Όσο πλησιάζει η 24η Δεκεμβρίου τόσο μειώνονται, αν δεν εκμηδενίζονται, οι προσδοκίες για την διεξαγωγή της Προεδρικής Εκλογής στην Λιβύη.
Σε ότι αφορά τις εμπλεκόμενες και άμεσα ενδιαφερόμενες ξένες δυνάμεις στην Λιβύη ισχύει η διαχρονική διαπίστωση «Μακάριοι οι κατέχοντες» ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, οι παρόντες επί του πεδίου.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι όταν το 1492 ο Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε το ταξίδι του δεν ήξερε πού πήγαινε και όταν έφθασε δεν ήξερε πού βρισκόταν.
Την Άνοιξη του 2011 τρεις ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Γαλλία, η Βρετανία και η Ιταλία μαζί με τις ΗΠΑ παρενέβησαν στην Λιβύη χωρίς να έχουν συμφωνήσει για την επόμενη μετά τον Καντάφι μέρα στην Τρίπολη.
Μια παρέμβαση δηλαδή στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή με την κυνική ομολογία που προέκυπτε από τα συμφραζόμενά τους να θεωρεί ότι μια ακυβέρνητη και ακόμη χειρότερα αλληλοσπαρασσόμενη Λιβύη θα είναι λιγότερο ενοχλητική από το καθεστώς Καντάφι που είχε κλείσει σαράντα χρόνια στην εξουσία και προφανώς μπορούσε να ανατραπεί μόνον με εξωτερική επέμβαση.
Η μετά Καντάφι Λιβύη πολύ γρήγορα είδε τις ιστορικές αντιθέσεις μεταξύ των φυλών της Τριπολιτάνιας, της Κυρηναϊκής και του Φεζάν να απειλούν την ενότητα της χώρας.
Μια ενότητα που διαδοχικά διασφάλισαν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Ιταλική Διοίκηση και η μοναρχία των Σενούσι μέχρι την ανατροπή της το 1969 συνθέτοντας και ανασυνθέτοντας ισορροπίες ανάμεσα στις φυλές.
Το κενό που άφησε πίσω του το ανατραπέν καθεστώς Καντάφι ήλθαν να το καλύψουν η Τουρκία και η Ρωσία επενδύοντας είτε στην μόνιμη τους παρουσία στην Λιβύη, είτε στην ανταλλαγή της όποιας ενδεχόμενης αποχώρησης τους με αναγνώριση των ζωτικών τους συμφερόντων από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι την Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Το βραχυκύκλωμα που είτε θα αμφισβητήσει την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών είτε εκ των υστέρων θα αρνηθεί να αναγνωρίσει το όποιο αποτέλεσμα δεν προκαλεί έκπληξη καθώς η σταθεροποίηση της Λιβύης προφανώς δεν είναι πραγματική προτεραιότητα όσων δυνάμεων διατυπώνουν ευχολόγια για την απόσυρση των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και των μισθοφόρων.
Στην Αμερική όταν κάποιος ζητά από κάποιον άλλον παραχώρηση χωρίς αντάλλαγμα και κίνητρο τότε επικρίνεται γιατί ζητά κάτι για τίποτε (something for nothing).
Οι ανταγωνισμοί των εμπλεκομένων στην σύγκρουση της Λιβύης είναι δεδομένοι και δεν αφορούν την Δύση από τη μια μεριά και την Ρωσία και την Τουρκία από την άλλη, αλλά κυρίως χαρακτηρίζουν την αδυναμία διαμόρφωσης κοινής ευρωπαϊκής γραμμής πλεύσης όχι μόνον σε ότι αφορά την πολύπαθη βορειοαφρικάνικη χώρα αλλά συνολικά την Μεσόγειο.
Η Γαλλία που σταθερά επιδιώκει ηγετικό-ηγεμονικό ρόλο στην Μεσόγειο συγκρούεται τα τελευταία χρόνια με τις περιφερειακές φιλοδοξίες της Τουρκίας του Ερντογάν, τις οποίες όμως εργαλειοποιούν η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία που δεν ενθουσιάζονται με την προοπτική κυριαρχίας της Γαλλίας από το Γιβραλτάρ μέχρι και το Σουέζ.
Τα παραπάνω είναι οι διεθνείς σταθερές της πρόκλησης σταθεροποίησης της Λιβύης.
Μόνο καινούργιο δεδομένο είναι το εύλογο ερώτημα αν και κατά πόσον η προσέγγιση της Γαλλίας του Μακρόν και της Ιταλίας του Ντράγκι που σφραγίσθηκε πρόσφατα με την υπογραφή στη Ρώμη της Συνθήκης του Κυρηνάλιου δεν θα περιορισθεί στους ινδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς και ισορροπίες αλλά θα επηρεάσει την πολιτική των δύο χωρών στην Μεσόγειο και την Λιβύη.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)