Η Υπηρεσία Πληροφοριών της Ρωσίας με δημόσια ανακοίνωση της την Δευτέρα παρομοίασε την κατάσταση στις σχέσεις με την Ουκρανία με το κλίμα που υπήρχε το καλοκαίρι του 2008 στις σχέσεις με την Γεωργία.
Τότε ο Πρόεδρος της χώρας Σαακασβίλι, σήμερα ουκρανός υπήκοος και προφυλακισμένος στην Τιφλίδα για υπόθεση διαφθοράς, επιχείρησε να θέσει υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του την αποσχισθείσα με την στήριξη του Κρεμλίνου επαρχία της Νότιας Οσσετίας.
Η ήττα των δυνάμεων της Γεωργίας υπήρξε συντριπτική και ο ρόλος των ΗΠΑ αμφιλεγόμενος.
Η τότε πρέσβης στην Τιφλίδα αρνήθηκε ότι ενθάρρυνε τον Σαακασβίλι ισχυριζόμενη ότι προσπάθησε να τον αποτρέψει από κάθε προσφυγή στην βία.
Το μήνυμα της ρωσικής πλευράς προς την Ουάσιγκτον είναι ότι είναι δική της ευθύνη να αποτρέψει κάθε κίνηση του Κιέβου που θα μπορούσε να μετατρέψει τον πόλεμο φθοράς στην γραμμή εκεχειρίας στην Ανατολική Ουκρανία σε γενικευμένη σύγκρουση.
Όλα τα παραπάνω εν μέσω έντονου διπλωματικού παρασκηνίου ΗΠΑ-Ρωσίας με τον επικεφαλής της CIAΓουίλιαμ Μπερνς να επισκέπτεται στις αρχές του μήνα και τις πυκνές τηλεφωνικές συνομιλίες των δύο Συμβούλων Εθνικής Ασφαλείας Σάλιβαν και Πατρούσεφ να προετοιμάζουν σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου Πεσκόφ τις επόμενες συναντήσεις κορυφής Μπάιντεν –Πούτιν.
Οι πληροφορίες που διαρρέει η ρωσική πλευρά πιθανολογούν μια τηλεδιάσκεψη μέχρι τις γιορτές αλλά και μια συνάντηση εκ του σύνεγγυς εντός του Ιανουαρίου.
Με τα σημερινά δεδομένα μια αναφλέξει στην Ουκρανία θα είχε άμεσες αποσταθεροποιητικές παρενέργειες στο μέτωπο της μεθοριακής γραμμής της Λευκορωσίας με την Πολωνία.
Η κυριότερη όμως παρενέργεια θα ήταν το βραχυκύκλωμα αν όχι το ναυάγιο του δύσκολου διαλόγου κορυφής μεταξύ Μπάιντεν και Πούτιν που ξεκίνησε στην Γενεύη στα μέσα Ιουνίου.
Τούτων λεχθέντων η υπερδραστηριοποίηση των ναυτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Μαύρη Θάλασσα και στην Βαλτική ωθεί την Ρωσία σε αποτρεπτική κινητοποίηση η οποία κατά βούληση μπορεί να ερμηνευθεί ως επιθετική συμπεριφορά.
Μέχρι τον 18ο αιώνα η Ρωσία ήταν μια περίκλειστη αχανής ευρασιατική επικράτεια στις παρυφές της Ευρώπης.
Ο Πέτρος ο Μέγας με τον Πόλεμο του Βορρά και την ήττα της Σουηδίας το 1720 διασφάλισε την διεύρυνση της ακτογραμμής της Βαλτικής και έτσι εξασφάλισε ενδοχώρα για την νέα πρωτεύουσα που είχε πριν από λίγα χρόνια κτίσει την Αγία Πετρούπολη.
Στο δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα η Μεγάλη Αικατερίνη μετά από την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξασφάλισε πρόσβαση στην Μαύρη Θάλασσα.
Έτσι η Ρωσία από τις παρυφές της Ευρώπης βρέθηκε στην καρδιά των ευρωπαϊκών συσχετισμών και ισορροπιών με κορυφαία επιβράβευση τον καθοριστικό της ρόλο στην ήττα του Βοναπάρτη το 1814-15.
Με άλλα λόγια η διασφάλιση σήμερα από την Ρωσία ότι η Ουκρανία και η Λευκορωσία θα ανήκουν στην επιρροή της δεν είναι απλά και μόνο κόκκινη γραμμή αλλά υπαρξιακό προαπαιτούμενο.
Τριάντα χρόνια μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ από τον Γέλτσιν και την Ομάδα του οι αποσταθεροποιητικοί μετασεισμοί όχι μόνον συνεχίζουν να καταγράφονται αλλά θέτουν το ερώτημα αν είναι προσεισμοί μιας επερχόμενης τεκτονικής δόνησης.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
