Με δεδομένο ότι προφανώς θα στηρίξω όποιον/α εκλεγεί, να σας πω για εκείνον/η που θα ήθελα να εκλεγεί και τα κριτήρια επιλογής.
- Θέλω να έχει διαβάσει Ιστορία .
- Να ξέρει την ιστορία του ελληνικού αριστερού κινήματος. Με σεβασμό σε αυτούς που την έγραψαν αλλά χωρίς ωραιοποιήσεις και δογματική νοσταλγία. .
- Από αυτήν την Ιστορία – παλιά και τελείως πρόσφατη- να μπορεί να κρατήσει την φλόγα και να αφήσει πίσω την στάχτη.
- Να συμφωνεί με τους όρους πληθυντική Αριστερά / ευρύτερη προοδευτική παράταξη και να τον/ την εμπνέουν. Να αναζητά το σύγχρονο σύνορο ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά.
- Να μην είναι αντι ΠΑΣΟΚ, ούτε να θέλει να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία σε νεο ΠΑΣΟΚ.
- Να μην αναζητά το Ποτάμι εντός μας. Να ενδιαφέρεται για την ουσία και όχι για το επικοινωνιακό περιτύλιγμα.
- Να έχει συνειδητοποιήσει ότι το 35% προέκυψε σε μια ανεπανάληπτη κατά πάσα πιθανότητα συγκυρία για το προβλεπτό μέλλον. Ότι το 18% αποτελεί εξαιρετική βάση εκκίνησης.
- Να έχει πολιτική συμμαχιών. Να θέλει να το κάνει όπως πρόσφατα οι Ισπανοί, με κυβέρνηση νικητών της πληθυντικής Αριστεράς .
- Να έχει συνειδητοποιήσει ότι πολιτική συμμαχιών χωρίς ένα ποσοστό λήθης για το παρελθόν δεν ευδοκιμεί .
- Να υπερασπίζεται πρωτίστως τον κόσμο της εργασίας αλλά ταυτοχρόνως να συνειδητοποιεί ότι είναι απαραίτητες ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες για να συγκροτηθεί πλειοψηφία νίκης.
- Να είναι με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες , να προωθεί χωρίς εκπτώσεις τα δικαιώματα όσων για ποικίλους λόγους πιέζονται και περιθωριοποιούνται .
- Να αντιλαμβάνεται τις προκλήσεις που επιφέρει η κλιματική αλλαγή και οι τεχνολογικές εξελίξεις, ιδιαίτερα η τεχνητή νοημοσύνη.
- Να αγωνίζεται για τους πολλούς αλλά να έχει την δύναμη να σταθεί απέναντι τους όταν προδήλως σφάλλουν. Τότε να αγνοεί το πολιτικό κόστος.
- Πιο συγκεκριμένα για το προηγούμενο να έχει σαν οδηγό την στάση του Τσίπρα στην Συμφωνία των Πρεσπών και του Σημίτη στο ζήτημα των ταυτοτήτων.
- Δεν αρκεί να συμφωνεί γενικώς με την Συμφωνία των Πρεσπών. Πρέπει το πνεύμα της να διαπεράσει την εξωτερική πολιτική.
- Στα ελληνοτουρκικά να είναι σταθερά υπέρ της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, του διαλόγου και της παραπομπής στην Χάγη της βασικής διαφοράς για Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ,
- Να έχει σαφή επίγνωση της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον εθνικισμό . Να μην σέρνεται πίσω από Μπελέρηδες.
- Να γνωρίζει ότι θα είναι Πρόεδρος με αυξημένη μεν νομιμοποίηση αλλά θα λειτουργεί δεσμευόμενος/η από τις συλλογικές αποφάσεις .
- Τέλος να επιμένει στο ύφος και το ήθος της Αριστεράς. Η αριστερά δεν κρίνεται μόνο από το πρόγραμμα της αλλά και από την συμπεριφορά των ανθρώπων της. Εχθροπάθεια, μίσος, προγραφές, μαγκιές, εξυπνακισμοί και γκλαμουριά δεν έχουν σχέση με την Αριστερά.
Αυτά πολύ συνοπτικά. Προφανώς υπάρχουν και άλλα κριτήρια. Εγώ προτάσσω αυτά με επίγνωση ότι είμαι πεισματικά παραδοσιακός. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το κόμμα δεν είναι αυτοκίνητο για να το αγοράσεις και σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχεις δίπλωμα οδήγησης.
Ελπίζω ότι μπορώ να διακρίνω τον φρέσκο αέρα από τον κοπανιστό. Άλλοι αλλιώς θα ιεραρχούσαν τις προτεραιότητες. Μπορώ να δεχθώ ότι σε αυτή την φάση θα υπάρξουν – λόγω της εκλογικής πολυσυλλεκτικότητας- κάποιες αποσιωπήσεις σε κάποια ζητήματα. Όσο λιγότερες όμως, τόσο καλύτερα. Τόσο για το κόμμα, όσο και για τον / την υποψήφιο/α Πρόεδρο. Γιατί όσο αυξάνει η γενικολογία τόσο ενισχύεται η μεταπολιτική, η αμετροέπεια, ο παραγοντισμός και ο μεσσιανισμός, το παρακμιακό κλίμα, εντέλει η επικοινωνία σε βάρος της ουσίας. Τούτων δεδομένων από όσα γνωρίζω και από όσα διαισθάνομαι επιλέγω την Εφη Αχτσιόγλου. Είναι παλιά όσο χρειάζεται και νέα όσο απαιτείται. Υποστηρίζει μια συντεταγμένη διεύρυνση με αρχές και όρια. Πατάει στο έδαφος. Είναι μια σύγχρονη αριστερή.
(Ο Νίκος Μπίστης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πρώην υπουργός)
