Αν την επόμενη Κυριακή είχαμε εκλογές, τότε το τοπίο στη Βουλή θα μπορούσε άνετα να το περιγράψουμε με μια μικρή παραλλαγή στο γνωστό βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι: η ΝΔ και οι 10 μικροί νάνοι.
Με βάση τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η νέα Βουλή μπορεί να έχει την εξής διάταξη.
Από τη μια τη ΝΔ με ένα ποσοστό λίγο πάνω ή κάτω από το 30%. Και 10 μικροί νάνοι, τα υπόλοιπα δηλαδή κόμματα που θα ξεπεράσουν τον κοινοβουλευτικό πήχη.
Πάμε λοιπόν να κάνουμε τον λογαριασμό. Έχουμε τρία κόμματα κοντά στο 10%. Το ΠΑΣΟΚ, την Πλεύση Ελευθερίας και την Ελληνική λύση.
Ακόμη δύο κόμματα με βεβαιωμένη κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά στα χαμηλά. Το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και πέντε κόμματα που δίνουν τη μάχη του 3%. Τη Λατινοπούλου, τα κόμματα του Κασσελάκη και του Βαρουφάκη, τη Νέα Αριστερά και κάτι από τα απομεινάρια της Νίκης και των Σπαρτιατών.
Για τη «σούμα» λοιπόν, τρία μικρομεσαία, δύο μικρά και πέντε πολύ μικρά κόμματα μπορεί να συμπληρώνουν την εικόνα της νέας Βουλής. Εξ ου και η περιγραφή, η ΝΔ και οι 10 μικροί νάνοι.
► Η αλήθεια για την αντιπολίτευση και η «Ομάδα Αλήθειας»
Το φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο προφανώς. Σε καμιά περίοδο μετά τον Πόλεμο, το τοπίο στην αντιπολίτευση δεν ήταν τόσο ζοφερό. Ακόμη και σε εποχές πολυδιάσπασης και κατακερματισμού, τη δεκαετία του ΄50 δηλαδή πριν από τη δημιουργία της Ένωσης Κέντρου, υπήρχαν στην αντιπολίτευση ισχυρά πρόσωπα και ομάδες που απλώς περίμεναν την ώρα της σύνθεσης. Καμιά σχέση με τη σημερινή δομική αποσύνθεση.
Σχολιάζεται συχνά ότι αυτό το ασύμμετρο τοπίο εγκυμονεί κινδύνους για τη δημοκρατία. Να το ξεκαθαρίσουμε: όσο ο κοινοβουλευτικός βίος λειτουργεί δημοκρατικά και οι εκλογές αποφασίζουν για τη δύναμη των κομμάτων, η δημοκρατία δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Αυτή που διατρέχει κίνδυνο σοβαρό, ο οποίος ίσως αποδειχθεί και θανάσιμος είναι η ίδια η αντιπολίτευση.
Ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους, κατά την ταπεινή μας γνώμη, που σπρώχνει την αντιπολίτευση στην ανυπαρξία είναι ο τρόπος που αντιπολιτεύονται από το 2019 τη ΝΔ και προσωπικά τον Κ. Μητσοτάκη. Έχουμε μια αντιπολίτευση με μόνιμα χαρακτηριστικά ψύχωσης και υστερίας, που σε εποχές έξαρσης πλησιάζει τα όρια της σχιζοφρένειας. Μια υστερική αντιπολίτευση καταφεύγει όπως είναι φυσικό σε «σταυροφορίες», αφού αδυνατεί να συντάξει σχέδιο, τακτική και στρατηγική. «Σταυροφορίες» για «να πέσει ο Μητσοτάκης» από τις υποκλοπές έως τα Τέμπη και πρόσφατα για την περίφημη «Ομάδα Αλήθειας». Με επιτυχή αποτελέσματα, πάντοτε…
► Δύο γελοιότητες, οι φίλοι και οι εχθροί του Τραμπ
Οι «σταυροφορίες» καταλήγουν συνήθως σε ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μέχρι τον Φάμμελο, όλες οι πρωτοβουλίες της αντιπολίτευσης καταλήγουν στη Δικαιοσύνη, την οποία ταυτόχρονα καταγγέλλουν ότι λειτουργεί ως «το μακρύ χέρι της κυβέρνησης». Βγαίνει νόημα; Μόνο από τον Σίγκμουντ Φρόιντ, αν είναι στα κέφια του.
Όσο συνεχίζεται αυτή η στρέβλωση, τόσο οι σελίδες του βιβλίου «Η ΝΔ και οι 10 μικροί νάνοι», θα φαντάζουν ατελείωτες. Όχι βέβαια για τον Κ. Μητσοτάκη, ούτε για τη δημοκρατία, αλλά για την ίδια την αντιπολίτευση.
Μπορεί να αλλάξει το αφήγημα; Μόνο αν επανεφεύρει την Πολιτική. Κατανοήσει δηλαδή ότι η δουλειά της είναι να παρουσιάζει στους πολίτες σχέδιο, προτάσεις και ένα εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Με αρχή, μέση και τέλος. Και αφήσει τις «σταυροφορίες» στους πραγματικούς «σταυροφόρους», δηλαδή στους Βελόπουλους, την Ελένη Λουκά, τους Παΐσιους και τους λοιπούς συνοδοιπόρους.
