Από την σύγκρουση του «Ελεύθερου Κόσμου» με τον «Υπαρκτό Σοσιαλισμό» στην σύγκρουση της δημοκρατικής και φιλελεύθερης Δύσης με τα αυταρχικά κέντρα ισχύος του πλανήτη;
Το ερώτημα τίθεται στο πλαίσιο του προβληματισμού αν η Τηλεδιάσκεψη Κορυφής που κάλεσε ο Μπάιντεν για το μέλλον της Δημοκρατίας με την συμμετοχή περισσότερων από εκατό χωρών, είναι ένα βήμα που θα έχει συνέχεια ή ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα που προοριζόταν να κλείσει και συμβολικά την περίοδο της κυνικής διπλωματίας του Τραμπ τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Σε αντίθεση με τον πρώτο ψυχρό πόλεμο όπου το Σοβιετικό Μοντέλο και οι εκδοχές του στις Λαϊκές Δημοκρατίες συνιστούσαν μια συνολική αντιπρόταση στην Αστική Δημοκρατία και την Οικονομία της Αγοράς της Δύσης, σήμερα ούτε η Κίνα ούτε πολύ περισσότερο η Ρωσία δεν περιτυλίγουν ιδεολογικά την αναζήτηση διασφάλισης των ζωτικών τους συμφερόντων.
Ένας από τους πρώτους που κατανόησε ότι η ιδεολογική σύγκρουση κομουνισμού –καπιταλισμού ήταν άλλοθι σε διαχρονικές γεωπολιτικές στοχεύσεις ήταν ο Κίσσιγκερ.
Είχαν προηγηθεί ο Ναπολέων Βοναπάρτης που είχε πει ότι κάθε κράτος ασκεί την πολιτική που προσδιορίζεται από την γεωγραφική του θέση, αλλά και ο Πάλμερστον που τόνισε ότι η Βρετανία δεν έχει μόνιμους συμμάχους αλλά μόνιμα συμφέροντα.
Με άλλα λόγια σε καμιά συγκροτημένη εξουσία του πλανήτη δεν υπάρχει βούληση και δυνατότητα να απειληθεί το δημοκρατικό μοντέλο της Δύσης με την υιοθέτηση ενός μοντέλου Ντεγκ ή και Πούτιν.
Πέραν του παραπάνω ερωτήματος αν η δημοκρατία δυτικού τύπου απειλείται από εξωτερικούς εχθρούς το παράδοξο είναι ότι η σύναξη των δημοκρατιών συγκαλείται σε μια στιγμή που οι απειλές προέρχονται εκ των έσω.
Η έφοδος των ακροδεξιών οπαδών του Τραμπ στο Κογκρέσο, αλλά και η ενίσχυση της λαϊκιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη, προέρχονται από την συνεχή διεύρυνση των περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων και δεν μπορούν να αποδοθούν σε επέμβαση του Κρεμλίνου!
Επιπλέον της χρονικής σύμπτωσης του βολονταρισμού Μπάιντεν υπέρ της δημοκρατικής κανονικότητας με την πρόκληση επανόδου του Τραμπισμού με ή χωρίς τον Τραμπ να παραμένει ένα ανοικτό στοίχημα η Τηλεδιάσκεψη των Δημοκρατιών πραγματοποιείται λίγους μήνες μετά την άτακτη φυγή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν.
Τον περασμένο Αύγουστο μέσα σε λίγες μέρες κατέρρευσε η εικοσαετής προσπάθεια της Δύσης να εξαγάγουν το δημοκρατικό τους μοντέλο στην πολύπαθη αυτή χώρα.
Είχε προηγηθεί το φιάσκο της εισβολής στο Ιράκ το 2003 αλλά και ο σύντομος εκφυλισμός της Αραβικής Άνοιξης μετά το 2011 σε Αραβικό Χειμώνα με κραυγαλέες αποτυχίες στην Συρία και στην Λιβύη.
Το αφήγημα διπολικής αντιπαράθεσης δημοκρατικών και αυταρχικών καθεστώτων ως νομιμοποιητικής συνιστώσας της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης των ΗΠΑ με την Κίνα και με την Ρωσία έχει ήδη όλα τα χαρακτηριστικά επικοινωνιακού πυροτεχνήματος με αμφίβολη συνέχεια.
Άλλωστε τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα επικαλέσθηκαν οι ΗΠΑ στην πρώτη σημαντική διεθνή εμπλοκή τους τον Ισπανοαμερικανικό πόλεμο του 1898.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος