Οι ΗΠΑ στο όνομα ανάσχεσης της προβολής ισχύος της Κίνας συγκρότησαν την τριμερή συμμαχία AUUKUS με την Αυστραλία και την Βρετανία και προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα διευρυμένο μέτωπο αντικινεζικής συσπείρωσης με την Νότια Κορέα ,την Ιαπωνία τις χώρες του ASEAN και κυρίως την Ινδία.
Η Κίνα από την μεριά της συνεχίζει μεν να αναβαθμίζει τις ένοπλες δυνάμεις της αλλά στο διπλωματικό επίπεδο είναι σαφές ότι δεν πρόκειται και αυτή με την σειρά της να αναζητήσει τόσο σε περιφερειακό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο αντιαμερικανικές συσπειρώσεις και συμμαχίες.
Η Κίνα δεν επιθυμεί να εγκλωβισθεί στην λογική ανταγωνισμού των στρατιωτικών συνασπισμών καθώς έχει επιλέξει να εργαλειοποιήσει και για γεωπολιτικούς λόγους τις σχέσεις εμπορικής και οικονομικής αλληλεξάρτησης που έχει οικοδομήσει με μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες αλλά και τον ρόλο της ως προνομιακού επενδυτή στην Αφρική.
Το υπερόπλο της Κίνας είναι ο ρόλος της ως Ατμομηχανής της Παγκόσμιας Ανάπτυξης, ένας ρόλος που θα ενισχυθεί την επόμενη μέρα της Πανδημίας.
Μπορούν οι ΗΠΑ, εκτός από την αδιαμφισβήτητη τους υπεροχή σε συμβατικές και πυρηνικές δυνάμεις, να καλύψουν το ιλιγγιώδες κόστος μιας ούτως η άλλως αδύνατης με τα σημερινά δεδομένα προσπάθειας απομόνωσης της Κίνας;
Αν η μακρινή Αυστραλία αισθάνεται ανασφαλής απέναντι στον ισχυρό γείτονα της ποιο λόγο έχουν οι ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ να στερηθούν έναν μεγάλο εξαγωγικό προορισμό της βιομηχανικής τους παραγωγής αλλά και έναν ισχυρό και φερέγγυο στρατηγικό επενδυτή;
Όταν οι ΗΠΑ την Άνοιξη του 1947 επέλεγαν να απομονώσουν και να πιέσουν την ΕΣΣΔ είχαν απέναντί τους μια κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα η οποία αν δεν επέβαλλε το αυταρχικό-συγκεντρωτικό της μοντέλο στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα τις έβλεπε να συνωστίζονται για να εισπράξουν την βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ.
Τότε το 1947 η συμπαράταξη με τις ΗΠΑ απέναντι στην ΕΣΣΔ είχε οικονομικό αντίκρισμα ενώ σήμερα η προσχώρηση στην ευρύτατη αντικινεζική συσπείρωση που επιδιώκει να συγκροτήσει η Ουάσιγκτον θα έχει μεγάλο κόστος.
Όπως εύστοχα επισημαίνει πρόσφατη σχετική ανάλυση που δημοσιεύθηκε στην έγκυρη αμερικανική επιθεώρηση εξωτερικής πολιτικής Foreign Policy το Πεκίνο παίζει ένα παιχνίδι μακροπρόθεσμο ενώ η στρατηγική της Ουάσιγκτον προβάλλει ως βραχυπρόθεσμη.
Το στοίχημα της Κίνας συνεχίζει η ανάλυση είναι ότι οι οικονομικοί δεσμοί θα επισκιάσουν τις στρατιωτικές συμμαχίες.
Τούτων λεχθέντων δεν είναι λίγες φορές στην Ιστορία όπου οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί αυτονομήθηκαν από τα οικονομικά συμφέροντα.
Πριν από μια πενταετία , πριν δηλαδή την εκλογή του Τραμπ το 2016, η συντριπτική πλειοψηφία αναλυτών και ειδημόνων απέκλειε μια ψυχροπολεμική αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας στην λογική της αλληλεξάρτησης με την αμερικανική αγορά να αποτελεί την μεγαλύτερη εξαγωγική διέξοδο του Πεκίνου και την Κεντρική Τράπεζα της Κίνας με τις μαζικές αγορές αμερικανικών ομοσπονδιακών ομολόγων να είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της Ουάσιγκτον.
Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο ότι ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας είναι εντελώς διαφορετικός από τον Ψυχρό Πόλεμο ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στην περίοδο 1947-1991..
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)