Γαλλία του Μακρόν και Τουρκία του Ερντογάν προβάλλουν κάθε μέρα που περνά ως αμαξοστοιχίες που κινούνται σε μονή γραμμή στην αντίθετη κατεύθυνση, με την σφοδρή μετωπική τους σύγκρουση να είναι ζήτημα χρόνου.
Ο Μακρόν για τον Ερντογάν είναι ένας ηγέτης εγκεφαλικά νεκρός που χρήζει Ψυχιάτρου, με την κόντρα να μην περιορίζεται στην ρητορική, αλλά να φθάνει στα όρια του θερμού επεισοδίου και να προκαλεί μείζονος κλίμακας διπλωματικό επεισόδιο.
Δύο χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ έφθασαν πριν από λίγους μήνες σε παρ ολίγο θερμό επεισόδιο όταν τουρκική φρεγάτα εγκλώβισε ηλεκτρονικά γαλλικό στα ανοικτά της Λιβύης. Μόλις προχθές η Γαλλία ανακάλεσε τον πρέσβη της στην Άγκυρα για διαβουλεύσεις μετά τα χλευαστικά σχόλια Ερντογάν για την ψυχική υγεία του Μακρόν.
Όταν η Τουρκία στοχοποιεί ηλεκτρονικά γαλλικό πολεμικό πλοίο διαμηνύει χωρίς προσχήματα ότι είναι αποφασισμένη να ρισκάρει θερμό επεισόδιο.
Αντίστοιχα, όταν η Γαλλία ανακαλεί τον πρέσβη της στην Άγκυρα προφανώς συνδέει την επιστροφή του με μια διορθωτική δήλωση η κίνηση Ερντογάν μια ελάχιστά πιθανή εξέλιξη.
Η αντιπαράθεση Γαλλίας –Τουρκίας που έχει ήδη την δυναμική μετωπικής σύγκρουσης έχει ως πεδίο την Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, στην σκιά της αναδίπλωσης – απεμπλοκής των ΗΠΑ από την περιοχή.
Από την Συρία ως το Μαρόκο Γαλλία και Τουρκία έχουν ασκήσει κυριαρχία και επιρροή στο πρόσφατο και στο απώτερο παρελθόν και έχουν μελλοντικές προσδοκίες για βαρύνουσα παρουσία.
Για την Γαλλία η επιρροή της στην Μεσόγειο πρόβαλλε ως εξισορρόπηση της κυριαρχίας της Γερμανίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Πρώτο μήνυμα για τις φιλοδοξίες της Γαλλίας στη Μεσόγειο ήταν η σύνδεση της επιστροφής της στο Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ με την ανάθεση σε Γάλλο Διοικητή του Συμμαχικού Στρατηγείου AFSOUTH στην Νάπολη της Ιταλίας.
Η παραπάνω κίνηση, που ήταν μια πρωτοβουλία του Σιράκ, συνάντησε την άρνηση των ΗΠΑ αλλά και της Βρετανίας ,της Ιταλίας και της Ισπανίας που είχαν την δική τους Ατζέντα για την Μεσόγειο.
Ακολούθησε το 2007 η πρόταση Σαρκοζί για την Ένωση για την Μεσόγειο που αφορούσε τον Νότο της Ε.Ε και τις υπόλοιπες μεσογειακές χώρες, μία πρόταση που απονευρώθηκε από το Βερολίνο με την υποστήριξη της Μαδρίτης και της Ρώμης.
Η Αραβική Άνοιξη το 2011 πυροδότησε αρχής γενομένης από την Συρία μια δυναμική επιστροφής της Γαλλίας και της Τουρκίας που είχαν διοικήσει την χώρα αντίστοιχα στην περίοδο 1920-41 και μέχρι το 1918.
Στην Συρία και στο Λίβανο όπου έχουν βαρύνουσα παρουσία η Ρωσία και το Ιράν είναι φανερό ότι δεν υπάρχει χώρος για ταυτόχρονη παρουσία της Γαλλίας και της Τουρκίας.
Εκεί όμως που ο ανταγωνισμός Παρισιού και Άγκυρας έχει πάρει μορφή παροξυσμού είναι η Λιβύη που μέχρι την κατάκτηση της από την Ιταλία το 1912 ήταν Οθωμανική Επαρχία.
Η σταθεροποίηση μόνιμης τουρκικής επιρροής στην Λιβύη είναι σοβαρή απειλή για τα ζωτικά συμφέροντα της Γαλλίας καθώς προς Δυσμάς βρίσκονται τρείς πρώην Γαλλικές Αποικίες η Τυνησία , Αλγερία και το Μαρόκο και προς Νότο η επίσης πρώην γαλλική Υποσαχάρια Αφρική.
Με άλλα λόγια η Τουρκία του Ερντογάν διεκδικεί την ίδια ζώνη επιρροής στην Μεσόγειο στην οποία θέλει να είναι παρούσα η Γαλλία που είναι Συμβατική και Πυρηνική Μεγάλη Δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
