Η ανάθεση από τον Αλέξη Τσίπρα στην έμπειρη, έγκριτη και ταυτόχρονα λαμπερή συνάδελφο Πόπη Τσαπανίδου, την «ηλεκτρική καρέκλα» της εκπροσώπου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες εγχώριες εκπλήξεις που σηματοδότησε την αρχή του νέου πολιτικού έτους. Μιας χρονιάς που θα έχει δύο, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, εκλογικές αναμετρήσεις για το εθνικό κοινοβούλιο και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η ανακοίνωση του ονόματός της έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, αφού κανείς δεν περίμενε μια τέτοια επιλογή από την Κουμουνδούρου. Οι δε αντιδράσεις από όλες τις πλευρές ήταν έντονες είτε επιδοκιμαστικά, είτε με προβληματισμό, είτε με ανησυχία.
Επιδοκιμαστικές ήταν οι αντιδράσεις όσων εδώ και πολύ καιρό μιλούν για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε συνδυασμό με την μονόπλευρη τηλεοπτική ενημέρωση, να φτάσει το μήνυμά του σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Η δουλειά που έκανε ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο πρόωρα χαμένος Αλέξανδρος Νικολαΐδης και όλο το επιτελείο που εκπροσωπούσε επικοινωνιακά την Κουμουνδούρου, ήταν προωθητική, αφού φρέσκαρε τον λόγο και την εικόνα. Αμεσότητα και μαχητικότητα με συγκροτημένη πολιτική έκφραση, συνεισέφεραν το δικό τους λιθαράκι και αποτελούν την πολιτική βάση για εξωστρέφεια και διάχυση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ωστόσο, σε συνθήκες ουσιαστικού αποκλεισμού και δυστυχώς μη πραγματικού πλουραλισμού στην ενημέρωση, είναι πρόδηλη η ανάγκη για ολιστική προσαρμογή στους όρους του επικοινωνιακού παιχνιδιού.
Τη τελευταία διαπίστωση ίσως να μην θέλουν να συνειδητοποιήσουν όσοι εκφράστηκαν με προβληματισμό ή αφοριστικά για την κα Τσαπανίδου ως life style ή «συστημική» επιλογή. Είναι κατανοητό ότι στην Αριστερά δίνεται διαχρονικά βάρος στις θέσεις και όχι στην εικόνα. Τα δεδομένα όμως έχουν αλλάξει. Γι’ αυτό και το πραγματικό ζητούμενο για την πολιτική επικοινωνία που θέλει να συμβάλει στη ορθή λειτουργία της σύγχρονης δημοκρατίας, είναι πως οι στιβαρές και στέρεες πολιτικές θέσεις θα μπορέσουν να διεισδύσουν σε μεγαλύτερα κοινά· χώρος υπάρχει και για τα δύο. Με λίγα λόγια, να υπάρχει πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα, που κάποιος επαγγελματίας θα το «επικοινωνήσει» (δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό το ρήμα, αλλά τι να κάνουμε) στον κόσμο. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, μάλλον υπάρχει αλληλοτροφοδότηση.
Όσον αφορά όσους ανησυχούν, αυτοί ανήκουν πρωτίστως στους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι τέτοιες «μετεγγραφές» με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης, έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία της οθόνης, όποιου μεγέθους κι αν είναι αυτή. Η κυβερνώσα παράταξη και οι ακόλουθοί της που έχουν συνηθίσει περισσότερο σε life style πολιτικούς κώδικες επικοινωνίας, είναι εύλογο να ανησυχήσουν με την κα Τσαπανίδου (δεν την εντάσσουμε σε αυτή την κατηγορία) στο τιμόνι της επικοινωνιακής εκπροσώπησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Μια προβεβλημένη και επιτυχημένη δημοσιογράφος που η εικόνα της έχει μπει σε κάθε σπίτι, και από διαύλους που δεν θα τους χαρακτηρίσει κάποιος φιλοσυριζαϊκούς.
Τα μεγάλα στοιχήματα και οι προκλήσεις για την Πόπη Τσαπανίδου είναι μπροστά. Ξεκινάει με τη δική της θετική αύρα -και δεν αναφερόμαστε στην πολυσχολιασμένη και άκομψα μάλιστα ευειδή της εμφάνιση- και δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, που δεν υπολείπεται επικοινωνιακού χαρίσματος. Ωστόσο, από τη μια θα πρέπει να σταθεί επάξια ως εκπρόσωπος ενός κόμματος που εκπροσωπεί τις ιδέες και κουβαλάει σημαντικό μέρος της ιστορίας της Αριστεράς και από την άλλη να συνθέσει σε ένα περιβάλλον που ο καθένας θέλει να λέει με έντονο τρόπο την άποψή του, αυτό το σημαντικό πλουραλιστικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που εργαλειοποιείται αρνητικά από τους αντιπάλους του. Τα πρώτα δείγματα και ειδικά η ανακοίνωση για τα «Γλυπτά του Παρθενώνα» ήταν θετικά και με μεγάλη απήχηση.
Είναι στο δικό της χέρι αλλά και των συντρόφων της πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να γίνει η λειτουργική και ταιριαστή «πόρπη» που θα συνδέσει γερά και όχι διακοσμητικά τις διαφορετικές απόψεις για τις επικοινωνιακές και πολιτικές μάχες που έρχονται…
