Αλήθεια, έχει μείνει ίχνος ατόφιας αριστερής σκέψης στην Κουμουνδούρου, ή την πήραν ως σουβενίρ για την κυβερνητική τους συνεργασία οι ΑΝΕΛ φεύγοντας;
Ήμουν νιά και γέρασα, διαβάζοντας πύρινα άρθρα για την αποστροφή της Αριστεράς στη συλλογική ευθύνη και για κάθε υφής ηθικολογίες του σωρού και του κουτσομπολιού.
Και εν πάση περιπτώσει, ένα κόμμα το οποίο κατόρθωσε από το 3% να φτάσει στη διακυβέρνηση της χώρας, ακόμη κι αν η συγκυρία ήταν πρίμα στα πανιά του, κάτι έκανε έξυπνα για να το πετύχει.
Αρκεί ενάμισης χρόνος στα αντιπολιτευτικά έδρανα για να απολέσει κάθε πολιτικό αντανακλαστικό;
Προφανώς. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί κατόρθωσε για μία ακόμη φορά να διευρύνει το αντισύριζα μέτωπο στην κοινωνία, με τον τρόπο που αντιδρά σε μία υπόθεση πάνω σε σκηνικό βούρκου, που απασχολεί το σύνολο, σχεδόν, της κοινωνίας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Προφανέστατα, η κάθε αντιπολίτευση θα αξιοποιούσε την ευκαιρία για να ψέξει την κυβέρνηση για καθυστερημένα αντανακλαστικά στο αίτημα για άμεση διερεύνηση της υπόθεσης, και ενδεχομένως την ακαριαία απομάκρυνση του Δημήτρη Λιγνάδη από τη διεύθυνση του μεγαλύτερου πολιτιστικού οργανισμού της χώρας. Η πολιτική ευθύνη είναι αντικειμενική και ως τέτοια πρέπει να κρίνεται.
Από το σημείο, όμως αυτό μέχρι το εμετικό «@nd-παιδεραστές» (ακόμα κι αν διακινείται περιμετρικά και όχι επίσημα), παρεμβάλλεται μία απόσταση, την οποία, σε ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού κράτους, ουδείς αρχηγός δημοκρατικού κόμματος επέλεξε να διανύσει εν τάχει.
Θα είχε να κερδίσει ή να χάσει ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του αν έβγαινε μπροστά, καλώντας τον πρωθυπουργό να αναλάβει θεσμικές πρωτοβουλίες για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη θωράκιση του δημόσιου βίου από δυσώδεις συμπεριφορές, όπως αυτές που έρχονται τώρα στο φως.
Η λογική είναι απλή : Αν δεν μπορεί να πληγεί συντριπτικά ο αντίπαλος – που στην προκειμένη δεν μπορεί –ας κερδίσουμε κι εμείς ( ο ΣΥΡΙΖΑ ) πόντους στο πεδίο της σοβαρότητας.
Αντ΄αυτού, η μείζων αντιπολίτευση επέλεξε να παίξει με τη φωτιά, ακυρώνοντας για μία ακόμη φορά την όποια αξιοπιστία της.
Απ όπου κι αν το εξετάσει κανείς, ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, και συνακόλουθα η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, δεν εγκαλούνται για την επιλογή του Δημήτρη Λιγνάδη στο πόστο που κατείχε μέχρι προχθές. Επαγγελματικά, είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να το υπηρετήσει. Την προσωπική του ζωή δεν όφειλαν να την γνωρίζουν, από τη στιγμή που όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται να γνώριζαν από ετών όλα τα εμετικά που σήμερα έρχονται στο φως, είχαν επιλέξει να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό.
Συνεργάτες, συνάδελφοι, γείτονες.
Ούτε, προφανώς η ΝΔ ή όποιο άλλο κόμμα θα μπορούσε να ψέξει τον κ. Τσίπρα για την τοποθέτηση του Γιώργου Κιμούλη στην Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος για όσα σήμερα ακούγονται για τη συμπεριφορά του απέναντι σε συναδέλφους του. Η επιλογή του κρίθηκε ατυχής, για την ελλιπή ως πλήρη μη γνώση του αντικειμένου με το οποίο κλήθηκε να ασχοληθεί.
Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση Χαϊκάλη, η τοποθέτηση του οποίου στη θέση του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων, προκάλεσε τότε γέλωτα στην κοινή γνώμη, όχι γιατί είχε πληροφορηθεί ότι είναι «αρσενικό παλαιάς κοπής», αλλά γιατί ήταν φανερό ότι από ασφαλιστικό γνώριζε όσο ένας λογιστής για θεατρική κωμωδία.
Υπάρχει, καταγεγραμμένη, πλέον, η άποψη του Νικ. Μπίστη ότι από «τη συνέχιση της κομματικής αντιπαράθεσης σε ηθικολογική βάση και με υπόστρωμα χυδαιότητας – ακόμα και αν γίνεται από αυτόκλητους παρατρεχάμενους- θα ενισχυθεί το υπάρχον ρεύμα πολιτικού κυνισμού, η διαδεδομένη αντίληψη ότι όλοι ίδιοι είναι. Αυτό θα είναι πλήγμα για την δημοκρατία και ήττα για την Αριστερά. Δεν είναι το δικό μας γήπεδο. Δεν το αντέχουμε».
Υ.Γ. Ούτε εμείς, κ. Μπίστη. Και κυρίως ούτε όλοι όσοι βρίσκουν αυτή την περίοδο τη δύναμη να εξομολογηθούν δημόσια τα βαθιά προσωπικά τους δράματα. Οι οποίοι, το τελευταίο που χρειάζονται είναι να γίνουν κλωτσοσκούφι σε μία πολιτική αντιπαράθεση με χαρακτηριστικά Άγριας Δύσης…
Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος
