Εκατόν τριάντα έξι χρόνια, μετά την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του Σικάγο, τίποτα δεν είναι ίδιο, αλλά και τίποτα δεν έχει αλλάξει, για τους εργαζομένους, ανά τον κόσμο.
Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά, τιμάται στην σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, που πέρα από τις εκατόμβες των νεκρών και την παραγόμενη ανθρωπιστική κρίση, γεννάει νέα δεινά, για την παγκόσμια εργατική τάξη.
Οι πολυεθνικές της ενέργειας και οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, διαγκωνίζονται να επικρατήσουν, σε ένα νέο πολύ-πολικό κόσμο, όπου το κέντρο βάρους, μετατοπίζεται συνεχώς, από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό.
Από την ανθρωπότητα απουσιάζουν (ή έστω βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση) τα ιδεολογικά αντίβαρα, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες, να καλούνται να διαλέξουν, ανάμεσα σε ένα παρηκμασμένο νεοφιλελευθερισμό, που οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και σε ένα δεσποτικό ολοκληρωτισμό, που δεν διστάζει στα πλαίσια ενός συνεχώς εντεινόμενου γεωπολιτικού αναθεωρητισμού, να χαράσσει ξανά, τα σύνορα της Ευρώπης.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος υποβαθμίζεται συνεχώς στον παγκόσμιο καταμερισμό κεφαλαίου και εργασίας και μαζί της, συνθλίβονται και οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις, του εργατικού κινήματος. Η Ευρώπη των μονοπωλίων επικρατεί, έναντι της Ευρώπης της αλληλεγγύης των λαών. Τα πρόσφατα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών, οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό.
Η χώρα μας βιώνει τα αποτελέσματα της κρίσης ακόμα πιο έντονα, λόγω των μεγάλων διαρθρωτικών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Ο κοινωνικός εκφασισμός και η αλλοτρίωση των συνειδήσεων, αποκτά γενικευμένα χαρακτηριστικά.
Από τον αγώνα για το οχτάωρο, πριν από 136 χρόνια, περάσαμε στην εποχή του on call 24/7(εργαζόμενος σε συνεχή ετοιμότητα), στην εποχή του εργαζόμενου «λάστιχο», με εξευτελιστικές αμοιβές, δίχως δικαιώματα, δίχως ασφάλεια στην εργασία, δίχως αξιοπρέπεια.
Ο λιμενεργάτης Δημήτρης Δαγκλής διαμελίστηκε, πριν από μερικούς μήνες, στις εγκαταστάσεις της COSCO. Μόλις την περασμένη Πέμπτη είχαμε και άλλο (παραλίγο θανατηφόρο) εργατικό ατύχημα, στις ίδιες εγκαταστάσεις. «Οι γιατροί στα νοσοκομεία του Πειραιά, μας ξέρουν με το μικρό μας όνομα», δηλώνει ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στην κινεζική εταιρία, αναδεικνύοντας την συχνότητα των εργατικών ατυχημάτων. Η υγεία και ασφάλεια στην εργασία, αποδεικνύεται όνειρο θερινής νυκτός.
«Κοιμόμουν επί τρεις μήνες στο αυτοκίνητο», δηλώνει εργαζόμενη (σεζόν) σε τουριστική επιχείρηση στη Μύκονο, λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, που παρείχε ο εργοδότης. Στοιβαγμένοι τρεις και τέσσερις εργαζόμενοι σε μια γκαρσονιέρα, πληρώνοντας ενοίκιο 26.000 ευρώ το χρόνο, δουλεύοντας 10ωρα και 12ωρα, με ειδικούς πάτους παπουτσιών, μήπως και γλιτώσουν τα γόνατα, για ένα μισθό, που είναι κατά κανόνα, κάτω από 1.000 ευρώ, δίχως ένσημα, δίχως ρεπό, δίχως ζωή, συνοψίζουν το μοντέλο, που συνοδεύει το «επιτυχημένο» τουριστικό προϊόν, της χώρας μας.
Τα τελευταία χρόνια έχουν πεθάνει 11 διανομείς και δεκάδες έχουν τραυματιστεί εν ώρα εργασίας. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί αποτρόπαιο περιστατικό ξυλοδαρμού υπαλλήλου από πρώην εργοδότη του. Σύμφωνα με την καταγγελία που δέχθηκε η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων, ο πρώην εργοδότης τον γρονθοκόπησε αρκετές φορές και μάλιστα με χρήση σιδερογροθιάς, προκαλώντας του κατάγματα στα ζυγωματικά. Αυτή είναι η εικόνα των «αόρατων» που δεν φτάνει στα ΜΜΕ.
Μα και στα γραφεία-καταστήματα, των μεσαίων και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Απλήρωτα ωράρια, εντατικοποίηση της εργασίας και συμπίεση του εργατικού κόστους, μπράβοι και συνοδεία στα ΑΤΜ για να επιστραφούν τα «δώρα», εκβιασμοί και απειλές, συνθέτουν την εικόνα, στην πλήρως απορυθμισμένη ελληνική αγορά εργασίας.
Η ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, βαρύνει και την παρούσα κυβέρνηση, που με χειρουργικές παρεμβάσεις σε ασφάλιση και εργασία, τα τελευταία 3 έτη, συνεχίζει να δημιουργεί, κοινωνικά ερείπια. Από τις απλήρωτες υπερωρίες και το χτύπημα του 8ώρου, την απελευθέρωση των απολύσεων, τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, μέχρι τον αφανισμό των συνδικάτων, η κυβέρνηση της ΝΔ, θα μείνει στην ιστορία, ως η πιο αντικοινωνική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, θα θυμούνται τον Πρωθυπουργό, σαν τον πολιτικό που ιδιωτικοποίησε την επικουρική ασφάλιση, που ιδιωτικοποίησε τον ΟΑΕΔ, σαν τον Πρωθυπουργό που έκοψε τα βοηθήματα ακόμα και των ανέργων. Στα έργα και τις ημέρες του κ. Μητσοτάκη, καταγράφεται η καθήλωση των κατώτατου μισθού για 2,5 έτη. Η ελάχιστη αύξηση που δίνεται από 1.5.2022 δεν αναιρεί τις τεράστιες ευθύνες για την φτωχοποίηση των εργαζομένων. Είναι γνωστό ότι, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έχει πέσει κατά 15% και με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό να καλπάζουν, οι εργαζόμενοι έχουν χάσει πολλά περισσότερα, από τα επιπλέον 44 ευρώ, που θα λάβουν τις προσεχείς ημέρες. Τελικά, η κυβέρνηση, μεταξύ των εργαζομένων και της αισχροκέρδειας, αποφάσισε να ταχθεί με το μέρος της δεύτερης.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα περιθώριο για εφησυχασμό. Καμιά παραίτηση, καμία υποχώρηση, δεν έφερε πότε, το δίκιο πιο κοντά.
Τα αιτήματα είναι συγκεκριμένα:
- Αύξηση του κατώτατου μισθού, στα 800 ευρώ
- Αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στο καθεστώς που ίσχυε πριν το 2010
- Ενίσχυση της Επιθεώρησης Εργασίας
- Καταπολέμηση της ανασφάλιστης εργασίας, σταθερή και μόνιμη δουλεία για όλους
- Μέριμνα για την τήρηση της νομοθεσίας για την υγεία και ασφάλεια στην εργασία
- Αποκατάσταση του δικαιώματος της απεργίας
- Κατάργηση των αντεργατικών μνημονιακών νόμων της τελευταίας δεκαετίας
Οι εργαζόμενοι δεν ζητιανεύουν. Ξέρουν ονόματα και διευθύνσεις και είναι βέβαιο ότι, σύντομα, θα στείλουν τον δικό τους λογαριασμό, εκεί κάπου στην Πειραιώς.
(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος - Εργατολόγος)