Μέσα σε δύο μήνες καταγράφηκε συνολική ανατροπή των δεδομένων των ευρωπαϊκών ισορροπιών.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ακύρωσε την μέχρι στιγμής ευρωπαϊκή στρατηγική του Βερολίνου που συνοψιζόταν στην τακτική Ευρώπη α λα καρτ και όπου αυτό ήταν δυνατό προώθηση μιας εθνικής ατζέντας.
Έτσι ο επανεκλεγείς Μακρόν έχει τώρα αυξημένες δυνατότητες να αρχίσει ο διάλογος Γαλλίας-Γερμανίας για το μέλλον της Ε.Ε στη βάση των προτάσεων του που ανέπτυξε στις ομιλίες του στην Πνύκα και στην Σορβόννη τον Σεπτέμβριο του 2017.
Με άλλα λόγια θα ήταν αδιανόητο αυτή την στιγμή η Γερμανία μαζί με τους Φειδωλούς του Βορρά να συνεχίσει να πιέζει τον Νότο προς την κατεύθυνση της επιστροφής στην κανονικότητα του Συμφώνου Σταθερότητας.
Άλλωστε η κοινή τοποθέτηση των Σολτς, Σάντσεθ και Κόστα για προεκλογική στήριξη του Μακρόν δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε συμπτωματική αλλά ένα πρώτο μήνυμα υπέρβασης της διαχρονικής αντιπαράθεσης Βορρά – Νότου.
Στο όριο της θραύσης της πολιτικής κι κοινωνικής σταθερότητας η Γαλλία και την ίδια στιγμή ακυρωμένη εκ των πραγμάτων η εθνική ευρωπαϊκή ατζέντα του Βερολίνου είναι δύο εθνικές συγκυρίες που από κοινού προβάλλουν σαν η τελευταία ευκαιρία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Οι παρενέργειες των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία φέρνουν στην Ε.Ε μια πολυδιάστατη κρίση ,οικονομική, ενεργειακή , επισιτιστική και προσφυγική.
Αν σε εθνικό επίπεδο δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις μιας στρατηγικής διορθωτικής παρέμβασης του κράτους για την θωράκιση της κοινωνικής συνοχής μόνον η επανεκκίνηση της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με στόχο την άμβλυνση των περιφερειακών και κοινωνικών ανισοτήτων θα μπορέσει να αποτρέψει την ασύντακτη κατάρρευση της Ε.Ε
Με ή χωρίς τον έλεγχο της Βουλής ο Μακρόν εξαρτά το πολιτικό του μέλλον αλλά και την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα της επόμενης πενταετίας από την αλλαγή της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Γερμανίας.
Χωρίς φθηνή ενέργεια από την Ρωσία, χωρίς την δυνατότητα να έχει σχεδόν μηδενικές αμυντικές δαπάνες αλλά κυρίως χωρίς μια μερκαντιλιστική εξωτερική πολιτική για ολοένα και μεγαλύτερες εξαγωγές χωρίς πολιτικές οριοθετήσεις, η επιστροφή στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση δεν είναι πλέον επιλογή αλλά μονόδρομος για το Βερολίνο.
Μονόδρομος όπως ακριβώς ήταν μετά το 1949 μέχρι και το 1990 όταν η Δυτική Γερμανία ήταν στην πρώτη γραμμή της προώθησης της ευρωπαϊκής ενοποίησης ακόμη και με το τίμημα της συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας.
Πολύ μεγάλη για την Ευρώπη, πολύ μικρή για τον Κόσμο- σε αυτό το δίπτυχο στηρίχθηκε η μεταπολεμική στρατηγική της Βόννης.
Μετά την ενοποίηση του 1990 αργά αλλά σταθερά η Δημοκρατία του Βερολίνου διολίσθαινε σε μια ολοένα και ποιο εθνική ατζέντα που είχε σαν αποτέλεσμα να παγώσει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και να μην μπορούν οι 27 να προβάλλουν σαν ισότιμος πόλος ισχύος απέναντι στις ΗΠΑ , την Ρωσία και την Κίνα.
Η προσδοκία για μια νέα Γαλλογερμανική σύνθεση είναι η τελευταία ευκαιρία και για την Γαλλία και για την Γηραιά Ήπειρο.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)