Είτε αναγκάσει τον Μακρόν είτε όχι να τον διορίσει Πρωθυπουργό της συγκατοίκησης ο Μελανσόν, έχει την θέση του στην πολιτική ιστορία της Γαλλίας.
Η ριζοσπαστική προεκλογική του πλατφόρμα, λαϊκιστική σύμφωνα με τον Ολάντ και τις ηγετικές προσωπικότητες του πάλαι ποτέ κραταιού και οριστικά πλέον εξαερωθέντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, παρ' ολίγο να τον στείλει στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών απέναντι στον Μακρόν.
Μετεκλογικά μέσα σε δύο σχεδόν βδομάδες πέτυχε την συσπείρωση των οικολόγων και όλων των συνιστωσών της Γαλλικής Αριστεράς εν όψει των Βουλευτικών Εκλογών του Ιουνίου.
Έτσι επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι η ριζοσπαστικοποίηση της Σοσιαλδημοκρατίας και Κεντροαριστεράς είναι σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την αξιοπιστία της ως παράταξης με εναλλακτικό πρόγραμμα κυβερνητικής διαχείρισης.
Προηγήθηκαν η Πορτογαλία και η Ισπανία όπου οι Κόστα και Σάλτσες έδωσαν σκληρές εσωκομματικές μάχες για να αποτρέψουν τον σχηματισμό κυβερνήσεων έκτακτης ανάγκης για την διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Σε ότι αφορά τους Σοσιαλιστές στην Γαλλία πριν από μερικούς μήνες παρέπεμπε σε ένα παλαιότερο εκλογικό Ναδίρ στις Προεδρικές Εκλογές του 1969 όπου ο σοσιαλιστής υποψήφιος Ντεφέρ έλαβε ποσοστό 5% με τον υποψήφιο του ΓΚΚ Ντικλό να συγκεντρώνει ποσοστό 21!
Οι Σοσιαλιστές πήραν τότε το μήνυμα πραγματοποίησαν στρατηγική στροφή προς τα αριστερά υπόγραψαν πρόγραμμα συγκυβέρνησης με το Κομμουνιστικό Κόμμα και πρόβαλλαν από το 1974 ως κυβέρνηση σε αναμονή
Ποιο μήνυμα μπορούμε να διαβάσουμε αθροιστικά από την κυριαρχία του Μελανσόν στην Γαλλική Αριστερά αλλά και την πολιτική αντοχή των Σάντσεθ και Κόστα στην Μαδρίτη και στην Λισσαβόνα;
Δίχως αμφιβολία την απόρριψη της κεντρώας μετάλλαξης της ιστορικής Σοσιαλδημοκρατίας Κεντροαριστεράς και την αναζήτηση μιας μέσης ρεαλιστικής γραμμής πλεύσης που να ενσωματώνει την ακραία οργή και κοινωνική δυσαρέσκεια για την ακραία συμπίεση στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η Αριστερά ανασυγκροτείται στην Γαλλία σε μια κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, δυόμιση χρόνια Πανδημίας συν το παράπλευρο κόστος των κυρώσεων που έχει επιβάλλει η Δύση στην Ρωσία θέτουν επί τάπητος την πρόκληση της χάραξης μιας νέας στρατηγικής για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ομιλία Ντράγκι στο Ευρωκοινοβούλιο και οι γνωστές θέσεις Μακρόν αν βρουν ανταπόκριση από την Γερμανία θα είναι μια στρατηγική ανατροπή που θα απαλλάξει την Σοσιαλδημοκρατία –Κεντροαριστερά της Γηραιάς Ηπείρου από ένα άκαμπτο δημοσιονομικό πλαίσιο που δεν αφήνει περιθώριο ούτε στην πιο στοιχειωδώς διαφοροποιημένη εναλλακτική πρόταση διαχείρισης.
Με δυο λόγια η ριζοσπαστικοποίηση της κυβερνώσας Αριστεράς που φαινόταν να είναι ασύμβατη με την σκληρή πραγματικότητα της Γερμανικής Ευρωζώνης δεν αποκλείεται να προβάλλει ως αυριανός ρεαλισμός, ως προαπαιτούμενο για την διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής σταθερότητας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος - διεθνολόγος)