Η απόσυρση της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ), κυρίας Φώφης Γεννηματά από την εσωκομματική εκλογική κούρσα λόγω της μεγάλης δοκιμασίας που περνάει με την υγεία της και που ευχόμαστε ολόψυχα να την αφήσει αλώβητη και να την βγάλει πιο δυνατή, άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» στην Χαριλάου Τρικούπη. Ενώ μέχρι προχτές και μετά τη δήλωση από το νοσοκομείο της κυρίας Γεννηματά ότι αποσύρεται, οι υποψηφιότητες παρέμεναν τρεις (3), τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι αράδες έχουν γίνει ήδη έξι (6). Στους κ.κ. Ανδρουλάκη, Καστανίδη, Λοβέρδο, προστέθηκαν οι κ.κ. Γερουλάνος, Κεγκέρογλου και Χρηστίδης (η αναφορά αλφαβητικά), καταδεικνύοντας ότι το πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΚΙΝΑΛ εκτός από ιδεολογικές τάσεις έχει και προσωπικές συνιστώσες, κάτι που σε παλαιότερες εποχές θα αποτυπωνόταν με πιο συγκροτημένο ιδεολογικό πρόσημο και πιο στιβαρές πολιτικά και σε επίπεδο κοινωνίας προσωπικότητες, χωρίς να υποτιμούμε βέβαια τις παρούσες υποψηφιότητες.
Από τον «δεξιό» Λοβέρδο έως το «αριστερό Καστανίδη, η πάλαι ποτέ ηγετική στην κοινωνία πολιτική δύναμη αναζητεί ίσως την ισχύ της περισσότερο από την ταυτότητά της. Η δεύτερη για ψυχαναλυτικούς και λόγους πολιτικής ύπαρξης και επιβίωσης, θεωρείται, σε πολλές περιπτώσεις ανεπίκαιρα κατά τη γνώμη μου, κληρονομημένη από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δεν είναι ανέντιμο ή καιροσκοπικό να γίνεται αυτό, αλλά δείχνει έναν δονκιχωτικό, στις πιο ιδεαλιστικές περιπτώσεις, στρουθοκαμηλισμό που έχει ως βασικό σκοπό τη διατήρηση του «πετραδιού του στέμματος», που λάμψη του έχει αρχίσει να φθίνει εδώ και πολύ καιρό. Μια επίκληση σε κάτι ευρύ που πολιτικά και κοινωνικά αποδεικνύεται εξαιρετικά συρρικνωμένο. Και δεν μιλάμε για τη σοσιαλδημοκρατία εν γένει και εν δυνάμει, αλλά για αυτούς τους εκπροσώπους της στο εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο που δεν συνειδητοποιούν τις αλλαγές των καιρών.
Στην ελληνική περίπτωση η δεκαετία της κρίσης αλλά και η διετία της πανδημίας ανέδειξε τον ιδεολογικοπολιτικό κατακερματισμό της παράταξης που μέχρι πρόσφατα εκπροσωπούσε κατ’ αποκλειστικότητα τον κεντροαριστερό πολιτικό χώρο, αφού η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αναγνώρισή του από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ως ισότιμο συνομιλητή και συμμετέχοντα έχει αλλάξει, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διαφορά στην εκλογικής δύναμης των δύο κομμάτων, τους συσχετισμούς. Και όχι μόνον αυτό, αλλά ακόμη και ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε ότι το πολιτικό του όραμα απευθύνεται και στην κεντροαριστερά!
Τι μέλλει όμως γενέσθαι;
Αναγνωρίζοντας το γεγονός, ότι η Φώφη Γεννηματά, λόγω ονόματος, αλλά κυρίως της επιλογής στρατηγικής των (περίπου, γιατί έγερνε «αστικο-καθεστωτικά» μερικές φορές προς τη ΝΔ) ίσων αποστάσεων, κατάφερε να διατηρήσει ζωντανό το κόμμα της χωρίς να καν να κινδυνεύει αν θα μπει στη Βουλή. Ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα το ΚΙΝΑΛ έχασε την επαφή του με τα κοινωνικά κινήματα. Η προτεραία πολιτική πολυσθένειά του -με την έννοια ενός κομματικού οργανισμού- που κατάφερνε στο τέλος της ημέρας να «προσπορίζεται» ψηφοφόρους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα έλαβε τέλος με την εισαγωγή της χώρας από το ΠΑΣΟΚ στα μνημόνια, ανεξαρτήτως των αιτιών. Χάθηκε δηλαδή και η ψυχή και το σώμα. Και ο λαός και τα στελέχη, που ως τέτοια εκπαιδευμένα προτίμησαν τις κυβερνητικές λύσεις με μια κλίση προς τα δεξιά. Ενώ ο λαός, η ψυχή που αναφέραμε, πλανιέται κυρίως αριστερά.
Σε αυτό το πλαίσιο και μην παραγνωρίζοντας τις απόλυτα θεμιτές προσωπικές φιλοδοξίες, οι εκλογές για τη ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, αν συνεχιστούν σε αυτό τον ρυθμό, αυτή την πολιτική ατμόσφαιρα και χωρίς αναφορές στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό και την κρατική παρέμβαση, όπως κάνουν, οι ευρωπαίοι ιδεολογικοί ομόσταυλοί τους, σίγουρα θα πυροδοτήσουν εξελίξεις. Αλλά, μπορεί να μην αφορούν πια το ίδιο το ΚΙΝΑΛ…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος-ιστορικός)