H Μόντσα είναι μία μικρή πόλη 120.000 περίπου κατοίκων, στην καρδιά της Λομβαρδίας. Είναι βέβαιο, ότι στη συγκεκριμένη περιοχή της Βόρειας Ιταλίας, υπάρχουν άλλες πόλεις που εμφανίζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η Μόντσα χρωστάει τη φήμη της στον περίφημο αυτοκινητόδρομο και το GrandPrix, που διεξάγεται εκεί. Και ευτυχώς… Διότι αν δεν υπήρχε και η Φόρμουλα 1, ο αμέσως επόμενος λόγος για να τη θυμάται κανείς είναι η περίφημη Μοναχή της Μόντσα, πρωταγωνίστρια στο ιστορικό μυθιστόρημα «Οι Μελλόνυμφοι» («Ipromessisposi») του Αλεσάντρο Μαντσόνι.
Ο Μαντσόνι γράφει τους «Μελλόνυμφους», το 1827, όταν δηλαδή αρχίζει να ξυπνάει στην ψυχή των ιταλικών λαών η ιδέα της δημιουργίας ενός ενιαίου κράτους, όπως αυτό που συστάθηκε το 1861 και αποτελεί τη σημερινή Ιταλία.
Χρησιμοποιεί την ιστορία ενός πραγματικού προσώπου, της Μαριάνα ντε Λέβια, η οποία καταγόμενη από ευγενική καταγωγή, καταλήγει μοναχή στο Μοναστήρι της Μόντσα, το 1591. Η ζωή της στο Μοναστήρι, ωστόσο, πιο πολύ χαρακτηρίζεται από σκάνδαλα, και ίντριγκες, ακόμα και δολοφονίες, παρά με την αφοσίωσή της στον Θεό. Έτσι, η Μοναχή της Μόντσα είναι ένα από τα σύμβολα της διαφθοράς και της αντίδρασης.
Το μυθιστόρημα του Μαντσόνι θεωρείται το λογοτεχνικό έργο πάνω στο οποίο θεμελιώνεται, τόσο το ιταλικό «Risorgimento» (= «αναβίωση»), όσο και η σημερινή ιταλική γλώσσα, αφού ο Μαντσόνι δε γράφει στη διάλεκτο της πόλης του, του Μιλάνου, αλλά προτιμάει την Τοσκάνικη διάλεκτο, ως την πιο αντιπροσωπευτική του Ιταλικού Έθνους. Όχι τυχαία… Επέλεξε τη γλώσσα του Δάντη, του Βοκάκιου και του Πετράρχη και, όπως λέει ο ίδιος ο Μαντσόνι, πριν γράψει τους «Μελλόνυμφους», πήγε να πλύνει τα ρούχα του στον Άρνο, το ποτάμι που διασχίζει τη Φλωρεντία, την πρωτεύουσα της Τοσκάνης.
Η Μόντσα στη Σέρια Α
Ο αθλητισμός και κυρίως το ποδόσφαιρο, είναι μία πολύ καλή αφορμή προβολής ενός τόπου. Έτσι, η… ξεχασμένη Μόντσα από φέτος, θα έχει την ευκαιρία να πάρει τη θέση της στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ιταλίας, αφού, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ποδοσφαιρική ομάδα της θα πάρει μέρος στο πρωτάθλημα της ΣέριεA, το περίφημο «Καμπιονάτο». Και πίσω από την ιστορική επιτυχία της ποδοσφαιρικής ομάδας υπάρχει ένας παλιός γνώριμος: ο «Καβαλιέρε» Σίλβιο Μπερλουσκόνι!
Μπερλουσκόνι και Μίλαν: η μεγάλη κληρονομιά
Η σχέση του Μπερλουσκόνι με το ποδόσφαιρο ξεκινάει το 1986, όταν ο ήδη ηγέτης της αυτοκρατορίας επιχειρήσεων Fininvest και ΜΜΕ Mediaset, αγόρασε τη Μίλαν, που τότε, βρισκόταν στα πρόθυρα της πτώχευσης. Ο Μπερλουσκόνι, όχι μόνο την έσωσε από την καταστροφή, αλλά την κατέστησε μία από τις πιο επιτυχημένες και πιο θεαματικές ποδοσφαιρικές μηχανές, που έχουν δει ποτέ τα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Και όσο και αν κανείς μπορεί να συμπαθεί ή όχι τον «Καβαλιέρε», θα πρέπει να του αναγνωρίσει ότι η επιτυχία αυτή, δεν ήταν μόνο προϊόν των χρημάτων. Άλλωστε, και άλλοι ξόδεψαν πολλά χρήματα, αλλά την μπάλα που έχουμε δει από τη Μίλαν, δεν την είδαμε ούτε από τη Γιουβέντους του Ανιέλι, ούτε από την Ίντερ του Μοράτι. Ούτε φυσικά συγκρίνονται οι ευρωπαϊκοί τίτλοι των «Ροσονέρι», με αυτούς της «Vecchia Signora» και των «Νερατζούρι».
Ο Μπερλουσκόνι μέσω της Μίλαν υπηρέτησε το ποδόσφαιρο, που απέδειξε ότι το κατέχει πολύ καλά. Το αποδεικνύουν οι επιλογές του. Ο πρώτος προπονητής που επέλεξε ήταν ο τότε άγνωστος Αρίγκο Σάκι, που προπονούσε την (επίσης άσημη, τότε) Πάρμα, ομάδα β’ Εθνικής. Οι ποδοσφαιριστές που πήρε υπηρέτησαν άριστα το αγωνιστικό πλάνο του Σάκι. Και όταν έφυγε ο Σάκι και οι παίκτες του, ήρθαν άλλοι, ακόμα καλύτεροι.
Έτσι, η Μίλαν του Μπερλουσκόνι κυριάρχησε σχεδόν για μία 20ετία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κατακτώντας πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών: 1989, 1990, 1994, 2003 και 2007.
Εκτός από τις ποδοσφαιρικές παραστάσεις των «ροσονέρι» των τριών Ολλανδών Γκούλιτ, Ράικαρντ και Φαν Μπάστεν, οι φίλαθλοι θα θυμούνται την εκπληκτική ποδοσφαιρική παράσταση που έδωσε η Μίλαν, με προπονητή τον Φάμπιο Καπέλο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1994, στην Αθήνα. Ντεζαιγί, Σαβίτσεβιτς, Μαλντίνι, Μασάρο, Τασότι, έδωσαν στην Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ ένα από τα πιο σκληρά ποδοσφαιρικά μαθήματα της Ιστορίας των ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Το τελικό 4-0 τα λέει όλα!
Όλα αυτά ήταν δημιουργήματα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι…
Υπηρέτης του ποδοσφαίρου;
Ήταν όμως ο 85χρονος σημερινός Πρόεδρος της ACMonza ένας αγνός υπηρέτης του ποδοσφαίρου ή είχε και δεύτερες σκέψεις;
Ο Μπερλουσκόνι δεν είχε έρθει στις 18 Μαΐου 1994, στην Αθήνα, να δει τον τελικό της Μίλαν με την Μπαρτσελόνα… Την ίδια ώρα που η ομάδα του θάμπωνε την Ευρώπη, βάζοντας τέσσερα γκολ, ο «Καβαλιέρε» ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης από το ιταλικό Κοινοβούλιο. Στο λόγο του, επικαλέστηκε τις επιτυχίες της Μίλαν, για να δείξει πόσο επιτυχημένος είναι ως επιχειρηματίας και πώς αναλόγως είναι ικανός να πετύχει και ως Πρωθυπουργός. Εκείνο το βράδυ, ο Σίλβιο εκτός από το Κύπελλο Πρωταθλητριών πήρε και την εξουσία (βλ. ψήφο εμπιστοσύνης), στηριζόμενος στις ψήφους της ιταλικής ακροδεξιάς και των εθνικιστών της Λέγκας του Βορρά.
Κάπως έτσι, σχηματίστηκε η πρώτη Κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Κάπως έτσι, ο Ιταλός πολιτικός (;), επιχειρηματίας (;), μεγιστάνας (;) κατάφερε να εισβάλει στην ιταλική πολιτική ζωή και να καλύψει το κενό που άφησαν πίσω του η κατάρρευση της Χριστιανικής Δημοκρατίας και (κυρίως) του Σοσιαλιστικού Κόμματος, οι ηγέτες των οποίων είτε κατέληξαν στη φυλακή ή έφυγαν στην εξορία, λόγω της καταιγίδας που είχε προκαλέσει η επιχείρηση «Καθαρά Χέρια».
Από τότε, ο Μπερλουσκόνι έγινε παράγοντας της ιταλικής πολιτικής ζωής. Δεν τον σταμάτησαν ούτε τα σκάνδαλα με τα ροζ πάρτι με ανήλικες κοπέλες, ούτε οι οικονομικές ατασθαλίες και οι διώξεις για φοροδιαφυγή… Ήταν πάντοτε παρών. Άλλωστε, επέστρεψε στην πρωθυπουργία άλλες τρεις φορές: το 2001, το 2005 και το 2008. Σε τέτοιο βαθμό, που ο Ρομπέρτο Μπενίνι να αναγκαστεί να πει: «Σίλβιο, και εμείς χρωστάμε στην εφορία, αλλά δεν θα γίνουμε και πρωθυπουργοί, γι’ αυτό το λόγο!».
Η κληρονομιά στη Μίλαν
Η Ιστορία θα κρίνει τί θα αφήσει ο Μπερλουσκόνι στην ιταλική πολιτική και, κυρίως στην ιταλική κοινωνία… Άλλωστε, φαίνεται ότι οι λογαριασμοί του με αυτή δεν έχουν ακόμα τελειώσει. Μπορούμε, όμως, εκ του ασφαλούς, να κρίνουμε τί άφησε στη Μίλαν, μετά την αποχώρησή του από αυτήν το 2012. Πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών, Οκτώ Πρωταθλήματα Ιταλίας, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, δεν είναι λίγα. Πιο πολύ και πάνω απ’ όλα, όμως, αναμφισβήτητα στη Μίλαν άφησε το πνεύμα της Οργάνωσης και το πνεύμα του Νικητή. Μία γενιά ανθρώπων που γεννήθηκαν ποδοσφαιρικά και ανδρώθηκαν στα κόκκινα και μαύρα αυτής της ιστορικής ομάδας. Μία γενιά στελεχών που έμαθαν το ποδόσφαιρο, μέσω της Μίλαν.
Με πρώτο και καλύτερο τον Πάολο Μαλντίνι. Ο «Bel Paolo» (= «ο όμορφος Πάολο»), σε ηλικία 16 ετών έγινε (και παραμένει) ο νεότερος ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα της Μίλαν. Ή μάλλον, φόρεσε μόνο τη φανέλα της Μίλαν! Πρώτος σε συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου, με 902(!)πανηγύρισε επτά πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και πέντε Σούπερ Καπ Ιταλίας, 5 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (3 Τσάμπιονς Λιγκ) και δύο Διηπειρωτικά…
Οι σημερινοί αμερικάνοι ιδιοκτήτες της Μίλαν, αφού είδαν και αποείδαν και προκειμένου να ξεπεράσει η ομάδα τα δεκαετή πέτρινα χρόνια, χωρίς τίτλους, το περασμένο καλοκαίρι, προσέλαβαν τον Πάολο Μαλντίνι, ως Τεχνικό Διευθυντή. Και ο Μαλντίνι, στα 54 χρόνια του, ακόμα πιο «στιλάτος» και ακόμα πιο γοητευτικός από τότε που ήταν ποδοσφαιριστής, βάζοντας όλη την πείρα, όλη τη γνώση και όλο το πνεύμα της «σχολής Μπερλουσκόνι», οδήγησε αμέσως, την ομάδα στην κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος και μάλιστα με χαμηλότερο μπάτζετ από όλους τους ανταγωνιστές του.
Αποδείχθηκε, με αυτόν τον τρόπο, ότι η κληρονομιά του Μπερλουσκόνι στη Μίλαν, δεν ήταν μόνο τα Κύπελλα.
Ο Σίλβιο και η Μοναχή της Μόντσα…
Και ο Σίλβιο; Τί να κάνει άραγε; Σύμφωνα με το politico.eu, πίσω από την πρόσφατη κυβερνητική κρίση στην Ιταλία και την πτώση της Κυβέρνησης Ντράγκι βρίσκεται ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι τόσο ο Μπερλουσκόνι, όσο και ο εθνικιστής Σαλβίνι, πίεζαν τον Ντράγκι να προχωρήσει σε φορολογική μεταρρύθμιση. Ο Ντράγκι αρνήθηκε και ο Μπερλουσκόνι, με τον Σαλβίνι, αλλά και την ηγέτιδα του φασιστικού κόμματος Τζόρτζια Μελόνι αποφάσισαν τον ρίξουν. Η ατάκα του Μπενίνι, περί χρεών στην εφορία και την πρωθυπουργία, μοιάζει να είναι διαχρονική.
Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού στην Ιταλία είναι ούτως ή άλλως δεδομένη. Όπως δεδομένη είναι και η ιστορική επιτυχία της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μόντσα, που φέτος θα αγωνίζεται στα μεγάλα σαλόνια. Μάλιστα, φαίνεται ότι δεν έχει σκοπό να παίξει το ρόλο της… σταχτοπούτας. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει ήδη αγοράσει δεκατρείς καινούργιους ποδοσφαιριστές και έπεται συνέχεια.
Ποιος ξέρει, αν οι φιλοδοξίες της ποδοσφαιρικής ομάδας που ελέγχει ο «Καβαλιέρε» αποδειχθούν χρήσιμες και για τις περαιτέρω πολιτικές φιλοδοξίες του. Αν δηλαδή, υπηρετεί πραγματικά τον Θεό του ποδοσφαίρου ή αν, σαν άλλη Μοναχή της Μόντσα, η αφοσίωση στο Θεό είναι απλώς ένα πρόσχημα.
Το σίγουρο είναι ότι αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το ποδόσφαιρο και για άλλους (δεύτερους) σκοπούς, θα πρέπει να ξέρεις να το υπηρετείς καλά. Και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε αυτόν τον τομέα αποδείχθηκε Μέγας Δάσκαλος.
(Ο Κώστας Καρβουναρίδης είναι Δικηγόρος – Μάστερ Αθλητικού Δικαίου και Μάνατζμεντ/Διεθνές Κέντρο Αθλητικών Σπουδών CIES – FIFA)
