Ο Ερντογάν για μεγάλο χρονικό διάστημα έδινε την εντύπωση ότι ελισσόταν ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Μόσχα σε μια τουρκική παραλλαγή της συνταγής που εφάρμοσαν πρώτος ο Τίτο και στην συνέχεια ο Ντε Γκολ.
Σήμερα οι σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ είναι μπλοκαρισμένες καθώς ο Μπάιντεν απαιτεί ως προαπαιτούμενο κάθε προσπάθειας για εξομάλυνση την επιστροφή των S-400 στην Ρωσία μια κίνηση που αν υλοποιηθεί θα προκαλέσει μια συνολική κρίση στις σχέσεις Άγκυρας – Μόσχας.
Την ίδια στιγμή προμηθεύει με Drones την Ουκρανία και αφήνει να εννοηθεί ότι η αμυντική συνεργασία με το Κίεβο θα διευρυνθεί.
Τα τουρκικής κατασκευής Drones διασφάλισαν την νίκη του Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο κατά της Αρμενίας πριν από ένα χρόνο, χρησιμοποιήθηκαν πριν από λίγες βδομάδες από το Κίεβο σε επιλεκτικά πλήγματα κατά των φιλορωσικών δυνάμεων στην Ανατολική Ουκρανία.
Παράλληλα με όλα τα παραπάνω συντηρείται ανοικτή η διαπραγμάτευση για την αγορά δεύτερης παρτίδας S-400 από την Τουρκία αλλά και πώληση Drones στην Πολωνία!
Με άλλα λόγια ο Ερντογάν εμφανίζεται ταυτόχρονα να υπονομεύει την ενιαία στάση του ΝΑΤΟ απέναντι στην Ρωσία αλλά και να δίνει στο Κίεβο την δυνατότητα έμπρακτης αμφισβήτησης του Στάτους Κβο που διαμορφώθηκε στην Ανατολική Ουκρανία το 2014.
Στην άλλη ακτή του Ατλαντικού το Κογκρέσο δείχνει να κινείται προς την κατεύθυνση απαγόρευσης χρήσης αμερικανικής τεχνολογίας στην κατασκευή των τουρκικών Drones απειλώντας με κυρώσεις.
Έτσι βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο τα παιχνίδια ισορροπιών του Ερντογάν μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας να βρίσκονται από κοινού στο στόχαστρο της Βουλής και της Γερουσίας των ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ όχι μόνον δεν επικροτούν την πώληση τουρκικών Drones στο Κίεβο και την Βαρσοβία αλλά καταγράφουν τις επιλογές αυτές του Ερντογάν ως απειλή για τα ζωτικά τους συμφέροντα.
Ο στόχος της Άγκυρας είναι σαφής να αποκτήσει δικαίωμα λόγου στην δύσκολη διαπραγμάτευση Ουάσιγκτον-Μόσχας για το καθεστώς ασφαλείας της πρώην ΕΣΣΔ και να ανταλλάξει την υιοθέτηση μιας εποικοδομητικής στάσης από την Βαλτική μέχρι την Μαύρη Θάλασσα με κατοχύρωση των συμφερόντων της στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Λιβύη, στη Συρία και τον Καύκασο.
Σε απλή διατύπωση τα παραπάνω συνιστούν έναν απίστευτο διπλωματικό μικρομεγαλισμό με την Τουρκία του Ερντογάν να συμπεριφέρεται σαν ισότιμη και με τις ΗΠΑ και με την Ρωσία.
Πρόκειται για μια διπλωματία της αναστάτωσης, έναν όρο που δεν τον επινόησε ούτε ο Ερντογάν, ούτε ο Νταβούτογλου με το στρατηγικό του βάθος.
Η πατρότητα του όρου ανήκει στον Οζάλ που είδε τόσο την Καταιγίδα της Ερήμου στο Ιράκ την Άνοιξη του 1991 όσο και την έκρηξη του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία τρείς μήνες αργότερα όχι σαν απειλή αλλά σαν ευκαιρία για τον Νεοθωμανικό αναθεωρητισμό μιας Τουρκίας που την ήθελε να διεκδικεί βαρύνοντα ρόλο από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος…
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος