Μια πανθολογούμενη διαπίστωση είναι ότι στην ελληνική δημόσια σφαίρα από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους υπάρχει μια διαχρονική πλειοδοσία στην υπερβολή, που σε περιόδους κρίσεων ενισχύεται με ισχυρές δόσεις συνωμοσιολογίας. Αφήνοντας κατά μέρος στο παρόν κείμενο την τελευταία μεγάλη παθογένεια, οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία μας δίνουν την αφορμή να αναφερθούμε στον δημόσιο λόγο μερίδας των αυτοαποκαλούμενων εκπροσώπων του «μετώπου της λογικής».
Υπενθυμίζοντας ότι η πραγματικότητα συγκροτείται από τα γεγονότα και τις ερμηνείες τους, που ο συνδυασμός τους καταλήγει σε υποκειμενικές αλήθειες, να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Εμμανουέλ Μακρόν κέρδισε καθαρά τις εκλογές με 18,5% μονάδες διαφορά, γεγονός που μας ανακούφισε. Από την άλλη πλευρά, απέτυχε σε σχέση με την εξαγγελία του 2017 να μειώσει τα ποσοστά της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν, που τα αύξησε κατά 7,5%, συγκριτικά με τα πριν από 5 χρόνια αποτελέσματα.
Σε αυτό το πλαίσιο διαβάσαμε αναλύσεις που εκτρέπονται από αυτό που θα περίμενε κανείς ως μια λελογισμένη αποτίμηση των αποτελεσμάτων, μάλλον γιατί κατά την άποψή μας το φίλτρο και τα ερμηνευτικά εργαλεία είναι «ελληνικής κατασκευής και προελέυσεως. Με στόχο, δηλαδή, τα μηνύματα να αφορούν μόνο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό και να απευθύνονται σε συγκεκριμένη δεξαμενή ψήφων, το λεγόμενο «αντισύριζα μέτωπο».
Πρώτο ιδιότυπο «σύμπτωμα» αυτών των αποτιμήσεων είναι ότι η ανάλυση των αιτίων της ανόδου της ακροδεξιάς γίνεται μέσα από μια νεφελώδη επίκληση του όρου «λαϊκισμού» που αποδίδεται ανεξαιρέτως και αφοριστικά σε όσους μιλούν για κοινωνικο-οικονομικά αίτια και για τις σκληρές αντικοινωνικές πολιτικές που εφάρμοσε εδώ και πέντε χρόνια ο πρόεδρος Μακρόν. Δηλαδή δεν αναφέρεται καμιά αιτία και φταίει ο «αδαής» και «αχάριστος» λαός.
Δεύτερο «σύμπτωμα», το «ξίνισμα» όταν ο Μακρόν ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο γύρο, μίλησε για αύξηση των συντάξεων και μείωση του ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση. Όταν συνέβαιναν αυτά στη Γαλλία με τον «ένοικο» του μεγάρου των Ελιζέ να τρέχει να προσεγγίσει την Αριστερά, στην Ελλάδα κάποιοι έλεγαν ότι «το πρόγραμμα της Λεπέν έχει αριστερή ταυτότητα»!
Τρίτο και καινοφανές ιδεοληπτικό «σύμπτωμα», είναι ότι η επικράτηση Μακρόν αποτελεί μια απάντηση στους «φιλοπουτινικούς», επειδή η Λεπέν έχει σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο. Και αυτά όταν είναι σαφές ότι ο πρόεδρος και Μακρόν -και σωστά- έχει κρατήσει μια εξαιρετικά σοβαρή στάση μετά την εγκληματική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, επιδιώκοντας η Ρωσία να αποτελέσει μέρος της λύσης, παρά την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και του καταστροφικού πολέμου που διεξάγει.
Επειδή, λοιπόν, επίκεινται οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία και το φάντασμα της ακροδεξιάς πλανάται ακόμη ισχυρό πάνω από τη χώρα του Βολταίρου, του Μοντεσκιέ, του Ρουσό αλλά και της Ευρώπης, θα ήταν πιο σώφρων οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι του «μετώπου της λογικής» να μην επιμένουν σε υπερ-κρατικές προβολές για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, γιατί πολύ απλά, επειδή οι περισσότεροι έχουν το χάρισμα του γραπτού λόγου, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τον βασικό στόχο που είναι η τελική νίκη της δημοκρατίας απέναντι σε αυτούς που την επιβουλεύονται.
Με αυτά κατά νου, καθώς και με τις διακηρύξεις του το βράδυ των εκλογών από τον Πύργο του Άιφελ, ο Εμμανουέλ Μακρόν και οι πιο φανατικοί του οπαδοί μάλλον θα απορούσαν με αυτά που γράφουν και δηλώνουν κάποιοι εγχώριοι αυτόκλητοι υποστηρικτές του, που εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως» και μάλιστα της θέλουμε να ελπίζουμε πρώην πολιτικής του…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος- ιστορικός)