Το παραπάνω ερώτημα δεν παύει να τίθεται από την επόμενη μέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία παρά την απουσία κάθε ομοιότητας ανάμεσα στις δύο χώρες.
Στην Ουκρανία, η Μόσχα επιχείρησε στην αρχή με διπλωματική πίεση και στην συνέχεια με στρατιωτική εισβολή ευρείας κλίμακας να αλλάξει το Στάτους Κβο που διαμορφώθηκε στην χώρα το 2014 που συμπυκνώνεται στην φράση ο Πούτιν κέρδισε την Κριμαία αλλά έχασε την μεγαλύτερη πρώην σοβιετική δημοκρατία.
Στην Ταϊβάν η Κίνα αντίθετα είναι υπέρ του σημερινού Στάτους Κβο που αφήνει ανοικτή την προοπτική της ειρηνικής ενσωμάτωσης της Ταϊβάν στην φόρμουλα ένα κράτος-δύο συστήματα όπως εφαρμόσθηκε στο Χογκ Κονγκ μετά το 1997.
Στόχος της Κίνας είναι να αποτρέψει την διολίσθηση μέ ή χωρίς αμερικανική υποκίνηση της διακήρυξης ανεξαρτησίας της Ταϊβάν, μιας εξέλιξης δηλαδή που θα ακύρωνε την στρατηγική της ειρηνικής ενοποίησης που διατύπωσε ο Ντεγκ Χσιάο Πιγκ.
Αν η Ουκρανία έχει εκτεταμένα χερσαία σύνορα με την Ρωσία χωρίς φυσικά εμπόδια, η Ταϊβάν απέχει 100 ναυτικά μίλια από την ηπειρωτική Κίνα, μια σκληρή πραγματικότητα που καθιστά εκ προοιμίου αδύνατο έναν αιφνιδιασμό του Πεκίνου.
Έτσι το κόστος ενός σεναρίου Ουκρανίας στην Ταϊβάν προβάλλει απαγορευτικό για το Πεκίνο, με την διατήρηση του σημερινού Στάτους Κβο να προβάλλει ως η καλύτερη δυνατή λύση.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις υλοποίησης έστω και στο μακρινό μέλλον της ειρηνικής ενσωμάτωσης της Ταϊβάν στην Κίνα.
Πρώτη προϋπόθεση είναι το σύνθημα ένα κράτος-δύο συστήματα να έχει πραγματικό αντίκρισμα μια αυτοκυβέρνηση πολύ πιο διευρυμένη από το καθεστώς του Χογκ Κογκ.
Στην ουσία μόνον μια πρόταση του Πεκίνου που θα διευκρινίζει ότι η ενσωμάτωση θα αφορά μόνον την εξωτερική πολιτική και την άμυνα θα μπορέσει να διαμορφώσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της ενσωμάτωσης στην ίδια την Ταϊβάν.
Σήμερα, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Κίνα εμφανίζονται να είναι υπέρ της συνέχισης του Στάτους Κβο με διατυπώσεις όμως ασαφείς που αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.
Η Ρωσία όταν αποφάσισε την προσφυγή στην ένοπλη βία δεν διακινδύνευε να προκαλέσει συσπείρωση των γειτόνων της εναντίον της για τον πολύ απλό λόγο ότι είχε συντελεσθεί με την διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
Αντίθετα στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού υπάρχουν πολλά κράτη που διστάζουν να ακολουθήσουν την αντικινεζική συσπείρωση που δρομολόγησαν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Αυστραλία με την συμμαχία AUKUS.
Συμπέρασμα η Κίνα έχει όλους τους λόγους να αρκείται στο σημερινό Στάτους Κβο στην Ταϊβάν και κανέναν να περάσει στην απειλή και πολύ περισσότερο στη χρήση στρατιωτικής βίας.
Το μεγαλύτερο όπλο του Πεκίνου στο σημερινό μπρα ντε φερ με τις ΗΠΑ είναι τόσο σε περιφερειακό όσο σε παγκόσμιο επίπεδο ο ρόλος της Κίνας ως ατμομηχανής της παγκόσμιας ανάπτυξης, ένας ρόλος ασύμβατος με μια επιθετική και αναθεωρητική εξωτερική πολιτική.
Εξυπακούεται ότι η παρομοίωση της Ουκρανίας με την Ταϊβάν είναι και απλουστευτική αλλά και αποσταθεροποιητική, καθώς είναι βέβαιο ότι μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνεία των πραγματικών προτεραιοτήτων και προθέσεων του Πεκίνου.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
