνία, στις βαλτικές δημοκρατίες και από την άλλη επιχαίρει την αποκατάσταση Ναζιστικών συμβόλων και μνημείων;
Οι φασίστες και ναζί είναι ένα χρήσιμο πολυεργαλείο για το σύστημα. Ιστορικά χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται απέναντι σε όποιον σηκώνει κεφάλι. Πολλές φορές, συνειδητά, προβάλλονται σαν αντισυστημική δύναμη, για να πετάει από πάνω του το σύστημα τις ευθύνες που έχει για την εκκόλαψή τους και για να τους χρησιμοποιεί σαν βολικό και στημένο αντίπαλο στην αστική δημοκρατία, βάζοντας ψεύτικα διλήμματα στο λαό: «Αν δεν θες φασίστες πρέπει να στηρίζεις αστικά κόμματα».
Σήμερα δε μπορεί κανένας εργαζόμενος, κανένας άνθρωπος που καταλαβαίνει ότι η εγκληματική ναζιστική δράση ταυτίζεται με την ιδεολογία τους, να αποδέχεται τη θεωρία των δύο άκρων. Δεν μπορεί κανείς να δεχτεί πως την ίδια ευθύνη για τις επιθέσεις και τις δολοφονίες έχουν οι Χρυσαυγίτες και ο Παύλος Φύσσας, οι Αιγύπτιοι Αλιεργάτες, οι κομμουνιστές οι συνδικαλιστές.
Είναι επικίνδυνη η άποψη πως δεν πρέπει να υπάρχει πολιτική δράση -αυτών ειδικά που αμφισβητούν τη σημερινή βαρβαρότητα- έξω από τα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, γιατί τάχα προκαλούν τους ναζιστικούς πυρήνες. Αυτό σημαίνει ανοχή της φασιστικής δράσης, σημαίνει στην καλύτερη σιγή νεκροταφείου και πολύ βολεύει και τους φασίστες, αλλά και την κυβέρνηση που της βγάζουν τη βρώμικη δουλειά, να μην αμφισβητεί κανείς, να μην αντιπαλεύει κανείς την αντιλαϊκή της πολιτική.
Σημαίνει πρακτικά πως δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αντίθετη φωνή, καμία αμφισβήτηση. Ακριβώς αυτό αποδεικνύει πόσο πολύτιμοι, πόσο συστημικοί είναι οι φασίστες, που προσπαθούν να σβήσουν κάθε δράση ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Οι κομμουνιστές πρωτοστατούμε στην αγωνιστική ανάταση του λαού. Δεν κρύψαμε και δεν κρύβουμε πως παλεύουμε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους και βαρβαρότητα, για να γίνουν πλειοψηφία στο λαό οι ιδέες μας. Δεν ήμασταν και δεν είμαστε μια ομάδα συνωμοτών και πραξικοπηματιών, που δρούμε στο σκοτάδι. Άλλωστε αυτές οι ομάδες πάντα έβγαιναν από τα σπλάχνα του συστήματος και του κρατικού μηχανισμού, πάντα χρηματοδοτούνταν από τους «φίλους μας» στο ΝΑΤΟ, αλλά και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Οι κομμουνιστές παλεύουμε για την πραγματική δημοκρατία των πολλών και όχι των λίγων. Τη δημοκρατία που δεν σταματάει στις πύλες των εργοστασίων, στα σχολεία και τις σχολές. Τη δημοκρατία που ο λαός κάνει κουμάντο στον πλούτο του, στη χώρα του, που ο λαός εκλέγει και ανακαλεί άμεσα τους εκπροσώπους του, που οι αποφάσεις παίρνονται από τον ίδιο. Αυτός είναι ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός που γέννησε Μπελογιάννηδες, τους 200 της Καισαριανής, τον Ρίτσο, τον Βάρναλη, τον Τσε, τον Μπρεχτ, τον Νερούδα, τον Χικμέτ, τον Πικάσο, τους ήρωες του Στάλινγκραντ, τα εκατομμύρια που έδωσαν τις ζωές τους και πορεύτηκαν με το μεγάλο ιδανικό μιας κοινωνίας στην οποία «θ’ ανθρωπέψει ο άνθρωπος».
Η Θεανώ Καπέτη είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ