Αγαπητέ Γιάννη Αγιάννη, δύναμη του καλού και προστάτη των φτωχών και των αδικημένων.
Αν το πνεύμα σου βγαίνει ακόμη μέσα από τις σελίδες των «Αθλίων» του δημιουργού σου Βικτόρ Ουγκό, θα μπορείς τότε:
– Να μυρίσεις τον καπνό από τις μισοσβησμένες ξυλόσομπες των φτωχόσπιτων και από τα παντελόνια του φτωχού ρομά που για να βγάλει κάποια κέρματα από τα κάλαντα κάποιοι άλλοι άθλιοι, πραγματικοί, του έβαλαν φωτιά στα ρούχα του για να γελάσουν
– Να αγκαλιάσεις το πεταμένο στον Αλιάκμονα βρέφος και τα τρία αγγελούδια της Πάτρας, καθώς και όλους τους λιλιπούτειους φίλους σου που δεν είναι πια μαζί μας
– Να ακούσεις το κλάμα των κακοποιημένων παιδιών, των ανδρών και γυναικών που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό της κοινωνικής αποσιώπησης
– Να οργιστείς για τους μετανάστες που πνίγονται σε «φιλόξενες» θάλασσες
– Να αφουγκραστείς τις υπόκωφες κραυγές των μεροκαματιάρηδων και των ανέργων που συνωστίζονται στις ουρές της ανέχειας και των υπόλοιπων εργαζομένων για αύξηση των χαμηλών μισθών τους
– Να αισθανθείς την αγωνία των ασθενών που δε βρίσκουν κρεβάτι στα δημόσια νοσοκομεία και φάρμακα στα φαρμακεία
– Να ακούσεις τα ψελλίσματα των μαθητών και τις φωνές των σπουδαστών που ζητούν καλύτερη παιδεία και μόρφωση
– Να δακρύσεις για τα καμένα δάση της Ελλάδας και τις κατεστραμμένες ομορφιές της
– Να αναθαρρήσεις με τη θέληση των νέων ανθρώπων να κάνουν προκοπή αλλά και να σφίξεις τα δόντια γιατί αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς
– Να γελάσεις με τη ματαιοδοξία όσων νομίζουν ότι είναι «αθάνατοι», αλλά
– Να γεμίσεις ελπίδα απ’ αυτούς που παλεύουν ν’ αλλάξουν και να απαλλάξουν τον τόπο από τη δυστοπική πραγματικότητα.
Κι αν σου γράφω όλα αυτά τα «λαϊκίστικα» τώρα που μπήκε ο νέος χρόνος, είναι για να στέρξεις να προστατεύσεις από τους λογής Ιαβέρηδες των καιρών μας, όλες τις Τιτίκες και τους Μάριους που συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο…
Με εκτίμηση,
Ένας αθεράπευτος θαυμαστής σου…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος και ιστορικός)
