Θα επαναληφθεί το παράδοξο του 2014-15 όταν ΗΠΑ και Ρωσία διεξήγαγαν πόλεμο δια αντιπροσώπων στην Ανατολική Ουκρανία και ταυτόχρονα πολεμούσαν πλάι –πλάι στη Συρία εναντίον των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους;
Το παραπάνω ερώτημα είναι ρητορικό καθώς αυτή την φορά έχουμε όχι εστίες ανάφλεξης όπως το 2014 αλλά πολεμική σύγκρουση ευρείας κλίμακας στην Ουκρανία και πανστρατιά της Δύσης απέναντι στην Ρωσία.
Πρώτη σχεδόν ενστικτώδης και προεξοφλημένη αντίδραση μιας εμπόλεμης χώρας να ενισχύσει και να σταθεροποίηση την παρουσία της σε άλλα πεδία αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού σε μια κίνηση που παραπέμπει στα ασφαλιστικά μέτρα που επιχειρεί να διασφαλίσει ένας αντίδικος μέχρι να τελεσιδικήσει μια δικαστική διαμάχη.
Η Ρωσία είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Δαμασκό όπου το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αναλόγως των εξελίξεων στην Ουκρανία αν θα αμφισβητήσει την παρουσία των ΗΠΑ στην Βορειοανατολική και της Τουρκιάς στην Βορειοδυτική Συρία.
Δεύτερο στη σειρά ερώτημα είναι αν η στενή σχέση και συνεργασίας της Μόσχας με το Ισραήλ θα παραμείνει ανεπηρέαστη από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας με την μεσολαβητική προσπάθεια του Πρωθυπουργού Μπένετ να πιστοποιεί ότι το Τελ Αβίβ δεν θέλει να βρεθεί να πιέζεται από το Λευκό Οίκο να οριοθετήσει τις σχέσεις του με το Κρεμλίνο.
Τρίτο ερώτημα είναι αν η Ρωσία θα εξακολουθήσεις να συνεργάζεται με τις ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία και Γερμανία στην αναζήτηση κοινά αποδεκτής φόρμουλας για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.
Τέταρτο ερώτημα είναι οι επόμενες κινήσεις της Ρωσίας στη Λιβύη αν θα παράμεινε δηλαδή στην σημερινή προσεκτικοί στάση αναμονής η αν θα επιδιώξει μια ενίσχυση της εκεί παρουσίας και επιρροής της.
Πέμπτο ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό οι ΗΠΑ θα ανοίξουν και άλλα μέτωπα στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία ως αντιπερισπασμό στην όποια ρωσική προσπάθεια αποφασιστικής προέλασης στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Έκτο ερώτημα είναι αν η Ρωσία κατορθώσει να περιφρουρήσει τα κεκτημένα της σημαντικής προόδου που έχει σημειώσει στις διμερείς σχέσεις της με την Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα δύο χώρες με τις οποίες η Μόσχα συντονίζει την ενεργειακή της στρατηγική.
Είναι προφανές ότι η πρόσφατη επίσκεψη Άσαντ στο Αμπού Ντάμπι συνδέεται με την προώθηση της παρουσίας και επιρροής της Ρωσίας στην Αραβική Χερσόνησο.
Τέλος, το έβδομα ερώτημα αφορά μια ενδεχόμενη αντιπαράθεση Ουάσιγκτον – Μόσχας για το καθεστώς των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν μια αντιπαράθεση που θα διευρύνει το περιθώριο ελιγμών της Καμπούλ.
Η εμπλοκή της Ρωσίας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, στη Νοτιοδυτική Ασία, στην Αραβική Χερσόνησο και στην Βόρεια Αφρική αν αθροισθεί μαζί με την άρνηση των χωρών μελών της Ομάδας Κρατών BRICS να επιβάλλουν κυρώσεις στην Μόσχα διασκεδάζουν σε κάποιο βαθμό την εικόνα της πλήρους απομόνωσης της αχανούς ευρασιατικής Υπερδύναμης.
(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)