Με τη λέξη statesman οι Αγγλοσάξονες περιγράφουν τις πολιτικές προσωπικότητες που προκρίνουν την εκπλήρωση του ηθικού καθήκοντος από το στενό προσωπικό τους συμφέρον. Η ιδιότητα αυτή αναγνωρίζεται συχνά σε ηγέτες προχωρημένης ηλικίας, οι οποίοι, μετά την ολοκλήρωση της πολιτικής σταδιοδρομίας τους, παρεμβαίνουν καίρια σε κρίσιμες στιγμές με γνώμονα το γενικό καλό των κατοίκων της χώρας τους.
Το άρθρο του Κώστα Σημίτη στα «Νέα» ήρθε πράγματι σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα μας. Την ώρα, δηλαδή, που τα θύματα της πανδημίας αυξάνονται εκθετικά και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και επιχειρηματίες χάνουν τις δουλειές και τα μαγαζιά τους ως αποτέλεσμα της βαθύτατης οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, στην παρέμβασή του ο πρώην πρωθυπουργός δεν αναφέρει ούτε μια λέξη για το πώς φτάσαμε εδώ και τι πήγε λάθος τους προηγούμενους μήνες. Από το κείμενό του συνάγεται, μάλιστα, ότι δεν τον απασχολεί γιατί η Ελλάδα από χώρα πρότυπο στο «πρώτο κύμα» κατέληξε σήμερα να διεκδικεί τα θλιβερά πρωτεία στην ποσοστιαία αύξηση θανάτων στη Ευρώπη.
Πέραν τούτου, προξενεί εντύπωση γιατί ο κ. Σημίτης δεν αναφέρεται στο ελάχιστο στα κυβερνητικά πεπραγμένα αλλά ασχολείται αποκλειστικά με την άσκηση κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ. Ξεπερνώντας, μάλιστα, σε συμπολιτευόμενο οίστρο ακόμη και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, φτάνει σε σημείο να συνδέει την αρνητική κατάσταση της χώρας με την υποτιθέμενη «έλλειψη προτάσεων» των δύο κομμάτων. Λες και τα χαρτοφυλάκια της Υγείας, της Οικονομίας, και της Πολιτικής Προστασίας τα χειρίζεται η μείζονα και η ελάσσονα αντιπολίτευση!
Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν βρήκε λίγο χώρο στο κείμενό του για να προειδοποιήσει σχετικά με τις συνέπειες που θα έχει αυτές τις ώρες στον κοινωνικό κορμό το σχέδιο της κυβέρνησης για καθιέρωση δεκάωρης εργασίας. Για ποιο λόγο δεν σχολίασε με θεσμικό τρόπο -αρνητικά ή θετικά – τις προτάσεις της αντιπολίτευσης για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής ή για πάγωμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας; Γιατί δεν στήριξε έστω το αίτημα για διαφάνεια στα πρακτικά των συνεδριάσεων της επιστημονικής επιτροπής των λοιμωξιολόγων; Και πάνω απ’ όλα γιατί δεν ασχολήθηκε με την ηχηρή παρέμβαση της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, που διεμήνυσε ότι η πανδημία δεν πρέπει να αποτελέσει το πρόσχημα για εκπτώσεις σε κεκτημένα δικαιώματα στο χώρο της εργασίας.
Δεν έχει νόημα να αναζητήσει κανείς τα προσωπικά κίνητρα αυτής της στάσης. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι την κρίσιμη ώρα ένας πρώην πρωθυπουργός προτιμά να τοποθετείται περισσότερο ως απολογητής της κυβέρνησης και λιγότερο ως ο θεσμικός παρατηρητής που προειδοποιεί για τους κινδύνους που διέρχεται η χώρα του. Δυστυχώς, ο Κώστας Σημίτης πέρασε κάτω από τον πήχη του statesman. Και το έκανε αυτό την ώρα που οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη από τέτοιους.
(Ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου είναι δημοσιογράφος)
