Το είπε ο Μιχαήλ Άγγελος πριν από έξι αιώνες: «Ό μεγαλύτερος κίνδυνος για τους περισσότερους από εμάς είναι όχι το να σημαδεύουμε πολύ ψηλά και να μην πετυχαίνουμε τον στόχο μας, αλλά το να τοποθετούμε τον στόχο μας πολύ χαμηλά και να τον πετυχαίνουμε»...
Η χώρα κινείται σε χαμηλή τροχιά. Συνεχίζει να υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής βούλησης και μία έκδηλη κοινωνική αδυναμία για ένα συνολικό άλμα προς τα εμπρός. Το ρολόι τής ιστορίας όμως χτυπά και ο χρόνος δεν περιμένει... Ή Ελλάδα δεν μπορεί να προσδοκά ότι θα επιβιώσει χρεωμένη, γηράσκουσα, ζώντας με pass, επιδόματα και δανεικά, στηρίζοντας την ασφάλεια της στους.... συμμάχους και περιμένοντας να λύσει το δημογραφικό της πρόβλημα με.... αλλόχθονες.
Είμαστε στην ενδέκατη συνεχή χρονιά μείωσης τού πληθυσμού. Κανένα αντανακλαστικό. Καμιά κινητοποίηση, μηδενική εγρήγορση, κανένας μεγάλος εθνικός σχεδιασμός, παρεκτός, κάτι λίγα επιδόματα δεξιά-αριστερά και απαλλαγές στον ΦΠΑ, ως άλλοθι απέναντι στην κατά βάθος πλήρη αδιαφορία για το δημογραφικό......
Κοινωνία υπνώττουσα και πολιτική ηγεσία πρόδηλα ανεπαρκής!
Έχουμε εισέλθει εδώ και μερικά χρόνια στην φάση της μεγάλης αριθμητικής συρρίκνωσης, στη βαθιά γήρανση του ελληνικού πληθυσμού και στη σημαντική μείωση των πληθυσμών της ελληνικής περιφέρειας και ιδίως των παραμεθόριων νομών.
Δεν είναι απλά μία καθοδική πορεία. Δεν πρόκειται για ένα φυλλορρόημα... Στην ουσία έχουμε δημογραφική κατάρρευση. Εφόσον δε μεταβληθούν σημαντικά οι βασικοί δημογραφικοί δείκτες, το εκτιμώμενο μέγεθος τού πληθυσμού της Ελλάδας στο τέλος τού αιώνα θα είναι 6,4 εκατομμύρια! Επιπρόσθετα, είμαστε σήμερα ή 5η πιο γερασμένη χώρα τού κόσμου με μέση ηλικία τα 44,7 έτη σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία τού ΟΗΕ. Με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον...
Ας αναλογισθούμε ότι ή Ελλάδα είχε με την απογραφή τού 1928 6.200.000 κατοίκους και ή Τουρκία 13.600.000, ήτοι πάνω- κάτω τούς διπλάσιους. Ή διαφορά αυτή έχει σήμερα φτάσει στο οκταπλάσιο! Και στην πατρίδα μας ή δημογραφική απίσχναση καθίσταται ενδημικό φαινόμενο ενώ στη γείτονα χώρα ο πληθυσμός αυξάνεται τουλάχιστον κατά 2% το χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο προστίθενται πάνω από 1.500.000 άνθρωποι στο ενεργητικό της χώρας, μια ολόκληρη Ελλάδα κάθε 7 χρόνια! Κινδυνεύουμε πλέον να μετατραπούμε σε μια χώρα ηλικιωμένων πού θα δέχεται ισχυρότατες δημογραφικές - και άλλες- πιέσεις όχι μόνον εξ Ανατολών.... Ας σκεφτούμε ότι ο αλβανικός πληθυσμός, πού το 1945 ήταν 1.250.000, σήμερα πλησιάζει αριθμητικά τον πληθυσμό της Ελλάδας, αν συνυπολογίσουμε και τις αλβανικές μειονότητες στο Κοσσυφοπέδιο, στο Μαυροβούνιο και στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας!
Εμείς όμως περί άλλα τυρβάζουμε... Με χαρακτηριστική απουσία ζωτικών ιστορικών και πολιτικών στόχων. Δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών, συχνά σκιαμαχούμε και τελικά περιοριζόμαστε σε μια παθητική αυτοσυντήρηση. Μετατρέποντας όχι σπάνια την ανάγκη σε φιλοτιμία....
Μένουμε απαθείς θεατές τού θανάτου της ελληνικής περιφέρειας.... Ιστορικοί δήμοι και κοινότητες ερήμωσαν και συνεχίζουν να ερημώνουν. Το "εθνικό πρότυπο" ορίζει ότι όλα πρέπει να συγκεντρωθούν στην πρωτεύουσα και ό,τι απομείνει να πάει στις έδρες των δήμων....
Γράφεται στις μέρες μας ό επίλογος μιας μακράς πορείας πού ξεκίνησε μεταπολεμικά:
Με την καταστροφή και τη φτώχεια πού δημιούργησε ή κατοχή και ο εμφύλιος...
Με το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας του 60...
Με την αστυφιλία της αντιπαροχής...
Με τη μαζική έξοδο από τα πάτρια εδάφη εκατοντάδων χιλιάδων νέων μετά τη χρεοκοπία της τελευταίας δεκαετίας....
Μιας πορείας που σημαδεύτηκε από τη διαχρονική απουσία ενός συνολικού αναπτυξιακού σχεδιασμού. Ο πελατειακός χαρακτήρας τού πολιτικού συστήματος και ο συνεπακόλουθος παρασιτικός καταναλωτισμός ήταν και παραμένουν ισχυρή τροχοπέδη!
Όχι πώς όλα αυτά τα χρόνια δεν έγιναν προσπάθειες. Κυρίως τα χρόνια τού ΠΑΣΟΚ.
Όμως ήταν αποσπασματικές. Χωρίς συνέπεια και μακροπρόθεσμη προοπτική, χωρίς ένα συνολικό σχέδιο. Έτσι, έγιναν πανεπιστήμια, νοσοκομεία ,δημόσια έργα. Έγιναν παρεμβάσεις για τη στήριξη τού τοπικού εισοδήματος αλλά όχι για τη δημιουργία εστιών αυτοδύναμης και βιώσιμης ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Τα κόμματα οφείλουν να συνειδητοποιήσουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Να τεθεί το δημογραφικό στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας, γιατί αφορά την ίδια μας την ύπαρξη. .Δεν αντιμετωπίζεται με μία δέσμη μέτρων.
- Χρειάζεται κατ’αρχάς ένα σύνολο πολιτικών και κυρίως ένας νέος ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ πού θα έχει ως στόχο την αναζωογόνηση της ελληνικής επαρχίας!!!!
- Και βέβαια να υπάρξει σχέδιο και οργανωμένη προσπάθεια δημιουργίας κινήτρων και προϋποθέσεων για να επιστρέψουν όσο γίνεται περισσότεροι από τούς χιλιάδες νέους πού εγκατέλειψαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια και αποτελούν αναντικατάστατο κενό...
- Και να δοθούν απαντήσεις στο πώς και με ποιους τρόπους οι όποιες επί μέρους λύσεις μέσω μεταναστευτικών ροών θα αφορούν αποκλειστικά μετανάστες πού θα έχουν οι ίδιοι επιλέξει την πατρίδα μας ως προορισμό και θέλουν να προκόψουν σ ‘αυτή και ΟΧΙ αυτούς πού μάς διοχετεύει καθημερινά ό Ερντογάν ή εγκλωβίζουν εδώ οι Βρυξέλλες για να προστατεύσουν τις δικές τους κοινωνίες...
Αυτοί άραγε θα μάς λύσουν το δημογραφικό μας πρόβλημα; Ενώ εμείς παρασυρόμαστε είτε από τη Σκύλλα τού ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας είτε από τη Χάρυβδη τού ευδαιμονισμού και της αμεριμνησίας πού αρνείται πεισματικά να διερωτηθεί και να φανταστεί, τί είδους κοινωνία θα δημιουργηθεί και τι σπαραγμούς και εσωτερικές αντιθέσεις θα ζήσουμε στο απώτερο μέλλον, αν συνεχισθεί ή σημερινή άναρχη και ανεξέλεγκτη κατάσταση....
Όπως στρώνει ο καθένας και κοιμάται!!! Τα διλήμματα σήμερα είναι αντικειμενικά τρομακτικά και ψυχολογικά αφόρητα. Δεν θα απαντηθούν όσο οι ψευδαισθήσεις αβγατίζουν και όσο συνεχίζεται αυτή ή προϊούσα ηδονική παράλυση πού τεχνουργεί απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις.... Αναζητείται όραμα, ευθύνη πατριωτική, ρεαλισμός και ευθυκρισία... Και πολιτικοί πού έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και βάθους!
Σήμερα κινδυνεύουμε να μας απομείνει μόνο η ελπίδα ότι θα βρεθούν έγκαιρα οι απαιτούμενες λύσεις και δεν θα διαφύγει από κάθε έλεγχο ο φόβος πού δικαίως φωλιάζει μέσα μας πίσω από τούς καθησυχασμούς και τις παρηγόριες πολιτικών και διανοουμένων... ελαφρών βαρών. Αν και όπως μας λέει ή ψυχολογία, όταν κανείς θέλει να αποφύγει μορφές παραίτησης πολύ χειρότερες, ανακαλύπτει την ελπίδα ως μορφή παραίτησης πού μοιάζει σαν προσφορότερη διέξοδος όταν αδυνατεί να δράσει...
(Ο Βασίλης Κόκκας είναι οδοντίατρος)
