Οι επιθέσεις των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στο αεροδρόμιο της Καμπούλ θέτουν το εύλογο ερώτημα κατά πόσον οι Ταλιμπάν μετά την ολοκλήρωση της αποχώρησης των ξένων στρατευμάτων θα είναι σε θέση να διασφαλίσουν μια έστω αυταρχική σταθερότητα στην χώρα.
Είναι πλέον κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η δυναμική των εξελίξεων ξεπέρασε τον συμβιβασμό ΗΠΑ –Ταλιμπάν για ομαλή αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων.
Η κατάρρευση ή, καλύτερα, η εξαέρωση του μηχανισμού αλλά και των στρατιωτικών δυνάμεων του προηγούμενου καθεστώτος της χώρας από ότι φαίνεται δημιούργησε ένα κενό το οποίο δεν μπορούν φυσικά να καλύψουν ούτε οι αποχωρούντες αμερικανοί, αλλά ούτε και οι προελαύνοντες Ταλιμπάν.
Έτσι το ερώτημα που νομιμοποιείται να τεθεί σήμερα για την επόμενη μέρα στην Καμπούλ αφορά όχι πλέον την βούληση αλλά την πραγματική δυνατότητα των Ταλιμπάν να εγγυηθούν όχι μόνον την σταθεροποίηση του Αφγανιστάν αλλά κυρίως να εμποδίσουν την μετατροπή της χώρας σε βάση και ορμητήριο κάθε μορφής και έκφανσης του Σουνιτικού Ισλαμικού Φονταμενταλισμού.
Τούτων λεχθέντων οι εικόνες από την Καμπούλ που κάνουν το γύρο τους κόσμου φωτίζουν μια ταπεινωτική ήττα για την Ουάσιγκτον, μια ασύντακτη αποχώρηση, πολύ πιο τραυματική από την πτώση της Σαϊγκόν την Άνοιξη του 1975.
Η σύγκριση με την αποχώρηση των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων στις αρχές του 1989 είναι αποκαρδιωτική για το παγκόσμιο κύρος των ΗΠΑ.
Το χειρότερο από τα αδιανόητα σενάρια φαίνεται να γίνεται πραγματικότητα με το Αφγανιστάν να βιώνει την παλινόρθωση των Ταλιμπάν σε μια πολύ πιο χειρότερη περιφερειακή και εσωτερική συγκυρία από ότι στην πρώτη θητεία τους στην εξουσία την περίοδο 1996-2001.
Δυστυχώς και στο Αφγανιστάν επιβεβαιώνεται η διαπίστωση ότι οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και της Δύσης συνολικά αντί να δημιουργούν μια νέα σταθερότητα καταστρέφουν ανεπιστρεπτί την όποια τάξη πραγμάτων είχαν εγκαθιδρύσει τα αυταρχικά καθεστώτα.
Η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ την Άνοιξη του 2003 έχει φέρει σε οριακό σημείο την ενότητα της χώρας ανάμεσα στον Κουρδικό Βορρά, το Σουνιτικό Κέντρο και τον Σιιτικό Νότο.
Ακόμη χειρότερα η επέμβαση της Δύσης στην Λιβύη πριν από μια δεκαετία οδήγησε στον θρυμματισμό της χώρας και από ότι φαίνεται οδήγησε σε μη αντιστρέψιμη καταστροφή την ισορροπία ανάμεσα στις φυλές της χώρας έναν ρόλο που διεκπεραίωνε αποτελεσματικά ο Καντάφι συνεχίζοντας την παράδοση της Οθωμανικής Διοίκησης που διατήρησαν τόσο η Ιταλία όσο και η Μοναρχία.
Με υπεροψία και μέθη για την απρόσμενη νίκη της στον Ψυχρό Πόλεμο η Ουάσιγκτον κατασπατάλησε τις τρείς τελευταίες δεκαετίες με αποσπασματικές επιδείξεις ηγεμονικής πυγμής που όχι μόνον δεν οδήγησαν σε μια Pax Americana, αλλά παρήγαγαν αστάθεια χωρίς προηγούμενο.
Ο Ιστορικός του μέλλοντος που θα ασχοληθεί με την μεταψυχροπολεμική πολιτική των ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι θα επισημάνει ένα πρωτοφανές παράδοξο: την κυρίαρχη παγκόσμια Δύναμη, αντί να ενισχύει μια ευνοϊκή για αυτήν πρώτα από όλα σταθερότητα να στοχεύει ως αναθεωρητική Δύναμη σε ανατροπές , μια αντίφαση που επιτάχυνε την μετάβαση στο επόμενο κεφάλαιο της Ιστορίας τον Μετααμερικανικό Κόσμο.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
