Το δεύτερο κύμα της Πανδημίας φωτίζει μια Παγκόσμια Κρίση που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί σε περιφερειακό επίπεδο με μέτρα ειδικού σκοπού που έχουν ημερομηνία λήξης σαν να επρόκειτο για παρένθεση που θα κλείσει με την επιστροφή στην μέχρι χθες κανονικότητα.
Ήδη οι εξελίξεις έχουν συρρικνώσει την προσδοκία ότι το Ταμείο Ανάκαμψης θα μπορέσει να πυροδοτήσει την επιστροφή στην ανάπτυξη της Ε.Ε – Ευρωζώνης.
Αν πλέον η επιστροφή στην μέχρι χθες κανονικότητα προβάλλει αδύνατη τότε δύο δρόμοι προβάλλουν για την νέα κανονικότητα:
– Ο δρόμος της επιτάχυνσης μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών ανεξάρτητα από το όποιο κοινωνικό τους κόστος με πρώτο στόχο την πλήρη απορρύθμιση της Εργασίας.
– Ο δρόμος της ευρύτερης όσο αυτό είναι δυνατόν κοινωνικής συναίνεσης με ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο που θα μειώνει σταθερά τις κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες
Η πρώτη επιλογή παραπέμπει στην αρχική αντιμετώπιση της Κρίσης του 1929 με σκληρή λιτότητα και περικοπές. Ο αποπληθωρισμός που εφάρμοσαν ο Χούβερ στις ΗΠΑ ,ο Μπρίνιγκ στην Γερμανία και ο Λαβάλ στην Γαλλία όχι μόνον δεν οδήγησε στην επιστροφή στην ανάπτυξη αλλά σε εγκλωβισμό σε ύφεση μακράς διαρκείας.
Πολιτικές ανάκαμψης και ανασυγκρότησης που δεν θα στηρίζονται στην κοινωνική συναίνεση θα οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση.
Όμως η αναζήτηση της συναίνεσης είναι στρατηγική επιλογή ασύμβατη με την σκληρή απορύθμιση και την ασύντακτη παγκοσμιοποίηση.
Το 1979 ο Γκουρού της Θάτσερ Νόρμαν Τέμπιτ προσδιόρισε ως προϋπόθεση υλοποίησης της νεοφιλελεύθερης Ατζέντας των Συντηρητικών το τέλος της συναίνεσης…
Χωρίς συναίνεση, χωρίς εναλλακτική συνολική πρόταση διαχείρισης δεν υπάρχει ορίζοντας διαμόρφωσης μιας νέας κανονικότητας την επόμενη μέρα της Πανδημίας.
Οι προθεσμίες για την αναγκαία προσαρμογή είναι ασφυκτικές: Εκλογές στην Γερμανία το Φθινόπωρο του 2021, στην Γαλλία την Άνοιξη του 2022 και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς Ενδιάμεσες Εκλογές στις ΗΠΑ.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος – διεθνολόγος
