Λένε πως εκείνο που σου μένει από τους ανθρώπους είναι το πώς σε έκαναν να νιώσεις. Κι αν κάθε φορά που τους θυμάσαι χαμογελάς, δίχως συγκεκριμένο λόγο. Ο Θάνος είναι μια απώλεια για τους κοντινούς του ανθρώπους που δεν έχουμε ακόμη αποδεχτεί.
Στις συναντήσεις μας ή στις εκδηλώσεις που γίνονται για το έργο του, υπάρχει ακόμη μία στενοχώρια παρά την απόσταση των χρόνων. Όμως υπάρχει και χαμόγελο όταν τον θυμόμαστε. Οι παιδιάστικοι θυμοί και οι εκρήξεις του, το πείσμα του, η διάθεσή του να σε καταλάβει και να σε βοηθήσει σε ό,τιδήποτε σε απασχολούσε, το γενναιόδωρο μοίρασμά του στις μαζώξεις στο πάντα ανοιχτό σπίτι του, η αγάπη του στα ανέκδοτα, στην φέτα, στις κουβέντες για δευτερεύοντα ζητήματα, που τα αντιμετώπιζε κι εκείνα ως πρωτεύοντα μέχρι να καταλήξει σε τρανταχτά γέλια.
Οι τηλεφωνικές του φάρσες, το ανεξάντλητο ρεπερτόριο από φωνές που έκανε για να σε παραπλανήσει- τον καταλαβαίναμε αμέσως αλλά δεν του το χαλάγαμε…
Δεν αγάπησε τα τραγούδια περισσότερο από τους ανθρώπους-ευτυχώς. Γι΄ αυτό είχε και τόσους γύρω του που τον αγαπούσαμε τόσο. Πατρικός όπου έπρεπε, στοργικός, φίλος, συνεργάτης.
Δεν θέλω να πω τίποτα για τα τραγούδια του, αυτά δεν κουβεντιάζονται, θα ακούγονται για πολλά χρόνια ακόμα. Καταθέτω μόνο πως το αρχικό ρίγος που ένιωσα όταν πρωτοάκουσα τραγούδια σαν το Federico Garcia Lorca, από τον Σταυρό του Νότου, και το τραγούδι «Για τον φτωχό Β.Β» από την «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» διατηρείται ακόμη αμείωτο κάθε φορά που τα ακούω.
Έκανε πράξη το βασικό του μότο «Να ζεις την κάθε στιγμή σου» ήταν παρών στις στιγμές του, στην εποχή του, στην τέχνη του, στους ανθρώπους του.
Τους φίλους μας δεν τους κρίνουμε. Τους δίνουμε απλόχερα την υποστήριξή μας στις επιλογές τους, σεβόμαστε τον ενθουσιασμό τους, και αν το φέρει η κουβέντα μπορεί να πούμε μια γνώμη όταν πια θα έχει περάσει. Με τους δικούς σου ανθρώπους το θέμα δεν είναι να είσαι «δίκαιος» ή «αντικειμενικός», αυτό είναι δουλειά των ξένων, για εσένα το θέμα είναι να αγαπάς.
(Ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι στιχουργός και δημοσιογράφος)