Χωρίς εκπλήξεις πραγματοποιήθηκε χθες Παρασκευή στο Παρίσι υπό την Προεδρία του Μακρόν και υπό την κοινή αιγίδα της Γαλλίας της Γερμανίας ,της Ιταλίας και του ΟΗΕ η Διάσκεψη για την Λιβύη ,που επιβεβαίωσε την στήριξη της διεθνούς κοινότητας στην πορεία της χώρας προς τις Εκλογές της 24ης Δεκεμβρίου αλλά και στην ανάγκη αποχώρησης των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και των μισθοφόρων.
Η υιοθέτηση δεσμευτικής ημερομηνίας για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων ήταν και το αγκάθι των διαπραγματεύσεων χθες στο Παρίσι ανάμεσα στις 32 χώρες που συμμετείχαν στην Διάσκεψη καθώς τόσο η Ρωσία όσο και η Τουρκία θέλουν να είναι παρούσες από θέση ισχύος στην μετεμφυλιακή επόμενη μέρα στη Λιβύη.
Η εκλογική αναμέτρηση η οποία θα διεξαχθεί από ότι φαίνεται πριν σταθεροποιηθεί η χώρα και αποχωρήσουν οι ξένες δυνάμεις και οι μισθοφόροι και κατά συνέπεια προσφέρεται προκαταβολικά για αμφισβήτηση αλλά από την άλλη μεριά η αναβολή της μπορεί να είναι μοιραία για την εύθραυστη εκεχειρία την οποία συμφώνησαν προ μηνών οι κυβερνήσεις της Τρίπολης από την μια μεριά και της Βεγγάζης-Τομπρουκ από την άλλη.
Όμως η ελπίδα ότι θα κλείσει η περίοδος εμφύλιων αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων που κράτησαν μια δεκαετία με μια νέα κυβέρνηση με λαϊκή νομιμοποίηση δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε διακηρύξεις καθώς τίποτε δεν εγγυάται ότι όλοι όσοι εντός και εκτός Λιβύης επενδύουν στην αναβολή η και στην ματαίωση της πορείας προς την σταθεροποίηση δεν θα επιχειρήσουν να βραχυκυκλώσουν την διαδικασία.
Μια ματιά στον χάρτη αρκεί για να γίνει αντιληπτή η γεωπολιτική προνομιακή θέση της Λιβύης.
Είναι η πιο κοντινή με την Ευρώπη μετά το Μαρόκο χώρα της Βόρειας Αφρικής και συνορεύει με την Τυνησία την Αλγερία την Αίγυπτο και με την Υποσαχάρια πρώην Γαλλική Αφρική άρα μπορεί να παρεμβαίνει και να επηρεάζει τις εξελίξεις σε μια εκτεταμένη περιοχή.
Από μόνη της η ετερόκλητη αντιπροσώπευση από αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων μέχρι υφυπουργούς των κρατών που συμμετείχαν στην Διάσκεψη της γαλλικής πρωτεύουσας ,φωτίζει ανάγλυφα τις αποκλίνουσες προτεραιότητες και στοχεύσεις.
Μεταξύ άλλων οι ΗΠΑ με την Αντιπρόεδρο Καμάλα Χάρις, η Ρωσία με τον Υπεξ Λαβρόφ, η Τουρκία με τον υφυπουργό Εξωτερικών Ονάλ και η Αίγυπτος με τον Πρόεδρο Σίσι.
Είναι φανερό ότι όσοι επιθυμούν να δώσουν δεσμευτική βαρύτητα στην στήριξη της εξομάλυνσης και της σταθεροποίησης στην Λιβύη- μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος- αντιπροσωπεύτηκαν στον ανώτατο βαθμό όσοι κρατούν επιφυλάξεις και στάση αναμονής στον μεσαίο και τέλος όσοι θέλουν να υποβαθμίσουν την Διάσκεψη δηλαδή η Τουρκία στον χαμηλότερο.
Την Άνοιξη του 2011 ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί σχημάτισε μια συμμαχία προθύμων με τις ΗΠΑ ,την Βρετανία και την Ιταλία με την τελευταία να σύρεται για να είναι παρούσα στην επόμενη μέρα σε μια πρώην αποικία της.
Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τον αποφασιστικό ρόλο για την σταθεροποίηση της Λιβύης θα τον διαδραματίσουν δύο δυνάμεις η Ρωσία και η Τουρκία.
Δύο δυνάμεις που δεν ενεπλάκησαν το 2011 στην ανατροπή του Καντάφι αλλά κατοχύρωσαν την επί τόπου παρουσία στρατιωτικών τους δυνάμεων και μισθοφόρων όταν η Λιβύη είχε γίνει ακυβέρνητη πολιτεία όπου συγκρούονταν αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες.
Έτσι σήμερα το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι εάν και εάν ναι με ποιο αντίτιμο και αντισταθμιστικό Μπόνους η Μόσχα και η Άγκυρα ή έστω μία από τις δύο θα δεχόταν να αποσύρει τις δυνάμεις της από την Λιβύη αλλά και να στηρίξει την ομαλή και αδιάβλητη διεξαγωγή των εκλογών της 24.12.
Η Ρωσία και η Τουρκία στηρίζουν μεν αντίπαλες πλευρές στην Λιβύη αλλά η παρουσία της μιας νομιμοποιεί την εμπλοκή της άλλης.
Με τα σημερινά δεδομένα από πουθενά δεν προκύπτει δυνατότητα να πεισθούν Μόσχα και Άγκυρα να απεμπλακούν από την Λιβύη.
Σε ότι αφορά την Τουρκία το πιστοποίησε η χαμηλού επιπέδου εκπροσώπηση της στην Διάσκεψη του Παρισιού αλλά και το γεγονός ότι ο Ερντογάν πιέζεται ταυτόχρονα από ΗΠΑ και Ρωσία να αποσυρθεί από την Συρία.
Σε ότι αφορά την Ρωσία είναι φανερό ότι δεν έχει αυτή την στιγμή κανένα λόγο να βοηθήσει την Δύση στην σταθεροποίηση της Λιβύης την στιγμή που συγκρούεται με την Ε.Ε με «μπροστινό» τον Λουκασένκο στα σύνορα Λευκορωσίας –Πολωνίας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος)