Από τις πρώτες μέρες της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία κυριαρχούσε το σενάριο ενός πολέμου με προεξοφλημένη ημερομηνία λήξης την επέτειο της συνθηκολόγησης της Ναζιστικής Γερμανίας στις 9 Μαΐου.
Ταυτόχρονα κυκλοφορούσε και το σενάριο ενός πολέμου-αστραπή (Blitzkrieg) που το αργότερο σε 72 ώρες θα επέτρεπε την κατάληψη του Κιέβου.
Αν θεωρήσουμε ότι τα παραπάνω ήταν προσδοκίες της Μόσχας, η μη υλοποίηση τους οδηγεί αυτόματα στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία, όποια και να είναι η τελική έκβαση της σύγκρουσης, έχει ηττηθεί από την πρώτη φάση του πολέμου.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μάλλον μέρος των επιχειρήσεων παραπληροφόρησης και των δύο πλευρών παρά αποτύπωση της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα μάλλον δείχνει μια παρατεταμένη σε διάρκεια σύγκρουση με την μεγαλύτερη προσδοκία να μην είναι άλλη παρά μια εύθραυστη εκεχειρία που θα απειλείται σε καθημερινή βάση από τις κορυφώσεις ενός σκληρού πολέμου φθοράς.
Οι ΗΠΑ επενδύουν στην φθορά της ρωσικής ισχύος και στην αποσταθεροποίηση ή έστω την αποδυνάμωση του καθεστώτος Πούτιν.
Χωρίς ορατή εναλλακτική λύση για το Κρεμλίνο είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η Ουάσιγκτον επιθυμεί πέραν της ρητορικής μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση μιας χώρας που διαθέτει 5000 πυρηνικές κεφαλές.
Η Ρωσία από την μεριά της επενδύει στην σκληρή δοκιμασία των αντοχών των ευρωπαίων συμμάχων της Ουάσιγκτον που θα πρέπει να διαχειριστούν ταυτόχρονα πολλές ταυτόχρονες κρίσεις:
-Ενεργειακή Κρίση
-Επισιτιστική Κρίση
-Προσφυγικό
-Εκτόξευση αμυντικών δαπανών
Όλα τα παραπάνω, αν προστεθούν στην συμπίεση των ευρωπαϊκών κοινωνιών από μια σχεδόν δεκαπενταετία σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας αλλά και δυόμιση χρόνια Πανδημίας, συνθέτουν μια εκρηκτική κατάσταση.
Ο πόλεμος φθοράς είναι από ότι φαίνεται το πεδίο που έχουν επιλέξει να αναμετρηθούν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία με πεδίο μάχης την Ουκρανία και με την υπόλοιπη Ευρώπη να εισπράττει τις παρενέργειες της σύγκρουσης.
Μια προσεκτική ματιά στην ομιλία Πούτιν στην Κόκκινη Πλατεία αναδεικνύει την εισβολή στην Ουκρανία ως μονόδρομο, καθώς η Ρωσία αντιμετώπιζε υπαρξιακές προκλήσεις με συνέπεια η προοπτική μιας παρατεταμένης σύγκρουσης να προεξοφλείται ως αναπόφευκτη.
Πόλεμος φθοράς και όχι μόνον, καθώς μια παρατεταμένη σύγκρουση στην Ουκρανία θέτει σε αμφισβήτηση την δυνατότητα των ΗΠΑ να προωθούν μια αντικινεζική συσπείρωση στον Ινδικό –Ειρηνικό, αλλά και να προωθούν τα ζωτικά τους συμφέροντα στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι η πολεμική σύγκρουση δι΄ αντιπροσώπων ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ουκρανία θυμίζει τις πολεμικές συγκρούσεις στην Ευρώπη στην περίοδο 1815 έως 1914 όπου δεν υπήρξε μεν γενικευμένη σύγκρουση αλλά οριοθετημένες γεωγραφικά συρράξεις που διόρθωναν την ισορροπία δυνάμεων στην Γηραιά Ήπειρο χωρίς να την αμφισβητούν με την μετάλλαξη τους σε συγκρούσεις ηπειρωτικής κλίμακας όπως οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)